Delphine Lecompte: ‘Jezus zou mededogen hebben met Sihame El Kaouakibi en met Elon Musk’

Dit is de minst christelijke samenleving sinds de geboorte van Jezus Christus.

Er scheelt van alles aan de kerststallen die in het allesbehalve gastvrije allesbehalve barmhartige allesbehalve gulle en allesbehalve ruimdenkende Vlaanderen opdoemen. Jezus werd geboren in een grot.

Niet in een stal, niet in een peperkoeken huisje, niet in een Russische duikboot, niet in de keuken van een verdorven touwslager, niet in de buik van een walvis, niet in Arcadië, niet in een Balinese jungle, niet in een Noord-Frans goksalon, niet in een Moldavisch zonnebankcentrum, niet in een sinistere struisvogelkwekerij, niet in een allegorische reptielenwinkel, en ook niet op de drempel van een idyllische orthopedische schoenenwinkel. Hij werd zelfs niet geboren in het bakkerijmuseum van Veurne, hoe graag hij dat zelf ook had gewild.

Jezus werd geboren in een prozaïsche pragmatische ontluisterende grot in Bethlehem. De mensen uit Bethlehem gebruikten in die tijd namelijk inhammen in rotsen om hun dieren te herbergen en te behoeden voor de barre weersomstandigheden en de roofdieren. Maar een stal is nu eenmaal koddiger, gemoedelijker, gezelliger, symbolischer en Germaanser.

Het stoort me niet echt dat de grot een stal is geworden. Wat me wel telkens opnieuw stoort, is dat de magiërs (de wijzen) lijken op misnoegde trampolineverhuurders uit Maldegem.

De herders zien er dan weer uit als pafferige verwaande blaaschirurgen met als enige hobby het zenden van klachtenmails naar Humo over de onbetamelijke obscene wansmakelijke columns en opiniestukken van ‘pedofielenverdediger’ Delphine Lecompte.

Jozef kan gemakkelijk doorgaan voor een geniepige gierige incestueuze imker of stukadoor. Maria zou niet misstaan in een West-Vlaams filiaal van Aveve, waar ze tegen haar zin tuinreigers en buxusscharen in de rekken plaatst. Jezus is bijna altijd een witte blinde pop met een kribbige achterdochtige antipathieke grijnslach/grimas.

De ooggetuigen van de geboorte van Jezus waren nochtans mensen van kleur uit Palestina. Mensen van kleur zie je niet in de gemiddelde aanvaardbare Vlaamse kerststal, wel in dunne flapperende tenten in Brussel, in de buurt van het klein kasteeltje. Syrische asielzoekers met deerniswekkend schoeisel, een onmiskenbare bloedstroom, verkleumde extremiteiten, een ordinaire hartslag, en een uitzonderlijke bewonderenswaardige veerkracht die misschien wanhoop heet.

Mensen aan het eind van hun Latijn. Mensen die een dictatuur zijn ontvlucht: terreur, verraad, censuur, ontbering, onderdrukking, homofobie, bommen en executies. Moet het dan verwonderen dat deze mensen de voorkeur geven aan België? Waar mensen weliswaar xenofoob, gewelddadig, toxisch, venijnig, sceptisch, gierig, harteloos en polariserend zijn. Maar net iets meer onderhuids dan in Syrië, en (nog) niet gedoogd door de regering.

Er scheelt van alles aan deze minst christelijke, minst verdraagzame, meest materialistische, meest wrokkige, meest schijnheilige, meest destructieve samenleving sinds de geboorte van Jezus Christus. We willen niet samenleven.

We sluiten ons op in zielloze bungalows en steriele fermettes (de gegoede fortuinlijke burgers) of in beschimmelde huurwoningen en krappe vreugdeloze lekkende appartementjes (de rest, het uitschot dat zogezegd zijn best niet doet, de chronisch depressieve uitgespuugde werkzoekenden die onder druk worden gezet om aan te slag te gaan in een of andere ontmoedigende afstompende sprottenhangar of versmachtende hardvochtige schommelstoelfabriek want op dergelijke plekken ligt natuurlijk de remedie tegen een depressie, allemaal loonslaaf en snel een beetje!).

