Delphine Lecompte: ‘Prins Laurent is sympathiek, maar hij maakt deel uit van een antipathiek systeem’

Prins Laurent is sympathiek en charismatisch, tenminste als ik de pers mag geloven. Kleurrijk is nog zo’n adjectief dat vaak terugkeert wanneer prins Laurent wordt beschreven. Ik ben al jaren vruchteloos op zoek naar de kleurrijke kwaliteiten van de prins in kwestie. Al begrijp ik wel dat hij in de kijker loopt tussen de anemische brave fletse fade beige kleffe types als de koning en de koningin en hun kroost.Het valt niet echt een prestatie te noemen om op te vallen aan het Belgische hof.

Prins Laurent valt op omdat hij regelmatig buitenissige vestimentaire keuzes maakt, en omdat hij af en toe een raadselachtige verbijsterende pseudodiepzinnige komische uitspraak uit zijn mouw weet te schudden. Verder schakelde hij een priester in met een ruig verloederd onorthodox rock ‘n’ roll voorkomen om zijn huwelijk in te zegenen. Maar…

Al draagt een priester een lederen jas, hij is en blijft een vertegenwoordiger van een protserig bekrompen bestraffend obsoleet schabouwelijk verderfelijk seksistisch kleingeestig inhalig instituut dat tegen abortus en tegen LGBTQIA-rechten is.

Hetzelfde kan gezegd worden van prins Laurent: al is hij sympathiek, charismatisch en zogenaamd kleurrijk, hij maakt niettemin deel uit van een onkies elitair zinloos potsierlijk onnuttig antipathiek destructief paternalistisch kolonialistisch systeem: de monarchie.

Overigens zijn mijn beste vrienden: de Bulgaarse laminaatverkoper, de roekeloze kaarsgieter, de morbide leeuwentemmer, de ontslagen kraanmachinist, de incestueuze imker en de bedeesde zeepzieder (naast hun Bulgaarse, roekeloze, morbide, ontslagen, incestueuze en bedeesde eigenschappen) minstens even sympathiek, charismatisch en kleurrijk als prins Laurent.

Het verschil tussen prins Laurent en de bonte figuren hierboven beschreven is dat mijn grillige vrienden geen dotatie ontvangen. Er wordt ze geen hand boven het hoofd gehouden. Ze hebben de luxe niet om de flamboyante gekwelde quasi-rebelse warrige kynofiele koninklijke klaploper uit te hangen, zoals prins Laurent.

Maar ik wil mijn pijlen niet richten op prins Laurent. Prins Laurent lijkt me een stuk menselijker, uitbundiger, warmer, jovialer en hartstochtelijker dan zijn steriele serene bloedeloze familieleden. Niettemin is hij geen meerwaarde voor België, hij is hooguit een meerwaarde voor zijn gezin en zijn kennissenkring.

Het siert Laurent dat de heroïsche nobele onverschrokken Michel Vandenbosch deel uitmaakt van zijn kennissenkring. Het siert Michel Vandenbosch nog veel meer dat hij, met gevaar voor eigen leven, strijd levert tegen sadistische dolfinariumuitbaters, nietsontziende varkensslachters, sinistere nertskwekers, gewetenloze broodfokkers en ploerten die pluimvee behandelen als winstgevende stuiterballen.

Canvas wijdt momenteel een documentaire aan prins Laurent, het zogeheten ongeleide projectiel van het Belgische koningshuis. Het plebs noch de prins zat op de documentaire te wachten. Een paar maanden geleden deed Eén hetzelfde met kroonprinses Elisabeth die niet van enige extravagantie, originaliteit of weerspannigheid beschuldigd kan worden, maar ze is nog jong. Het werd een flemerig kruiperig kritiekloos portret.

Wij, de onderdanen, moesten achterovervallen van bewondering omdat kroonprinses Elisabeth zich verwaardigde legerbottines te dragen en aan de meest prestigieuze universiteit van Europa (Oxford) de banken wilde delen met ontluisterende notariszoons en vulgaire pretparkmogoldochters zonder koninklijke titel. Verder leerden we dat Elisabeth een standvastige pianospeelster was, en dat ze een gracieuze danser was. Met andere woorden: degelijk en correct in beide disciplines, maar geen extase en geen branie te bespeuren.

Van ons, het volk, wordt verwacht dat we applaudisseren of in zwijm vallen wanneer Elisabeth met ons geld piramides bezoekt, iets banaals zegt over het belang van mummies en hiëroglyfen, en fotogeniek wroet in het zand met een smetteloze schoffel alsof ze deelneemt aan een belangwekkende archeologische zoektocht. Dan zijn er nog de hijgerige wansmakelijke mierzoete eerbiedige gewichtige nieuwsfragmenten over koningin Mathilde die constant door onze strot worden geramd. Koningin Mathilde verricht goede werken, hoezee!

Mathilde leest in gebroken Nederlands een knullig kneuterig gedicht van Pim Lammers voor aan kinderen met brandwonden. Mathilde aait de kruin van afatische truffelraapsters. Mathilde zegt ‘merci en bravo’ tegen een dementerende orgeldraaier die haar een origamialpaca overhandigt. Mathilde streelt de handrug van een kwijlende Algerijnse schoorsteenveger met dyslexie.

Mathilde luistert ontroerd naar de afgrijselijke hoboklanken van een gedrochtelijk amechtig pleegjongetje met flaporen en alopecia wier ouders onverbeterlijke amfetaminejunkies zijn. Mathilde roert in een ketel gemixte knolseldersoep die bestemd is voor stugge ex-stierenvechters met MS.

Mathilde maakt een korte boswandeling tussen een cluster marginale mishandelde dwergvrouwtjes met een stomazakje en een hazenlip. Enzovoort… Overal in het land zetten vrijwilligers zich elke dag op gelijkaardige wijze in, zonder camera’s en zonder égards. Toen koningin Mathilde 50 werd zond VTM een zoutloos oppervlakkig devoot kruiperig nietszeggend interview uit waarin alle heikele penibele interessante onderwerpen uit de weg werden gegaan.

Alles was taboe, niets wereldschokkends werd uit de doeken gedaan. Maar nu is het dus de beurt aan prins Laurent, de ‘prins van het volk.’ Hoe heet zo’n verbale constructie: een oxymoron? Een contradictio in terminis?

Er is niets volks aan de privileges, de woonomstandigheden, de diploma’s, de pitteleers, de voorrechten, de vlinderstrikken, de schoenen, de smaken, de wagens, de sauskommen, de manchetknopen en het kreeftenbestek van prins Laurent. Prins Laurent jammert dat de pers hem wegzet als een ‘triest en problematisch’ persoon, maar dat klopt niet.

De meeste journalisten portretteren hem net veel te flatterend: als de genereuze excentrieke gulzige ontwapenende tragische getormenteerde verguisde vrouwenversierder. Het zwarte schaap van de familie.

Het zal wel deels kloppen, maar eigenlijk gaan de zogeheten subversieve grillen en het innerlijke tumult van prins Laurent mij niet aan. Daarmee bedoel ik: de demonen, de kuren, de kwetsuren, de hindernissen en de goestingen van prins Laurent interesseren mij niet.

Ik ben meer geïnteresseerd in de worstelingen, de wonden en de kwellingen van de gemiddelde bipolaire onderwaterlasser die niet werd geboren met een titel, met een fortuin, met privileges, met een weelderige tuin, met een collectie zeldzame gouden sierschaartjes uit Paraguay, en met een immense onrechtvaardige voorsprong.

Ik bewonder de oprechte dierenliefde van prins Laurent, en de kilte waarmee hij bejegend wordt door de rest van zijn familie, laat ook mij niet onberoerd.

Maar anderzijds: in de psychiatrie ben ik veel mensen tegengekomen die hetzelfde (nee veel erger) hebben meegemaakt, en zij konden zichzelf niet troosten met rare hoofddeksels, voluptueuze West-Vlaamse smartlapzangeressen, oesters, jeeps, helikoptervluchten, Lippizaners, decadentie en champagne.

Geld maakt gelukkig. Geld beschermt, geld balsemt, geld neemt leed weg.Dankzij geld krijgt men toegang tot: betere dokters, betere pillen, betere voeding, betere matrassen, gezondere huisvesting, geestigere kameraden, exotischere foulards en veiligere hobby’s. Geld maakt een groot verschil, daar moeten we niet flauw over doen.

Prins Laurent heeft geld.

Dat behoedt hem niet voor kwetsende woorden, emotionele verwaarlozing, obstakels, trauma’s, kille ouders en liefdesverdriet. En toch… toch moet ik bekennen dat ik het moeilijk heb om medelijden te hebben met een figuur als prins Laurent. Maar medelijden is niet nodig, want hij is geen triest persoon. Zo verklaart hij zelf in Humo. Bijna wil hij iets dieps zeggen over de mystici, maar verder dan het onderscheid te beklemtonen tussen gelukkig en blij geraakt hij niet.

Nu lijkt het toch alsof ik prins Laurent viseer…In die val wil ik niet trappen. Ik wil niet de zoveelste bullebak en treiteraar zijn van de getroebleerde prins. Ik vind het volledige koningshuis bespottelijk. Waarom zouden we deze geïnstitutionaliseerde ongelijkheid moeten verheerlijken?

Sukkelaars met een uitkering worden geïntimideerd, verguisd, vernederd, gechanteerd en geterroriseerd. Paria’s in een sociale woning dreigen het dak boven hun hoofd kwijt te spelen als ze het woord ‘schobbejak’ niet goed kunnen articuleren. De droevigste ellendigste meest kwetsbare groepen (werklozen, gevangenen, mensen met een ziekte-uitkering) worden aangevallen, gemonitord, onder druk gezet, gepest, gesard, gedwarsboomd, bestookt en gedemoniseerd.

Maar het koningshuis dat geen klap uitvoert wordt getolereerd, nee erger: ongebreideld gevierd en bewonderd. Zijn we zo slaafs en sentimenteel geworden? Waarom aanvaarden we kritiekloos de privileges, paleizen, fonteinen, wandtapijten, schommels, volières en dotaties van de koninklijke familie?

Terwijl we giftig en zuur reageren op een vriendengroepje rumoerige allochtone jongeren in de bus wier opzichtige sneakers een doorn in het oog zijn. Geen doorn in mijn oog.

We zijn (terecht) verontwaardigd en gedegouteerd wanneer we erachter komen welke overdadige, obscene en wereldvreemde pensioenregeling bepaalde ex-ministers zichzelf vergoelijkend toekennen.Maar elke scheet van het koningshuis vinden we koddig, lieftallig, aardig en minzaam.

We nemen geen aanstoot aan hun weelde, aan hun parades, aan hun personeel en aan hun domeinen. Wij die in krappe beschimmelde huurwoningen met jeukerige genitaliën, walmende beenzweren en een zuurstoftank naar Nuthin’ Fancy van Lynyrd Skynyrd luisteren en onze maag vullen met eieren, spek, troosteloze camembertschijven en waterige rijstpap van het huismerk van de Lidl.

Ik neem wél aanstoot aan de monarchie. De monarchie is onkies, immoreel en ondemocratisch. We hebben het juk van het katholicisme min of meer van ons afgeschud, laten we hetzelfde doen met de monarchie. Wat dreigen we te verliezen?

Is de koning op een koekendoos zoveel verkieslijker dan Olaf van Frozen op een koekendoos?

Als ik postzegels koop dan vraag ik altijd specifiek om postzegels zonder staatshoofd: vranke schnauzers, dommelende chihuahua’s, wellustige bonobo’s, sceptische otters, bedachtzame everzwijnen, naargeestige gemaskerde figuren van Ensor (graag!), zelfs een fuut, een kluut, een barmsijs of een behaagzieke golden retriever met een kerstmuts op zijn kop plak ik nog liever op mijn onbeantwoorde liefdesbrieven aan Bart Schols dan hem een postzegel met de koning erop aan te moeten doen…

Ik ben geen onderdaan. Ik heb moeten knokken om hier te geraken. Alle schepselen moet knokken, behalve de koning en zijn gevolg. Mensen zijn emotionele wezens. Dat is allemaal goed en wel.

Maar die emoties kunnen beter gekanaliseerd worden: adopteer een deerniswekkend dwergpinscherteefje, luister naar het derde album van Yes, lees Guillaume Apollinaire, schrijf desnoods erbarmelijke blasfemische akelige psychotische gedichten.

Maar verlies je niet in mateloze idolatrie. En als je dan toch zo nodig een afgod moet hebben: vereer dan de onweerstaanbare schalkse tomeloze sprankelende opstandige allesbehalve diabolische Ozzy Osbourne. Toch ook een soort prins: Prince of Darkness.

Maar het koningshuis aanbidden? Nee, dat is absurd. Schaf het koningshuis af. De monarchie is moreel verwerpelijk, primitief, oubollig, zieltogend, zinloos, bloedeloos en patriarchaal.

De enige reden waarom de monarchie nog bestaat is een combinatie van inertie en sentimentalisme. Zolang de pers ons blijft vergiftigen met schattige beelden van banale fletse figuren die geboren werden met blauw bloed, zijn we nog niet verlost van de monarchie. De monarchie biedt ons niets.

Hooguit een middagje euforie voor een honderdtal taaie dorre fantasieloze dragonders die euforisch worden van het zwaaien met vlaggetjes en het vooruitzicht van een blik op het koningspaar. Als je daar euforisch van wordt, dan ben je een ongeneeslijke kwezel, een zielenpoot zonder verbeelding.

Ik word euforisch van David Lynch, van Slayer, van Peter Gabriel, van Martinus Nijhoff, van Harold Pinter, van Rush, van Megadeth, van Cannibal Corpse, van Woody Allen, van het aaien van mijn tirannieke neurotische aandoenlijke bastaardhondjes, en van ochtendlijke orgasmes die me worden geschonken door een tedere versleten ex-truckchauffeur die niets cadeau heeft gekregen in zijn barre morsige kansarme leven.

Als ik mezelf weer eens verlies in een anti-monarchistische tirade dan verzucht één van mijn gezapigere passievere kennissen wel eens: ‘Ach, ze doen toch niets verkeerds.’ Dat zou er nog aan ontbreken!

Prince Andrew de prins met het onvermogen om te zweten (en een schrijnend gebrek aan schaamte) bezondigde zich aan seks met minderjarigen tijdens exclusieve feestjes georganiseerd door wijlen Jeffrey Epstein en Ghislaine Maxwell. Niet deelnemen aan dergelijke feestjes lijkt mij de normaalste zaak van de wereld en niet het ultieme bewijs van betrouwbaarheid en rechtschapenheid.

Ik ben heel oud, ik heb de massapsychose meegemaakt die ontstond na de dood van koning Boudewijn. Een oerconservatieve rigide ultrakatholieke paternalistische pezewever die tegen abortus was, en tegen de emancipatie van de Congolese bevolking.

Ik begrijp dat mensen rituelen nodig hebben, maar er bestaan interessantere rituelen dan de dweepzieke aanbidding van de monarchie. De koninklijke hansworsten verdienen hun luxe niet, het werd in hun schoot geworpen.

Het is een onrechtvaardig wraakroepend abominabel systeem en het blijft me verwonderen dat het zo weinig in vraag wordt gesteld. Ik was vijftien toen koning Boudewijn stierf, het deed me niets. Ik keek naar MTV op de dag van zijn begrafenis, er werden nog muziekvideo’s afgespeeld: (o.a.) Human Behaviour van Björk.

‘If you ever get close to a human

And human behaviour

Be ready, be ready to get confused…’

Ik vind de hardnekkige fanatieke klakkeloze stroperige devotie tot de monarchie verwarrend, verbijsterend, nefast en onbegrijpelijk.

Hou ermee op!

Alvast bedankt.

Delphine Lecompte, Brugge.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: