Delphine Lecompte over king Charles: ‘Moeten we zonder slag of stoot de autoriteit respecteren van een oelewapper gespeend van enig talent?’

Er viel niet aan te ontkomen, afgelopen weekend: de kroning van de doffe geriatrische stugge sullige droefgeestige paternalistische Charles, die nooit een klap heeft uitgevoerd maar zich niettemin een pompeuze protserige potsierlijke beschamende parade liet welgevallen.

Ik zeg ‘beschamend’, maar Charles vond het de normaalste zaak van de wereld. Hij scheen te denken dat het hem toekwam, dat het vanzelfsprekend was.

Een groot deel van zijn onderdanen moest afgelopen winter de keuze maken tussen de verwarming aanzetten of een karige maaltijd nuttigen (heat or eat), en toch leek Charles het noch ongepast noch obsceen te vinden om zijn onverdiende luxe en zijn absurde onzinnige ongefundeerde voorrechten zonder enige terughoudendheid tentoon te spreiden.

Was er dan geen protest? Waren er dan geen tegenbetogers? Toch wel, die waren er. Graham Smith, het hoofd van de antimonarchistische groepering Republic en 51 andere tegenbetogers werden gearresteerd door de Met. Nog voor de kroning was begonnen, werden ze in handboeien afgevoerd en tot twaalf uren lang vastgehouden op het politiekantoor.

Hun grote vergrijp: ze hadden plakkaten bij waarop stond: ‘Not my king’. Op een ander plakkaat stond: ‘Don’t you think this is a bit silly?’ Op geen enkel plakkaat stond: ‘Off with his head!’ Of: ‘Smeer de elitaire perverse decadente geprivilegieerde wereldvreemde hansworsten in met pek en veren! En prop de kitscherige koninklijke schetterende broches en jengelende jennende juwelen in hun nietswaardige openingen, begin met de aars!’ Al zou je wel een heel groot plakkaat nodig hebben, mocht je op dergelijke wijze je gal willen uitspuwen.

Maar nee: de plakkaten waren ingehouden woedend, to the point. Overigens waren Graham Smith en zijn trawanten zo goed geweest om op voorhand te overleggen met Scotland Yard. Geen probleem, werd hen gezegd. Betogen is immers een democratisch recht. Maar op de kroningsdag werd dat recht (tijdelijk?) afgeschaft ten voordele van de glorie, ijdeltuiterij en verwaandheid van een adellijke patser en zijn degoutante lakeien.

Griezelig.

Dergelijke buitenproportionele repressieve fascistische tussenkomst van de politie zou je verwachten in Hongkong of Rusland, maar toch niet in Engeland. Ik zeg opzettelijk Engeland, want Schotland is grotendeels tegen de monarchie en de meerderheid van de Schotten wil zich afscheuren van Engeland.

Het schokte me dat er zo weinig nederigheid kwam kijken bij de holle aftandse opzichtige wansmakelijke stoet. Alles betaald met het belastinggeld van de onderdanen en met de geërfde rijkdommen van verdorven voorgangers die zich rijk speelden in de vele koloniën die ze gretig en zonder scrupules uitbuitten.

Verdient dat werkelijk ontzag? Moeten we zonder slag of stoot de autoriteit respecteren van een oelewapper gespeend van enig talent, maar die er wel in slaagde om geboren te worden in een familie van corrupt adellijk rapaille en perverse roofzuchtige ploerten met blauw bloed?

Als je de televisiebeelden zag, kon je niet anders dan geloven dat de schaapachtige devote onnozele massa nog altijd hunkert naar deze verwrongen verwerpelijke sentimentele onzinnige traditie. Maar dat klopt niet: de meeste jongeren willen af van de monarchie.

Dat hoorde je weliswaar niemand zeggen op de televisie, het afgelopen weekend. Noch in Engeland noch in België. Vanaf 9 uur werden we gesard en gegeseld met de hitsige kwispelende kwijlende dweepzieke geëxalteerde commentaren van fatterige zelfgenoegzame kokette onberispelijke royaltydeskundigen. Elke hoed, elke sproet, elke kraag, elke haarlok, elke puist, elke mocassin, elke manchetknoop, elke tic, elke geeuw en elke grijns van elke abominabele genodigde werd onder de loep gelegd. Zowel op Eén als op VTM, ik zat er niet op te wachten.

Maar mijn tedere versleten ex-trucker nam het voor zoete koek aan. Daar in zijn beschimmelde huurwoning met zijn hemeltergend lage pensioen, zijn frangipanecakejes van de Lidl, zijn lekkende kraan, zijn alcoholistische nukkigheid, zijn atavistische stemmingswisselingen en zijn intergenerationele kansarmoede zag hij er geen graten in. Hij vond het mooi, ontroerend. Hij begreep mijn verontwaardiging en woede niet over de stuitende onrechtvaardigheid van het bespottelijke anachronistische oubollige instituut dat de monarchie is. ‘Wij gaan daar toch niets aan veranderen?’ zei hij gelaten.

Misschien wel. Als we met z’n allen momentum creëren en de woede oppoken, kan er wel iets veranderen. Vive la république! Net zoals het de moeite blijft om je steentje bij te dragen voor het milieu, tegen de klimaatopwarming.