We zijn allemaal Scrooge geworden. Of zijn we allemaal Le Pen geworden? De vader (Jean-Marie), de schalkse neonazi, de onstuimige uitbundige negationist (en het grote jeugdidool van Jan Jambon en Bart De Wever).

Niet dat de dochter (Marine) zo’n guitig verzoenend lankmoedig nobel tolerant eerbiedwaardig schatje is.

We maken ons druk over roetpieten, over elfjarige schelmen met een waterpistool, en over het leed van Meghan Markle. We zijn kwaad op die enkele Belgische relschoppers met een migratieachtergrond die amok maakten na de overwinningen van Marokko tijdens het WK in Qatar dat we eigenlijk zouden moeten boycotten, maar dat is zo lastig want de tronies van de lacklustre rode duivels waren reeds op zo veel volstrekt onnodige goederen en etenswaren gedrukt: op mijn chocoladerepen met bananenvulling van Côte d’Or (‘Leander’s favourite’, who the fuck is Leander?), en op de Head & Shoulders shampooflessen van de voormalige vrachtwagenchauffeur.

Je kunt mij van hypocrisie beschuldigen: ik heb die repen opgesmikkeld en dus onrechtstreeks het WK in Qatar gesponsord. Ondertussen ben ik wel overgeschakeld op Ambiente chocolade van de Aldi, doch dit terzijde…

De burgers zijn verontwaardigd wanneer jonge activisten het glazen paneel dat een schilderij van Vincent van Gogh beschermt aanvallen met symbolische speelse slimme warholiaanse tomatensoep om een statement te maken. Het statement: de wereld is om zeep en het kan de regeringen, boomers en bedrijven geen zier schelen.

De meeste burgers zijn niet geïnteresseerd in Van Gogh. Maar ze zijn maar al te graag in hun wiek geschoten wanneer hun pafferige vadsige zelfgenoegzame knusse opulente onhoudbare levensstijl ter discussie wordt gesteld door woeste vinnige geëngageerde jongeren.

Mocht Van Gogh vandaag leven, dan noemde Tom Van Grieken hem vast ranzig en ontaard, zoals zijn fascistische voorgangers in nazi-Duitsland hebben gedaan. Mocht Van Gogh vandaag leven, dan zou hij zich scharen bij de milieu-activisten.

En mocht de hoogzwangere Maria vandaag verschijnen, aankloppen bij lukrake troosteloze zogeheten ‘rustieke’ authentieke herbergen in la Flandre profonde, en smeken om een homp brood, een Fristi en een droge warme plek om veilig te bevallen van haar kind, dan zou de gemiddelde Vlaamse loensende achterdochtige zuinige waard sneren: ‘Hoepel op, parasiet! Daar bestaan instanties voor. Er gaat overigens te veel geld naar die instanties. Het is bijna Kerstmis en ik kan mijn vijf rotverwende kinderen zelfs geen drumstel, harlekijnpoedel, ara, pennenzak van Angèle en Iron Man-behangpapier gunnen.’

Ja: er bestaan inderdaad instanties om asielzoekers op te vangen, maar de instanties schieten tekort. De politiek schiet tekort. En ik kan me voorstellen dat de uitgeputte veelgeplaagde Syrische asielzoekers allicht de fut niet meer hebben om het op te nemen tegen het beruchte grillige raadselachtige hemeltergende Belgische bureaucratische kluwen.

Zo happig als men was om wulpse kokette slanke blonde onderdanige Oekraïense deernen op te vangen, zo onwillig is men om stugge norse grimmige verbeten veelgeplaagde sukkelachtige nooddruftige slachtoffers uit het Midden-Oosten te laten delen in onze weelde.

We leven nog steeds in weelde. We hebben nog steeds toegang tot spotgoedkope gezondheidszorg, we kunnen het ons nog steeds permitteren om lid te worden van een prestigieuze padelclub, en op het eind van de maand schiet er nog altijd genoeg geld over om koddige regenjasjes, hondenbier en pluchen goudmollen te kopen voor onze amechtige hijgerige broodfokteckels.

