Delphine Lecompte: ‘Ik hou van Jean Brusselmans, maar ik verkies cunnilingus’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Terwijl de voormalige vrachtwagenchauffeur eindelijk nog eens mijn vagina likt denk ik aan de kleinzielige wedloop om de Zuidpool van Scott en Amundsen. De Noorse megalomane zot Amundsen was de eerste die de Zuidpool bereikte en demystificeerde. Of beter: hij kakte op de Zuidpool én plantte daarna een afschuwelijke vlag op het voorheen poëtische groteske heilige onontgonnen gebied. Daar is mijn aversie tegen vlaggen begonnen.

De voormalige vrachtwagenchauffeur hapt naar adem en vraagt: ‘Lukt het niet, molletje?’ Als een hooghartige genadeloze tsarina zeg ik ijzig: ‘Zwijg! Je werk daar beneden is niet voltooid.’ De voormalige vrachtwagenchauffeur duikt opnieuw tussen mijn benen en nu dwalen mijn gedachten af naar Ernst Ludwig Kirchner, de favoriete Duitse expressionist van de bedeesde zeepzieder. Ik belde hem gisteravond en toen hadden we het even over beeldende kunst (even is draaglijk) en hij zei kinderlijk geestdriftig: ‘Ik hou van Ernst Ludwig Kirchner omdat hij een gekwelde autodidact was die in Davos ten onder ging aan drugsverslavingen en achtervolgingswanen. Jij weet niet eens waar Davos ligt!’ Dat was waar, maar ik heb het opgezocht en het lijkt me niet de ideale plek om ten onder te gaan aan drugsverslavingen en achtervolgingswanen. Nee, ik ga liever ten onder in Helsinki, tussen schizofrene duikbootmedewerkers en veelgeplaagde luciferfabrieksslaven en onweerstaanbare alcoholistische spreadsheetparia’s. Ik kom klaar en roep: ‘De oude kruisboogschutter denkt dat ik ‘Het grote interieur’ van Jean Brusselmans aan het bewonderen ben in het Groeningemuseum, maar ik neem nog liever deel aan een eetwedstrijd met maïsbrood en kikkeroogballen die ik gedoemd ben om te verliezen dan mezelf voor de 2.359ste keer te onderwerpen aan de deprimerende woonkamer van Jean Brusselmans, versta me niet verkeerd: ik hou van Jean Brusselmans, maar ik verkies cunnilingus.’

De voormalige vrachtwagenchauffeur staat op en maakt een sigaret aan de kleine ronde tafel in de woonkamer, hij zegt: ‘Gisteren zag ik in de Lidl een man die als twee druppels water op Robert Duvall leek kromgebogen twijfelen tussen geglaceerde kastanjes in blik en klokvormige chocolaatjes met advocaatvulling in de afprijsbak.’ Plots word ik verlegen en begin ik te blozen, hoe vreemd. Ik kijk uit het raam en zie Anja passeren, ze maakt stillevens van dode roggen. Ze denkt dat ze de eerste is. Soutine was de eerste, Anja! Of toch alleszins de beste. Ik vind het dapper wanneer uitgesproken middelmatige mensen per se kunst willen maken. Dapper en onbegrijpelijk. Ik wil altijd uitblinken. Als ik ergens niet in kan uitblinken geef ik er de brui aan. Ik blink uit in het schrijven van barokke gedrochtelijke perverse gedichten die zelfs niet door mijn moeder worden gelezen, schoon ze me op mijn sterfbed beloofd had altijd mijn gedichten te zullen blijven lezen. Dit ijdele sterfbedgesprek vond plaats op Hemelvaartsdag in het Sint-Jansziekenhuis, ik was daar terechtgekomen na mijn derde alcoholvergiftiging in vijf weken. De eerste twee keren was ik trots op mijn promillegehalte, buitensporig trots, maar de akelige veel te slimme nachtverpleger Renaat had me streng toegesproken en ingeprent dat mijn trots misplaatst was.

Uiteindelijk ben ik niet gestorven op Hemelvaartsdag, en achteraf zei ik tegen iedereen: ‘Ik ben Lazarus!’, en de mensen keken me meewarig aan omdat ze dachten dat ik was hervallen in mijn zielige hardnekkige drankzuchtige levensstijl, maar ik bedoelde: ik ben uit de dood opgestaan. En dat is fantastisch, ook al is het leven een tranendal vol bitsige dichters die noveenkaarsen in bulk bestellen om mijn ondergang te bespoedigen, en vol familieleden die niet beseffen dat ik genialer ben dan Camille Claudel of het niet willen toegeven, en vol vermanende kruisboogschutters die zeggen dat ik nooit meer mag schrijven over de orale seks die me zo zeldzaam wordt toegediend door de voormalige vrachtwagenchauffeur… Oké, toegegeven: slechts één vermanende kruisboogschutter. Maar één is erg genoeg.

Al heeft de oude vermanende kruisboogschutter ook kwaliteiten. Helaas kan ik die niet opsommen want dan dreigt hij weer zelfgenoegzaam naast zijn schoenen te lopen. En dat is lastig, vooral voor zijn dochter die verantwoordelijk is voor de Frolic en de groene asperges in bokalen in een mistroostige verbiedende supermarkt te Maldegem en die vroeger snookerkampioen was, en die haar vader elke zondag trakteert op frieten en bitterballen in frituurzaak Attila tegenover haar steriele zielloze bungalow die ze nog steeds aan het afbetalen is, samen met haar vrouw Christine die mager is als een tekening van Egon Schiele (of als een fietspomp) en die werkt in een hengelsportwinkel, wat helaas de waarheid is. Helaas is alle treurnis de waarheid, en soms helpt niets, behalve de gedachte, de hoop dat ik op een dag Robert Duvall zal tegenkomen in de Lidl in de buurt van de afprijsbak.