Delphine Lecompte: ‘Kunnen we het ook eens hebben over het leed van mannen?’

Nu is er dus die documentaire over Britney Spears: het smakeloze, razend ambitieuze kindsterretje werd toen ze minderjarig was onderworpen aan de vulgaire schaamteloze opdringerige vragen van overwegend mannelijke journalisten. Vragen over haar borstimplantaten en over haar maagdelijkheid.

Maar Britney Spears was onlangs jurylid in ‘America’s Got Talent’, ze kreeg gastrollen in (onder andere) de gevierde sitcoms ‘Will & Grace’ en ‘How I Met Your Mother’, en in ‘The Simpsons’. En ze heeft een schare devote fans waar de Poolse deathmetalband Behemoth alleen maar van kan dromen.

Ze werd nooit obscuur en haar platen bleven verkopen.

Dus om nu te spreken over Spears als paria, beschimpt en uitgespuwd door iedereen, om een tragische verkeerd begrepen martelares van haar te maken, is grotesk en potsierlijk.

Dat ze zich als 18-jarige moest wurmen in latex, een wurgslang op haar schouders moest torsen, het perfecte evenwicht moest vinden tussen prepuberale guitigheid en verlepte hoerachtige hitsigheid, en dat ze Madonna’s geriatrische lippen moest verdragen op haar pruilende rozenblaadjes, dat is allemaal heel naar en wansmakelijk. Maar misschien moeten we toch even beklemtonen dat Britney Spears in vergelijking met andere kindsterretjes een vrij comfortabel stinkend rijk leven leidt.

Met andere kindsterretjes loopt het vaak veel tragischer af: Corey Feldman is knettergek, Macauley Culkin herstelde nooit van zijn tijdelijke ‘Home Alone’-koddigheid, Shia LaBeouf is bijzonder gekweld en verzet zich op steeds vreemdere manieren tegen het keurslijf van de holle, stompzinnige, schreeuwerige roem. Talloze zelfmoorden en overdosissen liggen gedrapeerd over het Mickey Mouse-asfalt naar Tinsel Town: Brad Renfro, Corey Haim, Matthew Garber, Jonathan Brandis, River Phoenix, Gary Coleman…

Schattige, ontwapenende, geëxploiteerde jongetjes die zeer gekwetste gehavende, verwarde en verslaafde mannen werden en die uiteindelijk ten onder gingen aan hun demonen.

Mannen, ja. Overwegend mannen.

Men heeft de mond vol van de man als dader, maar een man kan ook een slachtoffer zijn.

Het is goed dat er aandacht is voor huiselijk geweld, maar bijna elk artikel en elke reportage gaan ervan uit dat een vrouw het slachtoffer is en de man de schurk die haar afranselt en tiranniseert.

Maar mannen worden constant in elkaar geslagen en vermoord, en niet uitsluitend door andere mannen.

Net zoals ook mannen te maken kunnen krijgen met seksueel ongewenste aanrakingen, aanranding, seksuele chantage en verkrachting. Maar daar wordt zelden aandacht aan besteed in de pers. En de gedrochtelijke film ‘Disclosure’ heeft weinig gedaan om het debat open te trekken, om het taboe op te heffen.

Het cliché van de man als immer geil, hongerig, gluiperig, onverzadigbaar roofdier, constant op zoek naar gemakkelijke contacten en tijdelijke dellen, klopt niet, is zelfs toxisch.

Sommige mannen zitten net als vrouwen verstrikt in een akelige gewelddadige thuissituatie. Zij hebben geen rolmodellen, geen hoop op bevrijding of soelaas.

De man als slachtoffer is het mikpunt van spot. Hij wordt aangezien als een tegennatuurlijke huilebalk, een verwerpelijk kneusje, een bespottelijke deerniswekkende stumper. Boys don’t cry.

Mannen moeten nog steeds voldoen aan een beperkt aantal onwrikbare, onhoudbare, degoutante, stereotiepe beelden: de man als jagende plagende sater, de onverwoestbare rots in de branding, de dandy, de flierefluiter, de zorgeloze rokkenjager, de inhalige platenbaas, de manipulatieve producer, de gefrustreerde, haatdragende, bij zijn moeder wonende Norman Bates, de oppervlakkige destructieve opportunistische Don Giovanni, de botte, gevoelloze, verwende, seksistische rockster die aast op naïeve groupies...

Maar mannen kunnen ook een verleden van incestueus geweld met zich mee sleuren, mannen hebben ook trauma’s en eetstoornissen, mannen doen ook aan zelfverminking en prostitutie om zichzelf te straffen, mannen verdoven zichzelf ook met cider en heroïne.

Mannen mogen ook gekoesterd en getroost worden wanneer ze een gruwelijk verleden trachten te verwerken. Het is de plicht van een maatschappij om ook de kapotte man te verzorgen en op te lappen. Te luisteren.

Mannen zijn, geloof het of niet, echte mensen met echte littekens en echte onzekerheden en echte pijn.

Bij wie moeten deze mannen klacht neerleggen? Bij een overwegend mannelijk, overwegend ultramacho politiekorps?

Bij wie moeten deze mannen hun hart uitstorten? Bij een vijandige, ongelovige, androgyne psychologe die haar misprijzen en scepsis niet kan verbergen wanneer ze het leed en de vernederingen van een wezen met een penis aanhoort?

Er bestaan geen vluchthuizen voor mannen. En er bestaat nauwelijks literatuur over mishandelde mannen.

Johnny Depp was het slachtoffer van een B-actrice, maar het was een oneerlijk ambigu proces waarbij een karikatuur werd gemaakt van Johnny Depp als gemene, corrupte, valse, vadsige, machtige wereldvreemde filmster met te veel privileges, en ondertussen wordt overal voor waar aangenomen dat Amber Heard de onschuldige prooi was.

Michel Houellebecq, de grote Franse romanschrijver, verzint misogyne protagonisten en wordt door fanatieke bitsige vrouwen van slechte wil vereenzelvigd met zijn akelige misogyne protagonisten. Terwijl hij toch ook heel mooie, nobele, tedere vrouwelijke romanpersonages heeft gecreëerd.

Houellebecq is een slachtoffer, maar dan bedoel ik niet: een slachtoffer van de vrouwelijke lezers die een bittere, kleinzielige, haatdragende pipo van hem maken. Ik bedoel: Houellebecq is het slachtoffer van een liefdeloze, scrupuleloze, kille, theatrale, manipulatieve moeder die haar zoon trachtte te verpulveren met haar venijnige, perfide getitelde boek ‘L’Innocente’, maar die wegens een fataal tekort aan talent en een niet te verhullen waas van kwaadaardigheid compleet de mist inging.

Nee, Jeff Hoeyberghs is geen duts. En voor Marilyn Manson ziet het er ook niet zo goed uit.

Maar ik heb geen zin om terug te keren naar de nefaste, karikaturale portrettering van de vrouw als schattige, willoze, monddode marionet in de klauwen van een wrede, vraatzuchtige, likkebaardende titaan.

Mijn vijand is niet de man. Mijn vijand is de bullebak (m/v) die teert op de wonden, de angsten en de kwetsbaarheden van zijn/haar medemens.

Delphine Lecompte

Reageren? Dat kan via openvenster@humo.be of het formulier hieronder: