Delphine Lecompte: ‘Ik heb nood aan bakken aandacht, desnoods in de vorm van doodsbedreigingen’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Ik zou me kunnen nestelen in de psychiatrie. Voorgoed mijn intrek nemen in een gekkenhuis, zoals de Japanse kunstenares Yayoi Kusama in 1977 heeft gedaan. Ik kan niet voor mezelf zorgen, hoe zielig dat ook klinkt. Ik weet niet waarom ik mezelf in deze column zo vaak heb geportretteerd als woest, onstuimig, bandeloos, veerkrachtig, rebels, exuberant, baldadig en ontembaar. De waarheid is dat ik bijna altijd dor, dof, duf, hulpeloos, ontredderd, somber, zwartgallig, vreugdeloos, korzelig, achterdochtig en wanhopig ben. Ik heb nog maar weinig contact met de voormalige vrachtwagenchauffeur. Ons arrangement: hij likt mijn vagina twee keer per week en ik fiets achteraf naar de Carrefour om rundstong in maderasaus, afgeprijsde flantaart, maïskolven, sigarettenhulzen, oploskoffie en shampoo met papajapulp voor hem te kopen. Maar het arrangement werkt niet meer voor mij. De alcoholistische apathie en winderige versletenheid van de voormalige vrachtwagenchauffeur steken me almaar meer tegen. Zijn dagen zien er allemaal hetzelfde uit: Cara, ‘Misfit Garage’, Cara, ‘American Pickers’, Cara, wraakactiethriller met de onvolprezen Rufus Sewell, Cara, ‘Pawn Stars’, Cara, rundstong in maderasaus, douche uitstellen, Cara, Cara, Cara, bittere sms’en zenden naar mijn moeder omdat ze een huis en een Balinees wandtapijt bezit, bittere sms’en zenden naar de misantropische antipathieke Bernadette omdat ze een huis en een art-decofruitschaal bezit, bittere sms’en zenden naar de oude kruisboogschutter omdat hij een huis en een ivoren alligator en een waterpas en een onverwoestbaar wafelijzer en een VHS-cassette van ‘Gorillas in the Mist’ en een sauskom uit Tirana en een Zuid-Afrikaanse bijbel en een poster van mijn optreden in het cultuurcentrum van Knokke in 2013 bezit (toen ik daar nog welkom was en toen ik nog geen groeven rond mijn bitsige verwijtende mond had, maar wel reeds een eetstoornis en een gedrochtelijke neus), Cara, afgeprijsde flantaart, zweterige slaap.

Niet dat mijn lamlendige neerslachtige alcoholvrije dagen zoveel bruisender en interessanter zijn. Mijn dagen zien er zo uit: opstaan om 3 uur ’s nachts, kutgedicht schrijven, het Finse woord voor valstrik opzoeken op het internet, honderd keer na elkaar naar ‘Victim of Changes’ van Judas Priest luisteren, googelen: ‘Hoe maak ik een geslaagde voodoopop wanneer ik geen bloed en nagels en haren bezit van de persoon die ik verafschuw?’ Een voodoopop maken van een specifieke Vlaamse kneuterige kleurloze kwezelachtige oubollige jaloerse puriteinse schrijfster, spelden en linomesjes steken in de voodoopop van de specifieke Vlaamse kneuterige kleurloze kwezelachtige oubollige jaloerse puriteinse schrijfster, braken, masturberen met een nog niet uit de verpakking gehaalde schaapscheerdersschaar, verrast zijn dat het gelaat van Michael Rapaport opdoemt tijdens de pijnlijke masturbatiesessie, me afvragen of ik ooit zal wonen in een huurhuis zonder schimmelplekken en of ik dan de kracht zal hebben om mijn gesigneerde foto van het joviale goedlachse bipolaire genie Tennessee Williams op te hangen, verbrokkelde slaap.

De oude kruisboogschutter is nog steeds mijn rots in de branding, maar hij is een erg vervelende paternalistische betuttelende humorloze rots en dat soort rotsen kan ik missen als de pest. Hij zegt om de haverklap: ‘Wat jij nodig hebt, is structuur en volkorenbrood en ochtendgymnastiek en bloedworst en stichtelijke Eskimofabels en de genitaliën van een fantasieloze makelaar van je leeftijd en eens stevig verbaal vernederd worden door een profetische glasblazer in een prozaïsche pyjamawinkel zodat je voorgoed een toontje lager zingt.’

Vandaag heb ik godzijdank een afspraak met mijn weergaloze barmhartige statige aristocratische psychotherapeute Barbara Meyer. Ik beloof haar dat ik minder opiniestukken over koddige geperverteerde verschoppelingen en dode corrupte burgemeesters zal schrijven. En dat ik vaker de luwte zal opzoeken. Maar ik haat de luwte en ik heb nood aan bakken aandacht, desnoods in de vorm van bagger en doodsbedreigingen op de sociale media. Ik loop naar de beschimmelde huurwoning van de voormalige vrachtwagenchauffeur. Hij luistert naar ‘The Last in Line’ van Dio. Ik trek zijn dunne doorschijnende trainingsbroek naar beneden en pijp hem. Het is lastig want mijn neus is verstopt. Ik voel me als een Hongaarse ontsnappingskunstenaar die zijn act niet goed heeft voorbereid en zich bijna niet op tijd uit de ketenen weet te bevrijden. Gelukkig laat de zaadlozing niet lang op zich wachten. Na de pijpbeurt kijk ik uit het raam, een gepensioneerde stierenvechter struikelt over de weggewaaide kangoeroemascotte van een deerniswekkend vakantieverblijf voor ex-mandenwevers met scoliose.