Delphine Lecompte: ‘Mijn grootmoeder zaliger leerde me om pervers en zelfstandig te zijn. Vooral pervers’

Ik werd tegen mijn zin geboren. In 2019 klaagde een Indiase man zijn ouders aan omdat ze hem zonder zijn toestemming op de wereld hadden gezet. Zover zou ik niet gaan, maar ik begrijp de man wel. Het leven is wreed, willekeurig, langdradig, ontgoochelend, fataal, ledig en verwoestend. Je vrienden blijken brave kleinburgerlijke pezewevers die zelden of nooit misbruik van je willen maken wanneer je na drie flessen ouzo en een robuuste portie Hondurese mescaline halfcomateus in hun badkuip bent gesukkeld en niets meer draagt dan een schaamlapje crèmepaté van de Aldi en een impalamasker uit de meest naargeestige carnavalswinkel van Nazareth. En je vijanden worden overladen met literaire prijzen, scampibrochettes, kameleons, schandknapen, hippe haarparafernalia, zoethout, soelaas, springkastelen en uitnodigingen om bij zogenaamd romantisch kaarslicht een moussaka te delen met de fabelachtige Kroatische pianist Pogorelich die geen hap door zijn keel krijgt omdat zijn favoriete baardagame zonet de pijp aan Maarten heeft gegeven.

Maar het ergst aan het bestaan is: elk moment dood kunnen neervallen en door je medemensen verplicht worden om te veinzen dat er geen vuiltje aan de lucht is. De beste manier om te veinzen dat er geen vuiltje aan de lucht is: tochthonden, trombones, hoestsiroop, opium, samoeraizwaarden, opgezette marters en geurkaarsen kopen.

Toch ben ik deze week al een stuk vrolijker dan de voorbije maand. Juli was hels: vijftien verstikkingsaccidenten met in de hoofdrol verraderlijke radijzen, veertien schabouwelijke gedichten met te veel bijrollen voor allerhande verdorven touwslagers, kannibalistische luchtballonvaarders, incestueuze imkers, Bulgaarse laminaatverkopers en suïcidale lamaverzorgers, tien mislukte pogingen om de tien unieke tongen van tien verschillende bloedmooie alchemistische trompettisten naar mijn vulvagebied te lokken, en zes verhitte discussies met de antipathieke misantropische Bernadette die het waagde smalend te doen over zes briljante liedjes van The Beatles: ‘Daytripper’ (‘Hoe durf je, trut?’), ‘Norwegian Wood’ (‘Je kent niets van muziek, cynische trol!’), ‘Helter Skelter’ (‘Keer terug naar je stroperige platen van Neil Diamond, mercantiele geit!’), ‘Something’ (‘Je verdient het niet om te leven, mediocre gifmengster!’), ‘Two of Us’ (‘Ik spreek nooit meer tegen jou, dwaze koudbloedige fantasieloze draak!’), ‘We Can Work It Out’… Toen was de maat vol: ik trok naar de Jeruzalemstraat en ik kocht een illegaal broodmes van een ontslagen kraanmachinist, om Bernadette een kopje kleiner te maken.

Maar op de Woensdagmarkt trof ik een Monegaskische diepzeeduiker aan op een bankje. Het was eigenlijk slechts de voormalige vrachtwagenchauffeur, hij maakte me het illegale broodmes afhandig en ik vergat mijn moordzucht. Hij nam me mee naar zijn beschimmelde huurwoning en we bedreven de liefde, ik menstrueerde, ik hallucineerde, ik viel in slaap en plots was het augustus. Augustus is bijna herfst. Dichters zijn contractueel verplicht om met het seizoen herfst te dwepen. Maar de vier seizoenen bestaan niet meer, alles is nu één huiveringwekkende apocalyptische brij geworden. De voormalige vrachtwagenchauffeur gaat vandaag naar het ziekenhuis om een oude jeugdvriend uit Jabbeke een hart onder de riem te steken. De jeugdvriend heeft strottenhoofdkanker en doorligwonden. Ik vraag aan de voormalige vrachtwagenchauffeur: ‘Mag ik tijdens je afwezigheid masturberen met je bijna lege picklesbokalen, met je onaangeroerde pensioneringshoningpotten en met je bestofte cassettes van Chicken Shack?’ ‘Natuurlijk, molletje!’

Dan ben ik eindelijk alleen. Maar ik masturbeer niet, ik schrijf een afgrijselijk gedicht getiteld ‘De analfabetische jongenshoer en de verschrikkelijke sneeuwman’. Na het afgrijselijke gedicht schuim ik het internet af op zoek naar tweedehandse Chinese naakthonden, zoekresultaten nul.

Ik voel me eenzaam. Mijn eenzaamheid is begonnen in de tweede kleuterklas, juffrouw Nora dwong mij om een puzzel van De Wolf en de Zeven Geitjes in elkaar te steken. Het was oervervelend en het leek me geestiger om juffrouw Nora aan te vallen met een knutselschaar. Ik werd de klas uit gezet en liep weg. Een pedofiele tuinman wenkte me, hij gaf me een stuk citroentaart en een fiks orgasme met een schoffel, maar omdat het orgasme zo snel volgde op de citroentaart begon ik te braken. De pedofiele tuinman walgde van mijn kots en hij jaagde me weg, ik was mijn enige vriend kwijt.

De voormalige vrachtwagenchauffeur is terug thuis. Ik zeg: ‘Bef me of ik dreig te sterven!’ Maar de voormalige vrachtwagenchauffeur wil eerst zijn baard trimmen, zijn waterrekening betalen en een sandwich met vleessalade soldaat maken. Dan is het eindelijk mijn beurt. Of moet ik zeggen: dan is het eindelijk de beurt aan mijn vagijn? Op de achtergrond klinkt ‘You Can’t Always Get What You Want’. Ik kom klaar in het Moldavisch.

Plots moet ik denken aan mijn grootmoeder zaliger. Een formidabele vrouw die constant glazen calvados achterover kapte, bevriend was met Noord-Franse lachgasjunkies, de liefde bedreef met gewetenloze Zwitserse horlogemakers, zich anaal liet penetreren door blasfemische dadaïsten met duimprothesen, een obsessie had met André Breton maar ook met flagellantisme en aftenzalf, en die me leerde om pervers en zelfstandig te zijn. Vooral pervers.

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.