Delphine Lecompte: ‘Ik pleeg alleen zelfmoord als ik zeker weet dat iemand er een stokje voor zal steken’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

De oude kruisboogschutter is tijdens één van zijn vele roekeloze gildeactiviteiten besmet geraakt met het coronavirus, en hij heeft mij aangestoken. Ik ga in isolatie. Het verschil met mijn normale leven is verwaarloosbaar: misantropie, egocentrisme, kannibalisme, masturbatie, poëzie, medicatiemisbruik, vreetbuien, zelfverminking en ontreddering blijven de vertrouwde elementen.

Door de hoge koorts slaag ik er niet in om te schrijven. Als ik een dag niet kan schrijven, word ik onhebbelijk en nijdig. Als ik twee dagen niet kan schrijven, wil ik zelfmoord plegen met terpentijn en bromtollen. Het is de tweede dag, maar ik mag niet naar de winkel om terpentijn en bromtollen te kopen. Gelukkig kan ik rekenen op mijn moeder. Ik pleeg geen zelfmoord. Ik blijf ferm tegen mijn zin leven. Ik kijk naar ‘Scream’. Ik luister naar de debuutplaat van Iron Maiden. Ik luister naar ‘Killers’ van Iron Maiden. Ik luister naar ‘Piece of Mind’ van Iron Maiden. Ik luister opnieuw naar de debuutplaat en opnieuw naar ‘Killers’. Daarna probeer ik op een internetforum voor hopeloze alcoholisten vriendschap te sluiten met een gepensioneerde Finse sneeuwruimer. Het lukt! We zijn vrienden, maar reeds tijdens het veertiende uur van onze vriendschap bekent hij geen fan te zijn van Iron Maiden. Noodgedwongen moet ik de vriendschap verbreken. Ik lees een interview met Carl Barat van The Libertines. Hij is een brave huisvader geworden. Hij houdt van gorgonzola, Mark Rothko, ‘Love Island’ en fluorescerende schoenveters. Saai. Geef mij dan maar Pete Doherty, die is tenminste labiel en onbetrouwbaar gebleven.

Ik bel de voormalige vrachtwagenchauffeur op. Hij zet de bloemetjes buiten. Ik vraag: ‘Mis je mijn druipende schaamlippen?’ Hij zegt klef: ‘Ik mis de tederheid tussen ons.’ Ik zeg waarheidsgetrouw: ‘Ik mis je vieze scherpe pokende vingers in mijn vulvagebied. Zet maar verder de bloemetjes buiten, ik zal wel in mijn eentje stikken in taaie slijmen en in onderdelen van bromtollen.’

In 1999 studeerde ik even Russisch en ik herinner me nog het Russische woord voor bromtol. Ik herinner me ook de Russische woorden voor skilatten, neuken, openheid, ladder, grime, duivel, dokter en buitenverblijf. Met mijn beste vriend Tom America heb ik ruziegemaakt over Rusland, hij vindt het ongepast dat ik blijf dwepen met Fjodor Dostojevski en Ilja Repin. En ik vind het absurd om dode Russen te straffen voor de boosaardigheid van Vladimir Poetin. Mijn leven is eenzaam zonder Tom.

De oude kruisboogschutter belt me op, hij hoest theatraal in de hoorn om medelijden op te wekken. Ik zeg: ‘Ik ben Florence Nightingale niet. Bovendien ben ik ook ziek. Ik ben veel zieker dan jij, want ik heb naast mijn coronabesmetting nog 25 chronische psychiatrische dissociatieve stoornissen die enkel in de kiem gesmoord kunnen worden met terpentijn en bromtollen.’ ‘Ga je weer zelfmoord plegen?’ ‘Ga jij er weer een stokje voor steken?’ ‘Nee.’ ‘Dan ga ik geen zelfmoord plegen.’ Ik pleeg alleen zelfmoord wanneer ik zeker weet dat iemand er een stokje voor zal steken, anders is er geen bal aan.

Ik dagdroom over in Friesland wonen, een konijn bezitten en sobere gedichten schrijven over necrofiele tegelleggers en kribbige astronomen. Ik dagdroom over in Malta wonen, een minderjarige fagottist bezitten als gezelschap en wrokkige sonnetten schrijven over winderige taxidermisten en Poolse vakbondsleiders. Zelfs in mijn dagdromen blijf ik een dichter! Verschrikkelijk!

Op dag vijf hervind ik goddank mijn branie en schrijf ik een lelijk grimmig woest verhaal over copuleren met een bietenboer op het parkeerterrein van een naargeestige struisvogelkwekerij. De bietenboer lijkt helaas op Sartre. Na de copulatie sla ik zijn schedel in met een gemummificeerde Nijlvaraan. Op dag zes lach ik in mijn vuistje, maar op dag zeven besef ik plots dat ik het Russische woord voor ladder ben vergeten. Dan staat mijn moeder aan de deur. Ze zegt: ‘Ik heb het moeilijk met je autofictie. Het is lastig om niet te weten welke verkrachtingen je hebt verzonnen en welke echt gebeurd zijn. Je zult wel weer zeggen dat ik alles naar me toetrek en me jouw pijn toe-eigen.’ ‘Ja, ik ging iets in die trant zeggen.’ Op dag acht kan ik eindelijk weer genieten van de erectie van de voormalige vrachtwagenchauffeur. Al is erectie een groot woord. Niettemin kom ik klaar en tijdens mijn orgasme hervind ik het Russische woord voor ladder. En nog een heleboel andere Russische woorden en onbehouwen primitieve kreten.