Waar de gemiddelde Wwsterse mens al erg lang mee worstelt, is om de weelde te delen met zijn medemensen die de pech hadden om geboren te worden in vervuilde geëxploiteerde leeggezogen ex-kolonialistische brandhaarden.

Als hij/ zij op de proef wordt gesteld en zijn/ haar weelde dreigt te moeten delen met mensen van kleur die niet onderdanig, meegaand, bevallig of Europees genoeg zijn, dan is het hek van de dam…

Jezus is een historische legendarische problematische charismatische onuitwisbare held van kleur. Of hij werkelijk op het water liep en water in wijn veranderde, durf ik te betwijfelen. Maar het staat wel vast dat hij zich ontfermde over hoeren en kleptomanen, en dat hij een hart onder de riem stak van onverbeterlijke gangsters, pooiers en sjacheraars.

Jezus was geen hansworst, geen rendier, geen paashaas, geen Don Quichote, geen Tijl Uilenspiegel en ook geen Klaas Vaak. His aim was true. Hij was een rechtgeaarde duizelingwekkende ascetische moedige onwrikbare charismatische rebel en idealist.

Jezus werd gehoond, bespot, getergd, gejend en gekruisigd omdat hij het opnam voor de paria’s en verschoppelingen van de samenleving, en omdat hij tegen de schenen schopte van het establishment.

Mocht Jezus vandaag in ons midden verschijnen, dan zou men hem uitlachen, racistische verwijten naar zijn hoofd slingeren en met de dood bedreigen. Zijn boodschap is nochtans helemaal niet zo radicaal: omarm de medemensen ook (of vooral) wanneer ze zich schabouwelijk gedragen, wanneer ze zondigen, wanneer ze ongeneeslijk en walgelijk schijnen. Koester de scheefgegroeide verguisde verwonde getraumatiseerde snerende schuimbekkende raaskallende mormels en scharminkels. Het is gemakkelijk om te houden van een brave keurige onberispelijke fijnbesnaarde ingoede kleurloze mens.

De boodschap van Jezus was: leer de moordende onaangename ellendige gedrochtelijke afwijkende krankzinnige gewelddadige lugubere achterbakse gemene barbaarse medemens te tolereren. Mocht Jezus vandaag onder ons vertoeven, dan zou hij sympathiseren met: verlepte sekswerkers, necrofiele tegelleggers, naargeestige scheepsherstellers en onverbeterlijke dronkaards.

Maar ook met de heldhaftige weerbarstige branievolle actievoerders van Just Stop Oil! Hij zou sympathiseren met Wim Distelmans! Met Ricky Gervais! Met Pussy Riot! Met Shane MacGowan! Met Win Butler! Met Bill Murray! Met Nan Goldin! Met Woody Allen! Met Hugo Matthysen! Met Ellen DeGeneres! Met Lieke Marsman! Met Isabelle Huppert! Met mij!

Hij zou mededogen hebben met Sihame El Kaouakibi, met Elon Musk, met speedverslaafden die neerbuigende zwembadmogols beroven van hun decadente manchetknopen om aan hun roes te geraken, met perverse zwembadopzichters die zich vergapen aan de priemende tepeltjes van elfjarige nimfjes in turkooiskleurige badpakken van Zalando, en zelfs met Ye.

Kerst zou het feest moeten zijn van de genade, de verbondenheid, de vergiffenis en de barmhartigheid. Het is helaas het feest geworden van vreugdeloze fantasieloze consumptie en ongebreidelde zelfgezochte indigestie. Een orgie van artificiële likeuren, geroosterde heilige hinden, gemassacreerde naaldbomen en misselijkmakende theatrale lafhartige kruiperigheid tegenover kwaadaardige cholerieke familieleden.

De heidense mistroostige kerstmarktbarakken waar korzelige kiwisorteerders en misantropische alpacafokkers zich volproppen met vieze wulken en fajita’s, mulled wine en graanjenever, en geforceerd joviaal keuvelen over hun Ierse setters en over de exorbitante wedde van Lionel Messi, hebben niets met de essentie van Kerst te maken.

Christelijkheid is niet bleek, is niet westers, is niet lokaal, is geen kneuterige woonkamer in Langemark-Poelkapelle met veiligheidscamera’s aan de garagepoort (de smetteloze glanzende SUV’s zijn immers belangrijker en ontzagwekkender dan het morsige snotterende kroost).

Christelijkheid staat haaks op het vijandige folkloristische kitscherige pastorale kleffe huichelachtige sentimentele pseudoverbindende gebeuren dat sommige politieke partijen van Kerst proberen te maken.

Elk jaar opnieuw wordt krampachtig geprobeerd om Jezus te recupereren, om er een witte heroïsche ondubbelzinnige vrijheidsstrijder van te maken. Jezus was een baldadige weifelende aarzelende kwade enigmatische hartstochtelijke herrieschopper van kleur.

Jammer dat Kerstmis synoniem is komen te staan met vreten, zuipen en onnodige tombolasteakmessen en zelfgemaakte theelichthouders ontvangen van preutse vrome kille ongenaakbare neurotische botte liefdeloze familieleden.

Kerstmis is geen ontgoochelende fondueschotel. Kerstmis is geen gezelschapsspel met gelijkgezinde schuchtere schroomvallige ultrabeschaafde pezewevers.

Kerstmis is: zich inleven in mensen waar men een instinctieve afkeer van heeft.

Kerstmis is: inclusie zonder voorwaarden, zonder plichten, zonder eerst trouw te moeten zweren aan het christendom en onze benepen verwrongen oubollige verkrampte katholieke Vlaamsche waarden.

Echte christenmensen sluiten geen moslims uit. Echte christenmensen sluiten zelfs geen narcistische makelaars en humorloze korfbalcoaches uit.

Echte christenmensen vinden dat iedere mens een eerlijk proces verdient: terroristen, verkrachters, pedoseksuelen, en zelfs de sadistische snobistische arrogante rechtenstudenten die er geen graten in zagen om levende knaagdieren in een blender te steken en om een onschuldige argeloze jongen van kleur te folteren (gecalculeerd, beredeneerd, met een draaiboek en af te vinken gortigheden).

Echte christenmensen geven een tweede kans aan misdadigers die hun straf hebben uitgezeten. Ook wanneer de misdadiger Michelle Martin heet.

Echte christenmensen sluiten geen mensen in de marge uit: mensen met psychiatrische problematieken, tierende sissende huiveringwekkende junkies, deerniswekkende schuimbekkende incontinente wanstaltige clochards die voor overlast zorgen, kansarme manipulatieve boulimische buiksprekers met een ziekte-uitkering. Echte christenmensen sluiten niemand uit.

Echte christenmensen doen verwoede pogingen om een heel jaar lang mildheid op te brengen voor schepselen die er een ander botsend nihilistisch bitter misantropisch akelig cynisch gedachtegoed op na houden.

Echte christenmensen zijn soms atheïsten, pyromanen, hoeren, acrobaten, dissidenten, deserteurs, blijmoedige premiejagers, bleke pornosterren, verdorven touwslagers, bipolaire vissers en kannibalistische luchtballonvaarders.

Echte christenmensen zijn meestal een bont allegaartje.

Echte christenmensen zijn verguisd zachtaardig verkeerd begrepen kansarm blasfemisch satirisch poëtisch uitschot.

Echte christenmensen zijn zondaars. Echte christenmensen vinden Kerstmis kul, kitsch, bagger en nonsens. Echte christenmensen hebben wel andere katjes te geselen. Echte christenmensen spuwen op het etiket ‘christenmens’. Ze verkiezen het etiket punker, misfit, paria, rebel of activist. Ze hebben lak aan etiketten. Ze vieren geen Kerstmis. Geen Kerstmis zoals het hoort volgens de reclamefilmpjes van IKEA en Lidl.

De echte geest van Kerstmis is te vinden in de buurt van het klein kasteeltje, waar nederige lieftallige engelachtige hulpvaardige zachte pure altruïstische buurtbewoners vuurkorven en maaltijden brengen naar de verslagen verbolgen veerkrachtige veelgeplaagde erbarmelijke miserabele Syrische asielzoekers in hun broze bespottelijke zwiepende wegwerptenten.

Weg met wegwerp! Weg met Kerst! Leve Kerst!

Delphine Lecompte, Brugge.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: