Delphine Lecompte: ‘Mama, lees je deze column nog? Laat je me gauw iets weten?’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Mijn moeder zegt nooit meer iets over mijn Humo-column. Vroeger gaf ze me elke week een pluim of liet ze een voorzichtige kritische noot luiden. Voorbeeld van een pluim: ‘Proficiat dat de pijpbeurten die je zo kwistig uitdeelt aan Armeense landmeters en blasfemische horlogemakers, niet aan bod kwamen in je column deze week, maar dat je er de voorkeur aan gaf om je liefde voor Siberische grondeekhoorns, koddige Nepalese zeppelinbouwers en Syd Barrett de vrije teugels te geven.’ Voorbeeld van een voorzichtige kritische noot: ‘Jammer dat je het nodig vond om de oude kruisboogschutter alweer door het slijk te halen en te portretteren als een paternalistische misogyne mercantiele kolonialistische tiran. Je mag toch niet vergeten dat die dappere charmante gierige 88-jarige parvenu je morrend, jammerend en knarsetandend naar poëzievoordrachten in Wervik, Dadizele en Schoten voert, waar je achteraf helaas niet kunt flirten met verrukkelijke 20-jarige messenslijpers en bloedmooie alchemistische trompettisten, omdat de oude kruisboogschutter als een achterdochtige Kaapverdische slechtvalk alles in het oog houdt en indien nodig op de vuist gaat.’ Mama, lees je deze column nog? Laat je me gauw iets weten? Liefs, Delphine, je meest sukkelachtige dochter.

Ik zal niet liegen: ik heb het moeilijk, de laatste tijd. Mijn zwaarmoedigheid, achterdocht en aversie tegen puriteinse bobijnsters die in het bushokje naast de lugubere aardbeiserre van Sijsele ‘Joe’s Garage’ van Frank Zappa met de grond gelijkmaken, swingen de pan uit. Mijn eczeemplekken lijken op antipathieke muskusganzen die zonder enige provocatie een meute neonazistische bloemenverkopers te lijf gaan, of omgekeerd. Het is te laat om een literaire beurs aan te vragen voor mijn volgende dichtbundel, en dus zal ik er niet achter komen hoe prettig het is om in een mum van tijd de onverdiende som van 10.000 euro te verkwisten aan filmposters van ‘Otto e mezzo’ en ‘American Gigolo’, en aan vloeibare opium, Senegalese xylofoons en amuletten. Ik heb 226 fans verloren in Honduras, nadat ze met enige vertraging mijn opiniestukken over Bart De Pauw onder ogen hadden gekregen. Ik droom elke nacht dat ik een heilige okapi openrijt met de hortende kettingzaag die ik heb gestolen uit de meest mistroostige bouwmarkt van Noord-Macedonië, en dat ik haar opvul met knullige papier-maché maskers van antropomorfe toekans en van gekarikaturiseerde communistische vakbondsleiders. De relatie met de voormalige vrachtwagenchauffeur loopt almaar stroever omdat hij almaar minder interesse heeft in mijn druipende hunkerende genitaliën, en almaar meer interesse in harteloze tv-programma’s waarin flamboyante Ierse antiquairs boodschappenlijstjes van Jules Verne en Azteekse dobbelstenen aftroggelen van wereldvreemde suikerzieke gravinnen en van weerloze dementerende orgeldraaiers.

Maar er zijn ook lichtpuntjes: ik ben er eindelijk in geslaagd om ‘Tender Is the Night’ van F. Scott Fitzgerald uit te lezen, ik heb een aanvaardbaar gedicht geschreven over een kannibalistische luchtballonvaarder die na een toevallige ontmoeting met een necrofiele tegellegger in de geblokkeerde lift van een sinister opvangcentrum voor mishandelde wasberen en verwaarloosde Oost-Friese steenschapen het licht ziet en zijn luchtballon aan de wilgen hangt.

Mijn kribbige enigmatische dermatoloog was zodanig onder de indruk van mijn vochtige eczeemplekken, dat hij me een jaardosis vloeibare opium, marsepeinen leeuwentemmers, chocoladen kalkoenfokkers en een eerste druk van ‘Tantes’ van Cyriel Buysse heeft geschonken. En voor ik het vergeet: een verlepte kermiswaarzegster met karmozijnrode nekwratten en klatergouden ananasoorbellen heeft voorspeld dat ik een week na mijn 53ste verjaardag op het parkeerterrein van een afgebrande schommelstoelfabriek een fopsigaar en een uitgebreide erotische massage zal krijgen van een ontwapenende kiwisorteerder die als twee druppels water op Dustin Hoffman in ‘Straw Dogs’ zal lijken, iets om naar uit te kijken.

Nu neem ik een douche in de piepkleine badkamer van de voormalige vrachtwagenchauffeur en tot mijn stomme verbazing bezwijk ik niet aan een banale koolstofmonoxidevergiftiging zoals Emile Zola. Na de douche kruip ik in het bed van de voormalige vrachtwagenchauffeur en maak ik weinig subtiele bewegingen tegen zijn heidense schaambeenderen. Hij wordt wakker en likt mijn vagina zonder misbaar en zonder kokhalsgeluiden. Na mijn orgasme luisteren we naar het mooist getitelde liedje ter wereld, ‘The Sexual Loneliness of Jesus Christ’ van Jackie Leven. Ik vraag aan de voormalige vrachtwagenchauffeur: ‘Zal je nog van me houden wanneer mijn mond eruitziet als de aarsopening van een schurftige scharminkelachtige Roemeense zwerfkat?’ Hij grinnikt uitbundig en vrijblijvend.