Open Venster
Delphine Lecompte na haar brief over Bart De Pauw: ‘Ik wil reageren op de goorste beschuldigingen’
Ik zal niet klagen over de bagger die ik over me heen krijg sinds ik me in Humo en De Morgen heb opgeworpen als de beschermvrouwe van Bart De Pauw. Ik vond het nodig om mijn nek uit te steken, ik verwacht geen applaus en ik heb het graag gedaan.
Ik ben van mijn ‘Slimste mens’-sokkel gedonderd, dat was onvermijdelijk. Het zou vroeg of laat toch gebeurd zijn, en ik vind het eerlijk gezegd vooral bevrijdend. Ik ben geen allemansvriend en ik heb nooit een publiekslieveling willen zijn, laat staan een BV (horror!).
Mensen die mij kennen van mijn gedichten en columns weten dat ik geen braaf, bevallig en behaagzuchtig wicht ben. Ik zal nooit meehuilen met de wolven in het bos. Ik schoffeer graag, en ik vind het bijzonder opwindend om nu en dan eens de knuppel in het hoenderhok te gooien en te zien wat er dan gebeurt. Ik ben een stekelige rebel, een misfit, een punker en een provocateur.
Ik wil wel reageren op de goorste beschuldigingen van de amechtige verontwaardigde reptiliaanse Twitteraars die zo teleurgesteld zijn in Delphine Lecompte als ‘Slimste Mens’-fenomeen. (‘De slimste mens’ wordt strak gemonteerd en u krijgt enkel de gezapigste, bekoorlijkste, sympathiekste, meest kneuterige en meest verteerbare facetten van de kandidaten te zien. De werkelijkheid is minder rechtlijnig en fade: iedereen heeft rare, duistere, gewelddadige, driftige, macabere kronkels en karaktertrekken.)
De beschuldigingen op een rijtje.
Ik zou me hebben bezondigd aan victim blaming. Nergens in mijn tekst werp ik stenen naar de ‘slachtoffers’. Ik zet ‘slachtoffers’ tussen aanhalingstekens omdat het woord ‘slachtoffer’ een passief apathisch beklemmend vernederend juridisch begrip is. Niemand wil zich wentelen in zijn of haar slachtofferschap. Niemand wil vastgepind worden op een agressieve daad hem of haar aangedaan door een ander/anderen.
Een slachtoffer is ook (en in de eerste plaats): moeder, kind, koorddanser, buikspreker, stierenvechter, veganist, actrice, hondenkapster, laminaatverkoper, kooivechter, bordeelhoudster, weervoorspeller, enzovoort… Actieve, nobele, strijdlustige rollen om trots op te zijn.
Lees ook:
Delphine Lecompte: ‘Bart De Pauw wordt buitenproportioneel gestraft en ik vraag me af wie daar baat bij heeft’
Humo-lezers over de zaak-Bart De Pauw: ‘Het is voor hem geen optie om excuses aan te bieden’
Dan zijn er mensen die mijn tekst slecht (of met slechte wil) hebben gelezen en die beweren dat ik de ‘slachtoffers’ heb weggezet als ‘kleurloze, steriele, superieure kwezels’. Nee.
In die passage over de ‘kwezels’ richt ik mijn pijlen op De Nieuwe Puriteinen die vinden dat elke mens ten allen tijde correct, consequent, fatsoenlijk, en moreel onberispelijk moet zijn.
Maar de mens is een morsig, koortsig, opvliegend, grillig, labiel, ongeduldig, opstandig, en wispelturig beestje. En iedereen verliest zichzelf weleens in irrationele passie, onbegrijpelijke razernij, onstuimige bevliegingen en psychotische verliefdheden. Gelukkig maar!
Wat betreft De Nieuwe Puriteinen: zij hebben de mond vol van ‘consent’. Consent in een erotische context. Hoe werkt dat precies? ‘Mag ik mijn hand leggen op je sacrale wervels, schatje? En mag ik nu mijn vinger in je aars steken? Misschien moeten we eerst een contract opstellen om te bepalen hoe diep die vinger mag?’
Seks als medische handeling. Erotiek als dokterskabinet.
Ook was er de beschuldiging dat ik zou vinden dat grote kunstenaars meer mogen mispeuteren dan ‘gewone’ stervelingen. God, nee! Ik vind dat iedereen recht heeft op onnoemelijk veel gebreken, zwakten, zonden, misstappen, vergrijpen, perversies… En ik vind dat niemand zijn ganse leven moet boeten voor zijn of haar misstappen.
Een mens is meer dan zijn vergrijpen. En iedereen verdient genade en een tweede kans.
Ik krijg net de indruk dat grote kunstenaars harder worden afgerekend op hun misstappen; niets is zo vermakelijk als het spektakel van een briljante succesvolle artiest die in ongenade valt.
De bloeddorstige meute smult van de vermoeid ogende, fel vermagerde Bart De Pauw. Men verlustigt zich op de ondergang van een voorheen succesvol persoon.
Ik begrijp de wrede, niet aflatende verbetenheid van de tegenstanders van Bart De Pauw niet. Ik vind die verbetenheid afschuwwekkend, en nu ik zelf een klein staaltje digitaal venijn heb mogen ervaren heb ik nog meer mededogen gekregen met de gevallen programmamaker.
Delphine Lecompte, via mail.
