Delphine Lecompte: ‘Mijn moeder is een fantastische ranzige viespeuk, en ze heeft gelijk’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Het kan niet op: onlangs ging ik met de voormalige vrachtwagenchauffeur naar de markt en vandaag ondernemen we alweer een uitstap: de rommelmarkt. Het verschil tussen de gewone markt en de rommelmarkt is dat je op de gewone markt armbanden tegen astma, gekaramelliseerde noten, sektelidmaatschappen, vingerhoeden uit Malta, blauwe suïcidale parkieten, magische braadsleden en lugubere zeeflepels kan kopen en op de rommelmarkt niet. Op de rommelmarkt kun je dan weer wel de volgende items vinden: opgezette giraffen, whiskyglazen van SS’ers, mistroostige afgebladderde pretparkmascottes, napoleontische hobbelpaarden, platen van de Michael Schenker Group, tarantula’s achter glas, spaarpotten in de vorm van Goofy, Moldavische sierschaartjes, victoriaanse sauskommen van beroemde kindermoordenaars, dichtbundels van Jotie T’Hooft, pluchen macaronipinguïns, rottweilerstickers om inbrekers te ontmoedigen, gynaecologische instrumenten afkomstig van Bosnische pornosets, sepiafoto’s van lelijke mercantiele zieltogende badsteden, kattenspeeltjes besmeurd met menselijke drek, vingerkootjes van Robert Louis Stevenson, nostalgische opwindaapjes zonder sleutel, ivoren slabestek, obscene monniken met tevoorschijn springende erecties wanneer je op een knopje duwt, antieke duikpakken en afgrijselijke schilderijen van 19de-eeuwse geïnterneerde bipolaire anorectische gifmengsters die zich ophingen omdat ze elke nacht anaal werden verkracht door de nachtverpleger die in zijn vuistje lachte en nog het liefst van al gemummificeerde kogelvissen gebruikte om de bipolaire anorectische gifmengsters te verkrachten. Met andere woorden: troep die ik niet wil.

In dat opzicht lijk ik op mijn ascetische vader, die reeds een hele tijd geen contact meer met mij wil. Hij vegeteert kwaad in Eeklo met zijn derde vrouw die lijkt op een kruising tussen Pocahontas en Fred West. Mijn vader begon een hekel aan mij te krijgen toen ik in 2019 in het kwellende martelende nagelbijtende radioprogramma ‘Touché’ weigerde te zeggen dat ik mijn dichterschap aan hem heb te danken. Maar volgens mij heb ik mijn dichterschap te danken aan: elke dag om drie uur ’s nachts opstaan om te werken aan mijn abominabele poëzie, genadeloos schrappen, walgen van mijn degoutante blasfemische teksten en obscure Montenegrijnse bloemlezingen lezen. Dat ik in 2010 in herberg De Zwartgallige Honingdas mijn etterende ziel heb verkocht aan een verloederde Bulgaarse boomchirurg in ruil voor een briljante rauwe radicale literaire visie, heeft natuurlijk ook geholpen.

Voor we naar de rommelmarkt gaan, bedrijven de voormalige vrachtwagenchauffeur en ik de liefde in mijn nieuwe huis. Ik wil op de tafel gebeft worden. Maar de voormalige vrachtwagenchauffeur is redelijk conventioneel, hij vindt dat copulaties moeten gebeuren in bedden, op de daken van sinistere schommelstoelfabrieken en op de nachtelijke parkeerterreinen van naargeestige struisvogelkwekerijen. Hij vingert en beft mij langdurig op mijn nieuwe bed. Hij kan het helaas weer niet laten om de consistentie van mijn vaginadraden en anusslijmen te beschrijven. Ik kom niettemin veelvuldig klaar, ik ben in mijn nopjes. Ik vraag: ‘Moet ik je pijpen?’ De voormalige vrachtwagenchauffeur zegt: ‘Nee, molletje. Ik wil het nog een beetje opsparen.’ Een vertederende uitspraak. We verlaten mijn nieuwe huis. Ik woon nu in een keurige straat waar fatsoenlijke hoefsmeden, bloedeloze boekhouders en preutse aanbidders van Proust en quinoa wonen.

We wandelen naar het Zand. De voormalige vrachtwagenchauffeur draagt een zonnebril en een T-shirt van Whitesnake. Hij ziet er ruig uit, zijn ruigheid maakt me opnieuw hitsig maar ik slik de hitsigheid in. Ik hou van robuuste onbehouwen mannen die denken dat Proust een manier van lachen in een tekstballon is en quinoa een Balinese afgod.

Dan betreden we het plein waar de rommelmarkt begint. De voormalige vrachtwagenchauffeur laat zich meteen verleiden en koopt twee stoffen badges van Anthrax en een T-shirt van Slayer voor zijn beste vriendin Ria, met wie hij vaak naar concerten van obsolete zieltogende karikaturale versleten verbeten geriatrische dementerende hardrockers gaat en die vaak aspergesoep voor hem maakt en hem moederlijk berispt wanneer hij wrokkige sms’en naar mij zendt omdat ik niet meeging naar het concert van Y&T maar liever thuisbleef om te masturberen met een sierananas van de Action, om mijn computerscherm te likken wanneer op Google afbeeldingen de verrukkelijke kin van Ester Naomi Perquin verschijnt, om ruzie te maken met de zuinige kruiperige opportunistische Tilburgse prutser Tom America, die graag smalend doet over Nicolas Cage, en om een bad te nemen in het huis van de oude kleinburgerlijke betuttelende kruisboogschutter die zo graag nog een laatste keer aan mijn buitenste schaamlippen zou willen snokken.

Mijn moeder, die erg progressief en vunzig is, zegt: ‘Gun het de oude kruisboogschutter, Fientje! Laat hem onbevangen aan je buitenste schaamlippen snokken.’ Ik zeg gespeeld verontwaardigd: ‘Mama, fantastische ranzige viespeuk!’ Mijn moeder zegt: ‘Ik was nog niet uitgepraat… Laat de oude kruisboogschutter virtuoos je perineum likken en laat zijn blinde seniele penis pret beleven in je keelholte. Je mag weleens iets voor hem terugdoen, hij heeft per slot van rekening je nieuwe huis geverfd en je koffiezetapparaat ontkalkt, Fientje!’ Mijn moeder heeft gelijk. De zon schijnt en ik koop een buste van Caligula.