Delphine Lecompte: ‘Ik hou nog steeds van seks, maar langer dan 56 minuten moet het niet meer duren’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Kunst is een grote troost geweest tijdens de lawine van stompzinnigheid, hufterigheid en hypocrisie die ik over me heen kreeg na mijn genuanceerde standpunten over pedofilie, waar ik nooit afstand van zal nemen (zelfs van het 5-jarige Roemeense bloemenverkoopstertje waar Sammy Mahdi zich zo lelijk in verslikte, heb ik geen spijt), en wel deze kunst in het bijzonder: de hartverscheurende confrontatie tussen Lyle Lovett en Andie MacDowell in ‘Short Cuts’, de tragische Merle Oberon als Cathy in ‘Wuthering Heights’, foto’s van Jackson Pollock als een sjamanistische cowboy (wat hij ook was), dansend rond de immense canvassen op de vloer van zijn atelier, ‘Skeletten vechtend om een gehangene’ van mijn grote held James Ensor, de veel te bekoorlijke David Duchovny als transgender politieagent in ‘Twin Peaks’, ‘De tedere barbaar’ van Bohumil Hrabal (de grote Tsjechische schrijver en zelfmoordenaar, en liefhebber van duiven), het liedje ‘Alone Again Or’ van Love, het duistere blasfemische boek ‘Satyricon’, de duistere blasfemische groep Satyricon en de duistere blasfemische film ‘Satyricon’ (in die volgorde). Ik weet overigens nog maar sinds kort dat Merle Oberon half Indiaas was en zich schaamde voor haar moeder, die een veel donkerder huidskleur had, en dat ze de persmuskieten wijsmaakte dat ze haar poetsvrouw was.

En seks? Bof, zoals mijn sombere mompelende hypochondrische aan nougat verslaafde Proust lezende stiefvader in het Bretoens placht te zeggen. Seks is kort en slapstickachtig en onzinnig, ook al heb ik vaak geschreven dat het lang en allesbepalend en levensnoodzakelijk is. Ik hou nog steeds van seks, maar langer dan 56 minuten moet het niet meer duren. En soms dwalen mijn gedachten na minuut 17 al af naar het sonnet dat ik die dag moet schrijven. Meestal een sonnet over een voor bijna alle deelnemers geslaagde orgie in een opslagplaats van Wit-Russische kunstbenen, kitscherige Neptunusbeelden, hagiografieën van Groucho Marx en Lev Trotski, blaasinstrumenten bestemd voor circusartiesten die dwepen met kannibalisme en Tom Waits (ik ook!), en knullig opgezette reigers. De voormalige vrachtwagenchauffeur heeft nu echt de smaak te pakken: zijn tong duikt zo vaak in mijn vagina dat ik een zekere nostalgie begin te voelen voor de tijd dat ik tijdens het bekijken van documentaires over petflesfabrieken en nazistische neurologen om cunnilingus moest smeken.

Mijn moeder heeft het er moeilijk mee dat ik opnieuw een paria ben geworden. Toen ik van een kortstondige stresserende (op een flatterende montage van Woestijnvis gebaseerde) populariteit genoot na ‘De slimste mens’, kon ze overal trots verkondigen dat ik maar liefst zeven maanden in haar buik had vertoefd, en dat ze me van mijn 10de tot en met mijn 20ste zoet of klein had gehouden met citroenjenever en zweepslagen en Ingmar Bergman-marathons in achtereenvolgens een flat boven een reptielenwinkel in Sint-Amandsberg, een scoutsbarak in Tessenderlo, een ontwenningskliniek in Jericho en een bunker in Audresselles. En dan kreeg ze in slagerij Clarisse in de Koningin Elisabethlaan soms een gratis potje kip hawaï en een varkensoor, en in wenskaartenwinkel De Martelaar honderd kaartjes om een vrouw op seksistische wijze te feliciteren met haar 80ste verjaardag, en vijfhonderd kaartjes waarop een psychotische chimpansee met een waterkruik op zijn kop en een thermometer in zijn gekwelde smoel de ontvanger van de kaart een succesvolle splenectomie toewenst.

Nu is ze opnieuw, net als vroeger, de moeder van een klagerige ontredderde morbide bipolaire dichter met een eetstoornis, eczemateuze oorschelpen, en de ziekelijke neiging om kangoeroesteaks en Bosnische keelpastilles en compilaties van Charles Aznavour in de jaszakken van melancholische baggeraars te proppen, in de hoop dat ze hun melancholie verliezen (het werkt nooit). En daar loopt mijn moeder uiteraard niet mee te koop. Versta me niet verkeerd: ze houdt van mijn gedichten en ze staat volledig achter mijn opiniestukken. Ze zei letterlijk: ‘Ik sta volledig achter je opiniestukken, Fientje! Er huist wel geen pedofiel in mij, ik val op gerimpelde hypochondrische dutsen die me meesleuren naar orgelconcerten in Krakau en naar moderne versies van ‘Così fan tutte’ met tijgerpythons en tepelklemmen.’ Het was fijn voor mijn moeder om zich eens drie maanden geen zorgen te moeten maken om Fientje, maar nu is alles opnieuw om zeep en soms lonk ik naar de flessen bruine rum in de Carrefour Market in de Scheepsdalelaan. Maar ik lonk nooit naar een 5-jarig Roemeens bloemenverkoopstertje, en als iemand me uitscheldt op straat omdat ik pedofilie zou hebben verheerlijkt, dan zeg ik in het Aramees: ‘Honi soit qui mal y pense.’