Er zullen altijd paljassen zeggen: ‘Een druppel op een hete plaat.’ Ze zeggen dat vooral omdat ze gehecht zijn aan hun afgrijselijke mosterdkleurige terreinwagen, omdat ze de vierjaarlijkse gewoonte hebben om te vliegen naar Bangkok en er van bil te gaan met fragiele enigmatische kogelvisfileerders en struise weerspannige pingpongspelers. En omdat ze zich inbeelden dat de dagelijkse consumptie van varkenskoteletten, kangoeroesteaks, tonijnsalade, hazenpaté, rosbief, américain préparé, zalmmousse, bitterballen, kipgyros, palinggelei, gerookte kalkoen, parkkonijnen, springbokterrine en braadworsten hoort bij hun imago van bourgondische bon vivant.

Wellicht bestaan er ook ezels die het rebels, provocatief en subversief vinden om nadrukkelijk carnivoor te blijven. We hebben geen carnivoren nodig, en we hebben evenmin schepselen nodig die de monarchie bewonderen. De cretins die denken dat de monarchie een koddig waardevol eerbiedwaardig bouwsel is, hebben een hersenlobotomie nodig.

De monarchie is een schabouwelijke vulgaire excessieve buitensporige walgelijke volstrekt ongepaste viering van de ongelijkheid. Onze sociale huisvesting en kinderopvang zijn een ramp, we kunnen ons geen gezonde voeding permitteren en we stellen noodgedwongen medische procedures uit. En toch verdragen we het dat vadsige gluiperige verwerpelijke ledige giftige prinselijke en koninklijke minkukels blijven wonen in verkwistende protserige paleizen met paradijselijke private tuinen die zijn afgesloten van de inferieure slonzige miserabele ‘gewone’ mensen die hun krappe tochtige studio moeten delen met een tirannieke depressieve pleegzoon in een rolstoel, een zwaarlijvige bitsige dochter met OCD en twee melancholische veeleisende telescoopvissen.

Ik verdraag het niet, ik vind het wraakroepend.

Ik heb overigens geen enkele kritische tegenstem gehoord tijdens de kroning van Charles. Nee, we werden geacht om de verwende aanstellerige geeuwende prins Louis aanbiddelijk te vinden omdat hij zich gedroeg als een typisch onuitstaanbaar stampvoetend ettertje dat altijd zijn zin krijgt, en verder moesten we achterovervallen omdat de vrouw die het zwaard mocht overhandigen aan Charles zo verdomd fier en ravissant oogde in die blauwe jurk die ook iets deed met de tedere versleten ex-trucker. De lady in blue heet Penny Mordaunt, ze is een ultraconservatieve politica die een felle voorstander van de Brexit was.

Vreemde vaststelling: het rechtse gedachtegoed en de monarchie lijken elkaar te hebben gevonden. Niet enkel in Engeland zelf, ook in Frankrijk: extreemrechts feliciteerde Charles uitvoerig en uitbundig.

Aan linkerzijde werd er (terecht) gemopperd over de kleffe dwaze kritiekloze promonarchieberichtgeving en de oververzadiging van de kroning op alle Franse kanalen. Jean-Luc Mélenchon sprak zich tijdens een bijeenkomst in Marseille krachtig uit tegen de monarchie: ‘Ten aanzien van een volk dat zo vernederd is door de neoliberale politiek is het spektakel van een schlemiel in een brokaten carnavalskostuum en overladen met sieraden, misselijkmakend. Koningen zijn monsters als ze een dergelijk opulent vertoon verdragen terwijl de bevolking ten prooi is gevallen aan armoede, miserie, nooddruft en ontbering.’

Ten slotte zeg ik awoe en boe tegen Nick Cave, die de kroning van Charles heeft bijgewoond. Niet dat het ons moet verwonderen van een charlatan die het christendom omarmt en zichzelf een conservatieveling noemt.

‘Conservatism is an aspiration.’

Natuurlijk is het erg aantrekkelijk en vanzelfsprekend als witte, rijke, bevoorrechte, heteroseksuele man om zich vast te klampen aan de enge status quo, aan het patriarchaat. Het getuigt echter van weinig empathie en grootmoedigheid ten opzichte van de vele mensen die niet het geluk hebben wit, rijk, bevoorrecht, heteroseksueel en mannelijk te zijn.

Nick Cave is al jaren geen held meer van mij, ik vind hem een pedante hautaine prekerige blaaskaak. Een louche televisiepriester, a fraud. Het zou me niet verwonderen mocht hij ooit een lintje krijgen van de koning. Uiteraard zou hij het met een ambigue grijns aanvaarden, in de voetsporen van Cliff Richard en Barry Gibb. Hij zou dan achteraf wel een pseudo-intellectuele hoogdravende pompeuze nietszeggende uitleg uit zijn mouw schudden op The Red Hand Files om zijn broze hysterische volgelingen te sussen.

Hulde aan de ware integere weerbarstige grillige autonome kunstenaars die een CBE, OBE of knighthood dapper, vilein en hartstochtelijk weigerden: Aldous Huxley, Roald Dahl, Philip Larkin, Robert Graves, J.B. Priestley, Evelyn Waugh, J.G. Ballard, Henry Moore, Lucian Freud, Alfred Hitchcock en vele anderen.

De kans is erg klein dat ik ooit geridderd zal worden, maar mocht ik toch ooit een uitnodiging ontvangen van het hof, dan zou ik beleefd zeggen: ‘Sorry, royale uilskuikens, maar ik heb het momenteel veel te druk met het in elkaar boksen van wrede groteske blasfemische teksten vol sadistische struisvogelkwekers, verdorven touwslagers, naargeestige scheepsherstellers, incestueuze imkers, schizofrene alpacafokkers en necrofiele tegelleggers. Hoepel op! Ik bedoel: blijf mij gretig lezen, Sire!’

Dephine Lecompte, Brugge

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: