Delphine Lecompte: ‘Thuis kan ik mijn moeder opbellen en vragen of ze een beetje geld wil overschrijven’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Het is zondag en de oude kruisboogschutter brengt me naar Deinze, waar ik mijn blasfemische gedichten zal loslaten op argeloze gepensioneerde mandenwevers, op sluwe sardonische ex-touwslagers, op ontwapenende bijgelovige pistoolschilders en op bloedmooie alchemistische trompettisten. In de auto moppert de oude kruisboogschutter over de belachelijke nieuwe rage waarbij ontredderde mensen met te veel geld een struisvogel huren voor een uur, het antipathieke beest strelen en compleet geheeld de naargeestige struisvogelkwekerij verlaten. Ik zeg: ‘Die rage is me ontgaan.’

Ik kijk naar de mistroostige Oost-Vlaamse gehuchten met hun tragische etablissementen: frituur Leandro, stoffenpaleis Cleopatra, slagerij Wouter, brasserie Estelle en kledingzaak Irma. Als ik geen talent had voor chronische zwartgalligheid, zou het hier wortel schieten. Zelfs de oude kruisboogschutter verliest tijdelijk zijn onuitstaanbare levensvreugde bij zoveel kneuterige stumperigheid. Omdat het regent, mag ik voordragen in het museum en niet in de tuin van het museum. De akoestiek is vreselijk, maar de baadsters van Théo van Rysselberghe maken veel goed.

Het publiek schuifelt binnen en ik voel meteen dat het een taaie bedoening zal worden. Waarom zijn ze zo sceptisch en waarom schud ik zoveel flauwe grappen uit mijn mouw? Een rattenvanger die vaag op Gene Hackman lijkt kijkt bedenkelijk telkens als ik het woord ‘zeepzieder’ uitspreek, en hij kijkt ronduit vijandig wanneer de woorden ‘papegaai’ en ‘vulva’ op de proppen komen. Was ik maar thuisgebleven. Thuis is alles mogelijk: thuis kan ik zonder pottenkijkers masturberen met een afgeprijsde citroentaart en met een Playmobil-kinderboerderij of -safaripark, thuis kan ik mijn huis verlaten en in de Ezelstraat een korte destructieve vriendschap smeden met een robuuste walvisvaarder die net als ik verzot is op het in brand steken van orthopedische schoenenwinkels en esoterische ontwenningsklinieken, thuis kan ik dankzij mijn iPhone te weten komen dat Karel van de Woestijne een zwak had voor zesjarige oogverblindende imkerdochters maar daar niet aan wilde toegeven (‘ik haat u om dees geert’), thuis kan ik telefoneren naar mijn moeder en haar vragen hoe de veelgeplaagde voetverzorger van Gérard de Nerval heette en ze zal het weten, thuis kan ik mijn waterrekening en mijn onafgewerkte hagiografie van Lead Belly versnipperen, thuis kan ik mijn gedrochtelijke neus breken met een smaakvolle bronzen kompel of clownvis, thuis kan ik met een groene bic heilige pijlstaartroggen op mijn onbevallige kuiten krabbelen terwijl ik zachtjes en bezwerend een medley van The Damned ten beste geef, thuis kan ik kwaad zijn op mezelf omdat ik op 17 april 2004 het vriendelijke aanbod van een mystieke chrysantenkweker om samen met hem lijm te snuiven en een kreeftenrestaurant op stelten te zetten op agressieve wijze heb afgewezen, thuis kan ik vooral mijn moeder een tweede keer opbellen en vragen of ze een beetje geld wil overschrijven op mijn rekening zodat ik opnieuw bruine rum en smossalade en buxusscharen en boeken over miltvuur en Charlie Chaplin kan kopen.

Op de terugweg zegt de oude kruisboogschutter: ‘Een stug publiek, het is jouw schuld niet.’ ‘Natuurlijk is het mijn schuld niet, flemerig onderkruipsel!’ snauw ik onbarmhartig, maar ik maak het meteen goed met een klapzoen op zijn melanoomrijke rechterslaap. Frituur Leandro is open, een sukkelachtige onderwaterlasser wacht op zijn wekelijkse portie bitterballen en frieten met andalouse. Ooit was ik gelukkig, het was op schoolreis in Praag. In een naargeestige herberg dronk ik mijn eerste glas Slavische perziklikeur en tegelijkertijd leerde ik hoe je ‘Ik ben een mislukte berentemmer en ik ben jarig vandaag, trek mijn kleren uit en bewerk mijn genitaliën met een linomesje zodat ik even vergeet dat ik jarig ben, nee: zodat ik even vergeet dat ik een mislukte berentemmer ben’ zegt in het Tsjechisch. Het was een poppenkastspeler die me mijn eerste glas Slavische perziklikeur gaf en die me een mondje Tsjechisch leerde.

De oude kruisboogschutter zet me af aan de beschimmelde huurwoning van de voormalige vrachtwagenchauffeur, maar ik maak rechtsomkeert en op de drempel van een gesloten handtassenwinkel waar je ook dadels en levende nijlvaranen en kalasjnikovs kunt kopen sla ik een praatje met een sombere mompelende pas ontslagen kraanmachinist die me toevertrouwt dat hij als 12-jarige werd verkracht door een morose windhondenfokker en diens schoonbroer, een narcistische poolreiziger die vreemd genoeg naar zieltogende okapi’s en naar versleten Montenegrijnse naaimachines rook.