Delphine Lecompte: ‘In deze zaak heeft Johnny Depp de loyaliteit van sentimentele trutten zoals ikzelf’

Omdat ik me vandaag stierlijk verveel, heb ik besloten om een opiniestuk over Johnny Depp en Amber Heard te schrijven. Ik wil het toch vooral over Johnny Depp hebben.

Er was eens een mooie jonge acteur met hertenogen, een vetkuif, veel potentieel, veel potentie, met charisma, met Winona Ryder aan zijn zijde (en daarna Kate Moss), met River Phoenix als zielsverwant, naast Slash, met verzonnen demonen, met fotogenieke gekweldheid, met een vermoeden van galanterie en met een zweem van mysterie, donkerte, poëzie en diepgang.

Hij maakte eigenzinnige, dappere, integere, gewaagde, subversieve, buitenissige filmkeuzes: 'Dead Man', 'Fear and Loathing in Las Vegas’, al zijn films met Tim Burton, ‘Benny & Joon’, ‘What’s Eating Gilbert Grape’?

Maar soms bezondigde hij zich ook aan vulgaire, dubieuze, wansmakelijke, commerciële, potsierlijke, karikaturale filmkeuzes: ‘Pirates of the Caribbean’, ‘Fantastic Beasts’, al zijn films met Tim Burton (behalve 'Edward Scissorhands’), ‘Finding Neverland’, ‘Chocolat’.

Er zijn veel overeenkomsten tussen Johnny Depp en mezelf: eerst was ik een radicale anarchistische drugverslaafde getroebleerde piepjonge rauwe verwilderde artiest die de spotlichten schuwde. Maar toen nam ik deel aan ‘De slimste mens’... Ik werd beroemd in Vlaanderen en ik verloor de pedalen.

Ik werd harstochtelijk en irrationeel verliefd op een voormalige vrachtwagenchauffeur, beter bekend als ‘de voormalige vrachtwagenchauffeur’. Het was een woelige brute vurige verschroeiende morsige ziekelijke tumultueuze destructieve verwoestende wanhopige relatie met sirenes, moussaka met glas, verkeerspalen, gebroken ruiten, handboeien in een onerotische context, franjehaaien en miskramen.

Toen ik de voormalige vrachtwagenchauffeur leerde kennen, dronk hij aan de lopende band Cara’s. Ik dronk mee, maar ik beperkte me niet tot Cara’s. Ik dronk ook vermouth van de Carrefour, amaretto van de Aldi, roséwijn van de Hema, keukensherry uit de keukenkast van Tom America en zijn vrouw Willemien, handgel van de angstvallige kruisboogschutter, mondspoelmiddel van de ontslagen kraanmachinist, vanille-extract van mijn hoogopgeleide elitaire moeder, die me altijd doceert over Claude-Lévi Strauss en over funerair kannibalisme, rum uit de sauna van Lara en Christophe, een halfvolle fles cognac, aangetroffen op de vensterbank van mijn ex-leraar aardrijkskunde, enzovoort...

Het probleem was echter dat ik bovenop mijn niet eens zo gematigde drankmisbruik ook nog eens benzodiazepines en antipsychotica en paardentranquillizers en terpentijn aan mijn bloedstroom toevoegde.

Ik kreeg last van woedebuien, opvliegendheid, paniekaanvallen, incontinentie, bruxisme, paranoia, blackouts en een onweerstaanbare drang om mijn tepelhoven te tonen aan verwaande blaaschirurgen en Moldavische onderwaterlassers, die niet zaten te wachten op mijn uit hun voegen barstende tepelhoven.

Maar het beschamendste wat ik tijdens die afschuwelijke krankzinnige beestachtige zalige barbaarse periode/episode heb uitgestoken, is toch wel dit: ik heb de voormalige vrachtwagenchauffeur meermaals geslagen.

De voormalige vrachtwagenchauffeur was vooral verbaal agressief. Hij heeft mij slechts twee keer met een gebroken asbak bedreigd en één keer heeft hij mij aan mijn voeten uit zijn beschimmelde huurwoning gesleept.

Als vrouw, als zogenaamd delicaat broos weerloos vederlicht wezentje, zou ik gemakkelijk kunnen doen alsof ik het slachtoffer was. Iedereen zou het slikken: ruige versleten norse alcoholistische truckchauffeur (lengte: twee meter, gewicht: onbekend) mishandelt en koeioneert frêle anorectische kwetsbare sukkelachtige kansarme dichteres/psychiatrische patiënt.

Maar de waarheid was minder eenzijdig, de waarheid lag ergens in het midden. Of misschien was de waarheid toch vooral dat ik de bullebak en de pestkop en de lastpak en de tiran en de treiteraar van de relatie was. De voormalige vrachtwagenchauffeur was zeker geen heilige, hij heeft ook fouten gemaakt: zo onderwierp hij mij bijna dagelijks aan ruwe misogyne klagerige kleffe redneckliedjes van Kid Rock en Molly Hatchet.

Om nog te zwijgen over de vele documentaires over incestueuze hillbilly-banjoherstellers, sinistere linzensoepfabrieken, mislukte Finse astronomen en Lynyrd Skynyrd die ik heb moeten slikken.

Het was een giftige destructieve vernederende afstotelijke kolkende walmende wanstaltige cocktail, onze verhouding. We waren allebei verslaafd en beschadigd en sukkelachtig en ontredderd en kwaad en manisch en lui en corrupt en achterbaks en nobel en zielig en marginaal.

Ik had gelukkig mijn robuuste krachtdadige flamboyante moeder en mijn robuuste krachtdadige flamboyante schrijverschap. Oef!

Ik ontkwam.

Ik ben nog steeds erg verknocht aan de voormalige vrachtwagenchauffeur en ik vind het nog steeds belangrijk om op regelmatige basis zijn genitaliën te vertroetelen en om naar de Lidl te fietsen en sigarettenhulzen en schorseneren en eclairs en deodorant en mayonaise voor hem te kopen, maar ik moet bekennen dat ik hem sinds mijn nuchterheid toch een beetje uit de weg ga.

Ik ben Johnny Depp en de voormalige vrachtwagenchauffeur is Amber Heard. Of nee: ik was Assepoester en Roodkapje, en nu ben ik Quasimodo en Repelsteeltje. Of was ik Goudlokje en Vrouw Holle, en ben ik nu Blauwbaard en Caligula? Mussolini en de Gelaarsde Kat?

Ik ben alleszins niet de blote keizer uit het sprookje ‘De kleren van de keizer’. En ik ben evenmin Rapunzel, aangezien ik net als Jada Pinkett Smith alopecia heb.

Het leven van Johnny Depp was le paradis, maar nu is het een gênante ontluisterende potsierlijke pastiche die zich afspeelt in roddelbladen en in de rechtbank.

Ik ga geen uitspraken doen over het korte verwoestende afgrijselijke huwelijk van Johnny Depp en Amber Heard. Toen ik het opnam voor Bart De Pauw, heb ik me te veel laten leiden door nostalgie en me misschien ietwat laten charmeren en verblinden door de guitige twinkelende ontwapenende schalksheid van de gevallen programmamaker.

Diezelfde fout wil ik nu niet maken.

Niettemin: Johnny Depp is overduidelijk een veel poëtischer, diepzinniger, genereuzer en enigmatischer wezen dan het sluwe calculerende bitsige ambitieuze valse opportunistische hypocriete manipulatieve doorzichtige kreng Amber Heard... Grapje!

Maar toch...

Johnny Depp is een interessantere acteur dan Amber Heard, dat staat als een paal boven water. Maar hij is natuurlijk een stuk ouder. En dat je een interessante acteur bent (een legende), betekent natuurlijk niet dat je je alles mag permitteren. Maar ik denk niet dat Johnny Depp zich alles permitteert. Ik geloof niet dat Johnny Depp de genadeloze grimmige nietsontziende beul was en Amber Heard de naïeve onthutste etherische prooi.

Ik denk dat Johnny en Amber aan elkaar gewaagd waren en dat ze allebei verschrikkelijke transgressies hebben gepleegd, elkaar hebben gekwetst en vernederd. We zijn allemaal instinctieve emotionele wezens en helaas beoordelen we iemand vaak op zijn of haar uiterlijk en geslacht.

In deze zaak van huiselijk geweld heeft Amber Heard haar geslacht mee: vrouwelijk. Johnny kan dan weer rekenen op de loyaliteit van sentimentele nostalgische trutten zoals ikzelf.

Hopelijk heeft de rechter ‘The Tourist’ nooit bekeken. Anders vrees ik dat Johnny Depp in nauwe schoentjes zit.

Niemand leefde nog lang en gelukkig: de filmcarrière van Johnny Depp is voorbij en zijn blazoen is lelijk besmeurd. De carrière van het antipathieke wicht Amber Heard is nooit echt begonnen.

Delphine Lecompte, Brugge.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: