‘‘Een prachtige woning met veel potentie’ zei de makelaarster. Ze bedoelde potentieel, dus ik zei: ‘Steek je potentieel in je reet’’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Het was nooit mijn bedoeling om een bittere sukkelachtige ontredderde wereldvreemde eczemateuze gemarginaliseerde dichter in een beschimmeld huurhuis te worden. Maar door een combinatie van genen, drankmisbruik, een ziekelijke voorliefde voor de poëzie en een genadeloos kapitalistisch systeem ben ik dus hier beland. Ik zal niet klagen. Ik ben op zoek naar een nieuwe huurwoning, bij voorkeur met een koertje en zonder wakke plekken op ritselende opbollende woonkamermuren. Maar met mijn budget kan ik dergelijke absurde eisen niet stellen.

Met mijn veelgeplaagde moeder (die in een groot herenhuis woont met vier slaapkamers, een douchecabine met een lichtspektakelshow en luidsprekers waaruit een zalvende podcast van Stephen Fry galmt als je iets wenst bij te leren over Demeter tijdens het schrobben van je holten, en een tuin met dociele gerbera’s) bezocht ik een piepklein huisje in de Baliestraat. De vorige huurders zaten er nog: een verslagen Moldavisch echtpaar met vier struise kinderen. Ik schaamde me, want ik heb geen vier struise kinderen om in het toekomstige huisje te proppen. Ik heb zelfs geen Montenegrijnse messenslijper of pessimistische fazantenstroper die met me wil samenwonen. Het huisje was niet groter dan de woning die ik nu huur. De enige verbetering was: een minuscule badkamer met een monsterlijke boiler die korzelige hermetische verzen van Christine D’haen leek uit te spuwen.

Huurders zijn weerloos. Huurders met een psychische kwetsbaarheid zijn weerloos. Huurders met meer dan één dyslectisch kind zijn weerloos. Huurders met COPD zijn weerloos. Huurders met een Oost-Europese tongval zijn weerloos. Huurders met het schamele pensioen van een vrachtwagenchauffeur zijn weerloos. Huurders die niet bereid zijn om buxushagen te snoeien en Ierse setters herop te voeden in het zwart zijn weerloos. Huurders zonder moeder of pooier die de waarborg wil voorschieten zijn kop van jut. Ik heb geluk: ik heb een moeder die mij nooit op straat zal laten slapen, zelfs al mocht ik plots venijnig naar haar uithalen in mijn columns en haar afschilderen als het manipulatieve stampvoetende pseudocommunistische kleinburgerlijke betuttelende snobistische genadeloze verwende ex-kindsterretje dat ze toch in zekere zin is, dan nog zal er altijd een veldbed in haar provisiekast voor me klaarstaan (‘Blijf met je tengels van mijn Biarritz-koeken van Delacre, Fientje!’).

Na het bezoek aan het vochtige krakkemikkige stulpje in de Baliestraat zei de kraaknette bloedeloze makelaarster: ‘Een prachtige woning met veel potentie.’ Ze bedoelde ‘potentieel’ en ik zei: ‘Steek je potentieel in je reet, kille kokette marionet van een schaamteloze diabolische huisjesmelker!’ Mijn moeder knikte goedkeurend. Alles blijft dus nog even bij het oude: ik blijf wonen in de Jan Miraelstraat en ik blijf baden nemen in het paleis van de oude kruisboogschutter in diezelfde straat. Verder worstel ik nog steeds met mijn gedichten. Ik overlaad ze met neurologische aandoeningen, seksuele geweldplegingen en nerveuze Madagassische knaagdieren. Daar worden ze niet beter van. Daar worden ze breed, onbevallig, wreed, potsierlijk en lachwekkend van, maar niet op een goede manier. Gelukkig beleef ik nog steeds veel plezier aan het schrijven van mijn baldadige confabulerende verhalen, aan het kundig pijpen van de dankbare voormalige vrachtwagenchauffeur, aan het oplopen van geslachtsziekten en boetes van de fiscus, aan het fietsen naar de Lidl om schorseneren en sigarettenhulzen te kopen voor de voormalige vrachtwagenchauffeur, aan het staren naar de lugubere tandrijke kadavers van Francis Bacon op Google Afbeeldingen, en aan het gretig extatisch luisteren naar de rijke woeste gulle tomeloze infantiele semimonsterlijke discografie van Alice Cooper.

Momenteel luister ik naar het album ‘Alice Cooper Goes to Hell’. Ik ben van plan om mijn volgende boek ‘Delphine Lecompte gaat naar de haaien’ te noemen, als eerbetoon aan hem. En ook omdat citroenhaaien een cruciale rol spelen in mijn volgende boek. Misschien moet ik deze keer slim en mercantiel en gewiekst en opportunistisch zijn zoals andere normale Vlaamse schrijvers en een literaire werkbeurs aanvragen bij Literatuur Vlaanderen voor ‘Delphine Lecompte gaat naar de haaien’. Maar dan moet ik een werkplan indienen en dan word ik opstandig en denk ik: ‘Foert! Steek jullie beurs in jullie preutse benepen tamme lamlendige gesofisticeerde zestientalige aarsopeningen!’ Ik besef maar al te goed dat ik de luxe van die rebellie heb omdat ik weet dat ik altijd kan bivakkeren in de provisiekast van mijn aanbiddelijke moeder. En zelfs al zou ik haar Biarritz-koeken opsmikkelen, dan nog zou ze me vergeven en herbergen en zachtjes plagen en kastijden en afranselen.

Ik zou toch graag ooit in staat zijn om voor mezelf te zorgen en een schrijfkamer te hebben met een uitzicht op toegankelijke alpaca’s en hun wellustige geperverteerde verzorgers. Of misschien is dit een beter idee: verwilderen in een jungle in Papoea-Nieuw-Guinea, en geadopteerd en vereerd worden door de enige stam ter wereld die nog respect heeft voor decadente groteske obscene blasfemische poëzie. De mijne.