Delphine Lecompte: ‘Is je vader trots op je?’ Ik antwoord: ‘Gelukkig niet’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Ik draag vandaag voor in de bibliotheek van Merksem. Een handtekeningenjager wacht me op, absurd. Ik heb ooit Damon Albarn om een handtekening gevraagd en daar kreeg ik vrijwel meteen spijt van. Ik was een anorectische alcoholistische sukkel toen, ik was net mijn job als otterverzorger kwijtgespeeld. Maar eigenlijk was ik nooit een echte otterverzorger geweest: ik werkte slechts in de kantine van een aquatische dierentuin te Blankenberge, ik moest worstenbroodjes serveren aan hitsige Litouwse seizoenarbeiders, stampvoetende neonazistische kiwisorteerders en onbeschofte toeristen uit Düsseldorf. Het was een interimjob en op de tweede dag trapte ik het na de middagpauze af, zonder waarschuwing.

Het was bevrijdend. Ik nam de trein naar Brugge, wandelde dromerig naar het kraakpand dat ik deelde met een kleurrijke enigmatische aanstekervloeistofjunkie, een sentimentele bijgelovige geriatrische ex-handmannequin, een onsuccesvolle stotterende Armeense pooier en een analfabete varkensslachter die me graag befte met een cactus in zijn hand. Ik liet me beffen door de analfabete varkensslachter, maar we kregen ruzie over de uitspraak van de familienaam ‘Buscemi’ achteraf.

Om me voor te bereiden op mijn voordracht masturbeer ik in een toilethokje met een lelijke pluchen toekan en een paarse krultang. Omdat ik te lui ben om gedichten voor te dragen vraag ik aan het publiek: ‘Zijn er vragen?’ Een mystieke Surinaamse chrysantenkweker die op de eerste rij zit en een duizelingwekkend hemd draagt met Escherachtige tropische vogels vraagt: ‘Is het lastig om een onuitstaanbare herrieschopper te zijn en verguisd te worden door iedereen, behalve door je moeder?’ Ik antwoord: ‘Nee.’ De volgende vraag is afkomstig van een kannibalistische korfbalspeler: ‘Wat heb je tegen korfbal?’ Ik antwoord: ‘Niets.’ Een suikerzieke bobijnster met psoriasiskorsten op haar schedel vraagt: ‘Waar haal je je inspiratie vandaan?’ Ik antwoord: ‘Uit hengelsporttijdschriften, maar ook uit gewelddadige promiscue ontmoetingen met sadistische zadelmakers en necrofiele tegelleggers.’ Een ontslagen kraanmachinist vraagt: ‘Is je vader trots op je?’ Ik antwoord: ‘Gelukkig niet.’

Een verdorven touwslager vraagt: ‘Wat is je favoriete album van Led Zeppelin?’ Ik antwoord: ‘Dat is een aartsmoeilijke vraag… ik twijfel tussen Led Zeppelin I en II en III en IV, ik weet het echt niet. Vraag me liever naar mijn lievelingsspin.’ De verdorven touwslager vraagt gedwee: ‘Wat is je lievelingsspin?’ Ik antwoord: ‘Dat is een aartsmoeilijke vraag… ik twijfel tussen de tarantula en de vioolspin. Vraag me liever of ik nog steeds zonder morren en zonder nasale congestie schorseneren in room, lugubere marsepeinen onderwaterlassers en levensnoodzakelijke pijpbeurten uitdeel aan specifieke versleten truckchauffeurs en aan lukrake morose windhondenfokkers.’ De verdorven touwslager zegt afkeurend: ‘Dat is vulgair.’

Dan is de voordracht godzijdank voorbij. Terug in Brugge loop ik naar de beschimmelde huurwoning van de voormalige vrachtwagenchauffeur. Hij is in slaap gevallen in de zetel, op de televisie wordt een documentaire over Rainer Werner Fassbinder afgespeeld. Ik schud de lamlendige poëtische vrachtwagenchauffeur wakker. Hij schrikt op, hikt, niest, kokhalst, geeuwt, krabt aan zijn magnifieke scrotum en vraagt: ‘Molletje, hoe is je voordracht verlopen?’ ‘Vreselijk, het publiek stelde vieze schaamteloze indiscrete vragen en achteraf wilde niemand mijn perineum insmeren met fazantenpaté of zelfs maar mijn clitoris verminken met een haardgordijn!’

Ik neem de afstandsbediening en ga op zoek naar de film RoboCop. Maar de voormalige vrachtwagenchauffeur wil liever kijken naar wulpse naïeve calvinistische vrouwen uit Michigan die stiften aanprijzen waarmee je krassen uit de carrosserie van je wagen kan wegtoveren. Ik vraag aan de voormalige vrachtwagenchauffeur: ‘Wil je dat ik een wulpse naïeve calvinistische vrouw uit Michigan in de val lok voor jou zodat je haar van jetje kan geven in je beschimmelde huurwoning?’ ‘Hou zou je een vrouw uit Michigan in de val lokken?’ ‘Met een foxterriër en een schildpadkam.’ ‘Laat maar, ik ben geen beest dat wildvreemde vrouwen uit Michigan van jetje geeft.’

De voormalige vrachtwagenchauffeur laat een wind en bloost, hij heeft ooit een handtekening gevraagd aan John Fogerty. Maar John Fogerty dacht dat de voormalige vrachtwagenchauffeur om geld schooide voor de hazenlipoperatie van zijn zoon. Fogerty gaf de voormalige vrachtwagenchauffeur een grote som geld. Het geld werd echter niet gebruikt voor de hazenlipoperatie van de zoon, het werd gebruikt voor broodnodige pilsjes en opzichtige flipperkasten.

Nu kruipen we in bed, ik droom dat ik samen met de mystieke Surinaamse chrysantenkweker naar Effi Briest kijk. We vervelen ons stierlijk. Na de film gaan we naar de kermis, in het spiegelpaleis neemt het Escherachtige hemd van de chrysantenkweker monsterlijke proporties aan. Ik scheur het hemd aan flarden en we tongzoenen morsig en langdurig. Na de tongkus kopen we een puntzak oliebollen, maar ik ben te panisch om te eten. Ik zwaai naar mijn moeder, ze zit in het reuzenrad en valt een veelgeplaagde ezeldrijver lastig met het deconstructivisme van de mislukte voetballer Jacques Derrida. Terug op de begane grond wurgt ze haar moeilijkste kind: ik.