‘Een halve eeuw na de noodkreet van de wetenschappers staan we aan de rand van de afgrond’

In 1972 publiceerde de Club van Rome ‘De grenzen aan de groei’. De boodschap was duidelijk: ongebreidelde economische groei vernietigt het leven op aarde. Al een halve eeuw wordt die boodschap door de mensen die aan de knoppen zitten genegeerd of simpelweg weggehoond.

Een decennium na de publicatie van dat verontrustende rapport zaten Ronald Reagan en Margaret Thatcher aan het stuur en hun boodschap was even duidelijk: there is no alternative. Groei als natuurwet. Nog een decennium later was de Muur gevallen en kende het destructieve monster van het kapitalisme geen enkele tegenstand meer. Greed was good. Winst als religie. Ten koste van alles.

Nog maar een paar jaar geleden hoorde ik Bart De Wever poneren, als reactie op die recalcitrante klimaatspijbelaars, dat we het moeten blijven zoeken in economische groei. Want, ik viel letterlijk van mijn stoel, ‘zo heeft de mens het altijd gedaan’. Is hij geen historicus? Het systeem van economische groei zoals we het nu kennen, bestaat amper een paar eeuwen.

Een halve eeuw na de noodkreet van de wetenschappelijke wereld staan we aan de rand van de afgrond. Als we het overlaten aan figuren à la Trump, Bolsonaro of De Wever, dan racen we met de voet op het gaspedaal naar een massa-extinctie en maken we deze planeet, tot nader order de enige waar leven mogelijk is, domweg onbewoonbaar. En ik vrees dat dat exact is wat we zullen doen.

Peter Meys, Antwerpen.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: