Delphine Lecompte: ‘Waar is de tijd dat ik vóór de noen drie flessen vermout achteroverkapte?’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Mijn goede voornemens voor 2022: een avondcursus Moldavisch volgen en me niet ergeren aan de trage sluiswachter die er maar niet in slaagt om de juiste uitspraak van het Moldavische woord voor verkeersagressie onder de knie te krijgen, ‘The Rime of the Ancient Mariner’ uit het hoofd leren, mijn moeder niet onderbreken wanneer ze me onderwerpt aan een zes uur durende uiteenzetting over de film ‘Roodbaard’ van Akira Kurosawa, dankbaar zijn dat ik een gesofisticeerde bedwelmende moeder heb die kokhalst van ‘Sissi’ (maar niet van ‘Sleepless in Seattle’, vreemd genoeg) en die Saul Bellow en Shirley Jackson en Heinrich Böll leest, meer blinde beiaardiers begeleiden naar de parkeerterreinen van naargeestige struisvogelkwekerijen en bij hen blijven tot de grijnzende barbituratenverkopers verschijnen om erop toe te zien dat de transacties eerlijk verlopen, genadeloos zijn voor ploerterige limonadetycoons die in de billen van hun secretaresses en poetsvrouwen knijpen (tenzij de tycoons een guitige jongensachtige oogopslag hebben, de liedjesteksten ‘Raped and Freezin’’ van Alice Cooper en ‘Lovely Rita’ van The Beatles uit het hoofd kennen, en van documentaires over de recentelijk uitgestorven varkenspootbuideldas en over Frank Gehry houden, want in dat geval zal ik het billenknijpen met de mantel der liefde moeten bedekken), de kinderen van de oude kruisboogschutter niet meer afschilderen als kleinburgerlijke koortsig consumerende zombies die wanneer ze in een lifestyletijdschrift in de wachtzaal van hun hautaine mondhygiënist geconfronteerd worden met de onovertrefbare meesterwerken van Jackson Pollock, prevelen: ‘Dat kan ik ook.’ (Doe het dan! Doe het dan in plaats van padel te spelen en robotmaaiers en flatscreens te kopen en je vol te proppen met wasabinoten van de Action!), en tot slot heb ik me ook voorgenomen om minder ostentatief te geeuwen als de voormalige vrachtwagenchauffeur voor de 3492ste keer zijn mislukte huwelijksreis naar Nazareth (Oost-Vlaanderen) met zijn eerste bruid uit de doeken doet tijdens zinderende wraakactiethrillers over geriatrische ex-mariniers die hun afgeslachte familieleden wreken in broeierige steegjes in Bangkok. Maar voorlopig is het nog 2021 en dus mag ik me naar hartenlust misdragen.

Het is tweede kerstdag en ik ben uitgenodigd bij vier clusters korzelige zoogdieren: de misantropische Bernadette en haar roedel Roemeense zwerfhonden, de volkse wulpse garnalenpelster Pascale en haar allesbehalve wereldvreemde houtsnijdende vrouw Trui, de voormalige vrachtwagenchauffeur en zijn goddelijke blonde melancholische zoon Gillan (naar Ian Gillan), die niet vies is van Bosnische pornofilms met ontsnapte circusberen en onschuldige deernen die op Anna Paquin lijken toen ze bijna de show stal in ‘25th Hour’, en die ontroerend goed voor zijn asielkat Janis zorgt (naar Janis Joplin), en mijn moeder en haar warrige hyperintelligente verloofde Sylvester, die een grondige hekel heeft aan klavecimbels en aan idioten die het sterrenbeeld van Bertus Aafjes niet kennen. Eerst bezoek ik Bernadette en haar roedel: kamillethee en chagrijn. Daarna Pascale en Trui: wiet en jolijt. Dan de voormalige vrachtwagenchauffeur en zijn zoon: winden en Thin Lizzy. De voormalige vrachtwagenchauffeur heeft een geschenk voor mij: parfum van de nachtwinkel in de Carmersstraat. Het parfum heeft een ingewikkelde naam, nee, een heleboel namen: Suffocated, Close 2 Me, Stalking, Miss Pretty, Go to Hell, Malibu, Sassy, Sunset, Human Bondage, Cheyenne. Waar is de tijd dat ik vóór de noen drie flessen vermout van de Carrefour achteroverkapte en Cheyenne wilde heten omdat het zogezegd beter paste bij mijn bandeloze baldadigheid? Tot slot ga ik naar mijn moeder en Sylvester: we spreken over het vlegelachtige charisma van Leonard Bernstein en Sylvester herinnert zich hoe hij als 10-jarige op een terras in Firenze per ongeluk de aardbeimilkshake van Ingrid Bergman omstootte en later tijdens diezelfde reis bepoteld werd door een priester in het Uffizi-museum, maar hij liet zijn pret (nee, zijn extase) niet vergallen en bleef halsstarrig genieten van de laatmiddeleeuwse ‘Annunciatie’ van Simone Martini en Lippo Memmi.

Een paar dagen later is het oudejaarsavond. De oude kruisboogschutter heeft gegratineerde sint-jakobsschelpen en een afgeprijsde kerststronk van de Aldi in huis gehaald. ‘Welke goede voornemens heb je gemaakt?’ vraagt hij. ‘Jou niet meer als pispaal gebruiken en een stokje voor de illegale hanengevechten steken die op 6 en 7 maart aan de achterkant van de afgebrande ooglidcorrectiekliniek in Zuienkerke zullen plaatsvinden.’ De oude kruisboogschutter knort genoegzaam en stikt bijna in een kluwen gruyèrekaas.