‘Door de werkloosheidsuitkeringen in de tijd te beperken, stigmatiseer je wie het al erg moeilijk heeft’

Het gaat niet goed met CD&V. De recentste Ipsos-peiling (afgenomen tussen 21 en 29 november) geeft de partij een score van 9,6 procent van de stemintenties in Vlaanderen (enkel Open VLD, Groen en PVDA scoren nog iets minder). Hoe is het zover kunnen komen?

De hoogdagen van de CVP (de periode van Tindemans, Martens en Dehaene) liggen al ver achter ons. In het verzuilde politieke landschap van toen was de partij de onbetwiste leider en spelmaker, afwisselend in coalities met de socialisten of de liberalen, soms aangevuld met de toenmalige Volksunie. Toch kon de inmiddels tot CD&V omgedoopte partij nog terugkomen met Yves Leterme, na het paars-groene en paarse intermezzo van de regeringen-Verhofstadt (1999-2007), dankzij de slogan ‘Wie gelooft deze mensen nog?’

De zes staatshervormingen welke ons land hebben gekend, werden in gang gezet door de toenmalige CVP (Gaston Eyskens in 1970 voor de eerste staatsvorming), later bijgestaan door de VU en haar opvolger, de N-VA. Waar de eerste (en misschien ook de tweede) staatshervorming nog enigszins vanuit een legitiem Vlaams emancipatorisch perspectief konden worden geduid, hebben de verdere staatshervormingen geleid tot het huidige kafkaiaanse landschap, met een Vlaams Gewest waarvan de hoofdstad in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest ligt, vier klimaatministers en negen ministers van Volksgezondheid. We herinneren ons de overlegcomités, briefings en powerpointpresentaties tijdens de coronacrisis als demonstraties van de meerwaarde van dat communautaire opbod.

De corebusiness van CD&V is nu vooral het gezin, het welzijn, milieu en landbouw. Wij hebben recent mogen vaststellen welk palmares zij kunnen voorleggen. Het rampzalige beleid tijdens de coronacrisis in de woonzorgcentra ligt nog vers in het geheugen en de wantoestanden in de kinderopvang komen haast dagelijks in de media. Ook het dansen rond de hete brij van de betonstop, het gebruik van pesticiden en het PFOS-schandaal kunnen tellen. De vergunningen voor veel landbouwbedrijven zetten de boeren aan tot investeringen. Nu blijken veel landbouwbedrijven niet te voldoen aan de Europese emissienormen. De catastrofale gevolgen en de menselijke drama’s zijn genoegzaam bekend.

CD&V heeft een probleem. En wat doe je als je een probleem hebt? Een nieuwe naam, een nieuwe voorzitter en een nieuw gezicht lanceren. Bij één partij is dat tot dusver succesvol gebleken: de SP.A transformeerde in Vooruit, met aan het hoofd Conner Rousseau. Na de weinig overtuigende voorzitterschappen van Wouter Beke en Joachim Coens was het bij CD&V tijd voor een nieuw geluid en een nieuw gezicht. In korte tijd ontpopte Sammy Mahdi zich tot een partijvoorzitter ‘nieuwe stijl’. Het groeipakket (de vroegere kinderbijslag) moest geïndexeerd worden, eiste hij tijdens de Vlaamse begrotingsonderhandelingen. Hij moest bakzeil halen.

Meer dan ooit was het hoog tijd om te scoren, maar hoe? Eind vorig jaar had Vlaanderens sympathiekste politica Hilde Crevits al iets bedacht: een verplichte gemeenschapsdienst voor langdurig werklozen: zo behielden ze ‘hun sociale vaardigheden’. Nu komt Sammy Mahdi met een nieuw voorstel, dat kadert in een ‘ruimer pakket’: het beperken van de werkloosheidsuitkering tot drie jaar ‘voor mensen die zeggen dat ze niet willen werken’ (nog maar een jaar geleden wenste Sammy Mahdi geen beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd).

Het is inmiddels al lang duidelijk dat CD&V op de dool is en bovendien in de ontzuilde, seculiere en superdiverse samenleving irrelevant is geworden. Opkomen voor de gemeenschap, voor het algemeen belang, is klaarblijkelijk niet meer aan de orde. Wat dat betreft zijn wel meer partijen in hetzelfde bedje ziek.

De democratie is een particratie geworden. Partijen zijn overgefinancierde molochs. Dat ze dan willen scoren op de rug van de kwetsbaarsten (nu de langdurig werklozen, binnenkort wellicht ook de langdurig zieken) is een pure schande, des te meer voor een christelijk geïnspireerde centrumpartij.

Diverse studies hebben aangetoond dat noch gemeenschapsdienst, noch het beperken van de werkloosheidsuitkering in de tijd de tewerkstellingsgraad significant verhoogt. Het stigmatiseert bovendien mensen die het vaak al erg moeilijk hebben, zeker in crisistijd. Het ontnemen van het vervangingsinkomen stort sukkelaars uiteindelijk in complete armoede.

De N-VA op deze manier op rechts willen inhalen om stemmen te winnen: de nieuwe ‘smoel’ is van CD&V is toch wel een bijzonder lelijke tronie geworden! Wie gelooft die mensen nog?

Alain Olivier, Antwerpen.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: