Delphine Lecompte: ‘Mensen roepen me toe: ‘Je was veel te bedeesd en te onderdanig in ‘De afspraak’’. Alsof ik dat zelf niet weet’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Ik zat onlangs in ‘De afspraak’ om te spreken over mijn nieuwe boek, ‘Beschermvrouwe van de verschoppelingen II’. Ik had toegezegd omdat ik nog eens in het magische bedwelmende gezelschap van het gekwelde enigmatische semigoddelijke wezen Bart Schols wilde vertoeven. Er waren nog drie andere aardse prozaïsche onberispelijke genodigden aanwezig, zij hadden het over cocaïne en het lerarentekort. Ik mocht, als ik dat wilde, ook mijn steentje bijdragen aan het cocaïnegesprek. Maar ik heb geen ervaring met cocaïne, een drug die ik associeer met narcistische makelaars en megalomane leeuwentemmers. En met Patrick Bateman en Elton John. Ik haat Elton John.

Ik maak er geen gewoonte van om mijn uiterst zeldzame televisieoptredens achteraf te bekijken, maar de oude kruisboogschutter bond me vast aan zijn namaak-Louis XV-zetel en sperde mijn ogen open met schroeven en klemmen zoals de ogen van Alex worden opengesperd in de beruchte aversietherapiescène van ‘A Clockwork Orange’. Maar ik had al een aversie tegen mezelf. Wat me meteen opviel aan mijn optreden in ‘De afspraak’ was dat ik de verkeerde vestimentaire keuze had gemaakt: mijn rode formele fluwelen blazer onttrok mijn Iron Maiden-T-shirt bijna volledig aan het zicht. Verder was het pijnlijk duidelijk dat ik zat te knikkebollen tijdens het lerarentekort en dat het knikkebollen catatonische proporties aannam toen Walter Damen het woord kreeg en de demonische snuivers een spreekwoordelijke draai om de oren gaf. Geen kwaad woord over reclamegoeroe Marc Fauconnier, die als twee druppels water op de schalkse Servische varkenshoeder lijkt die in 1992 mijn vulva nieuw leven inblies in het spookhuis van Veurne, na de boeteprocessie.

Vandaag ga ik samen met de oude kruisboogschutter naar de Mediamarkt van Sint-Kruis, waar ik een roze beschermhoes voor mijn laptop en een stripverhaal van Urbanus koop. Op het parkeerterrein val ik flauw. Wanneer ik wakker word staan er zeven mensen om me heen die in koor zeggen: ‘Je was veel te bedeesd en te onderdanig in ‘De afspraak’ en je hebt de verkeerde vestimentaire keuze gemaakt.’ Alsof ik dat zelf niet weet!

Het stripverhaal van Urbanus is in een plas alpacabraaksel terechtgekomen en de roze beschermhoes voor mijn laptop werd verdonkeremaand door mijn ex-leraar aardrijkskunde, die zich heeft omgeschoold tot organisator van huskytochten in Lapland. Groot is zijn ontgoocheling in de bus wanneer hij doorheeft dat er geen laptop in de hoes zit. De andere passagiers staren naar hem wanneer hij zijn tranen dept met de grote pluchen vagina, want daar lijkt de beschermhoes op.

Terug thuis ontvang ik een brief van een zekere Paula uit Beringen, die graag zou willen dat ik een kind van God word in de plaats van me halsstarrig bij het gebroed van Satan te scharen. Ze schrijft dat ze voor me zal bidden. Wat me fel ontroert, vreemd genoeg. Ik luister naar het op vijf na beste rockalbum ter wereld, ‘Sad Wings of Destiny’ van Judas Priest, en denk aan de voormalige vrachtwagenchauffeur, wiens prachtige volle baard al meer dan een week de binnenkant van mijn dijen niet heeft opgezocht. Ik bekijk de binnenkant van mijn dijen: precies twee schilderijen van het oorspronkelijke hatelijke monochrome genie Robert Ryman, met wie mijn moeder dweept sinds ze geplaagd wordt door psoriasis op haar heidense schedeldak.

Ik verlaat mijn huisje en sla een praatje met een lesbische garnalenpelster die onlangs in de buurt is komen wonen, samen met haar vijftien Portugese waterhonden, haar frêle wereldvreemde houtsnijdende vrouw, haar dochter, de chinchilla van haar dochter en een schizofrene Armeense bietenboer die zich ooit heeft aangesloten bij het gezin en die met geen stokken van hen is weg te slaan. Ze zijn een aanwinst voor de buurt, vooral de garnalenpelster en de chinchilla.

Eén van de honden heet Lourdes, zoals de dochter van Madonna. Ik haat Madonna. Ik denk opnieuw aan de brief van de godsdienstwaanzinnige Paula uit Beringen. Ik hoop dat ze niet liegt en werkelijk bidt voor mij. Het is nodig.

Nu betreed ik de beschimmelde huurwoning van de voormalige vrachtwagenchauffeur. ‘Waar was je al die tijd?’ vraagt hij verwijtend. Ik lieg: ‘Ik mocht een prestigieuze literaire prijs in ontvangst nemen in Transsylvanië. Een prijs voor mijn negende dichtbundel, waarvan jij de titel niet eens kent!’ Dan zuig ik schuldbewust en kinderlijk op mijn duim, maar het verveelt mij algauw en ik haal de duim uit mijn mond en ga op zoek naar het verflenste geslacht van de verdoemde truckchauffeur. Amen.