‘En toen piste mijn hond in de smoel van de op de grond liggende fascist’

Op de rand van 2020 zijn de populairste namen voor pasgeborenen in het afgelopen jaar bekendgemaakt. Bij de jongens hebben er drie van de top vijf een a in hun naam (Noah, Arthur, Lucas) en bij de meisjes heeft de hele top vijf zo’n a (Olivia, Mila, Marie, Emma, Ella). Wat opvalt, is dat al die namen nogal Vlaams klinken, terwijl er toch ook heel wat Turkjes en Marokkaantjes geboren worden in België, en vaak hebben ze een a in hun naam, dus waar zijn Mohamed, Achmed, Muharem, Bevlap, Sövtal en Asnaj gebleven? Zouden degenen die zulke top vijfs opstellen racisten zijn? Dat is goed mogelijk, want het wemelt in onze gewesten in alle geledingen van de maatschappij van klootzakken en kutwijven die vinden dat het Vlaamse ras niet mag bezoedeld worden door invloeden van buitenaf.

Ik zag laatst een koppeltje over straat lopen en ze leken heel gelukkig, en de één was een blank meisje en de ander een zwarte jongen, en hand in hand bewogen ze zich sierlijk over de Kraanlei, tot opeens een als uit het niets opgedoken neanderthaler een steen naar hen wierp. Gelukkig werd geen van beiden getroffen door het projectiel, maar de jongelieden waren duidelijk heel geschrokken en het meisje leek zelfs in shock. De steengooier maakte zich uit de voeten, nadat hij nog geroepen had: ‘Alle negers terug naar Afrika!’, en toen passeerde hij mij en ik lapte hem pootje zodat hij onzacht op de kasseien terechtkwam. Hij bloedde uit z’n hoofd, keek verdwaasd naar mij en ik zei: ‘Dat komt ervan als je in deze tijden een fascist bent.’ M’n hond Aquí was bij mij, en die luistert heel goed naar wat ik hem opdraag, en ik zei: ‘Aquí, pipi,’ en toen piste Aquí in de smoel van de op de grond liggende rotzak. Zou ik hem nog een keiharde schop tegen z’n testikels geven ook? Nee, laat maar, ik ben in wezen geen aanhanger van agressie.

De zwarte jongen en z’n liefje hadden het tafereel vanop een afstand gevolgd, en zij wenkten mij. Ik liep op hen af en hij zei: ‘Bedankt, meneer.’ ‘Geen dank,’ zei ik, ‘ik ben alleen maar de redder der verworpenen.’ Het meisje stamelde ook bedankt, en ik staarde in haar decolleteetje, waarin twee tietjes als verse abrikoosjes driekwart verscholen waren. Zou ze niet liever verkeren met een witte, ongeveer 63-jarige Vlaamse schrijver dan met een donkere jongen uit een land ver van hier? Ik verwierp die kwalijke gedachte meteen, want ten eerste, dat meisje leek heel tevreden met haar donkere jongen, en ten tweede, de ongeveer 63-jarige schrijver die ik ben is zelf ook heel tevreden met z’n verloofde Lena, met wie ik trouw en monogaam en verliefd door deze moeilijke tijden strompel, ofschoon onze tred licht lijkt, en afkomstig van zij die geen vrees voelen, of twijfel, of achterdocht, of paranoia, of boosheid, of frustratie, of de neiging om de hele wereld te vervloeken, hoewel we twee misantropen zijn die de rest van de mensheid niet al te hoog inschatten.

Ik zei nog tegen het stelletje: ‘Blijf maar heel veel verbintenis voor elkaar koesteren, en als jullie een kindje maken, geef het dan een naam met een a erin, dan komt het in de top vijf. Tot een volgende keer!’ Het meisje, dat bekomen was van de gegooide steen, aaide Aquí nog even en we namen afscheid.

En als Lena en ik voor een kindje zorgen, zal het dan ook een a in z’n naam krijgen? Nee, dat zal niet gebeuren. Als het een jongen is, zal hij Kwik heten, en voor een meisje wordt het Pix. Maar ja, zo’n kindje moet natuurlijk wel eerst het levenslicht aanschouwen. Dat Lena zwanger zou zijn, daar hoeft niemand van op te kijken, want er zijn wel meer 29-jarige vrouwen die bevrucht worden, maar ben ik niet veel te oud om voor een nakomeling te zorgen? Als Kwik of Pix 10 is, ben ik al 73 à 74 en allicht niet meer in staat om met Kwik te voetballen in het park of met Pix samen barbiepoppen heen en weer te gooien, waarna we die poppen overgieten met benzine en in de fik jagen. Als Kwik of Pix 20 is, ben ik in de 80. Zal ik dan nog geestelijk in staat zijn om hun eventuele vriendje of vriendinnetje te taxeren zoals het hoort? Veronderstel dat Pix komt aanzetten met haar lesbische liefje, dat vroeger een jongen was en 37 piercings en zeven tattoo’s in haar gezicht heeft. Zal ik dan, als versleten, conventioneel denkende grijsaard, de moed vinden om te zeggen: ‘Pix, dit is duidelijk de ideale partner voor jou, veel geluk voor jullie alle twee!’ Ik denk van wel. Laat immers te allen tijde de liefde zegevieren! En laat alle kinderen, of er een a in hun naam staat of niet, de aarde tot een nieuwe planeet maken!