‘Er is een steeds wijdere en diepere kloof ontstaan tussen de mens van vandaag en die van gisteren’

Het is eindelijk een gespreksonderwerp geworden, maar persoonlijk was ik al lang tot de vaststelling gekomen dat er een steeds wijdere en diepere kloof is ontstaan tussen de mens van vandaag en die van gisteren, een categorie waar ik me gemakshalve maar bij schaar. Ongeveer niets van wat mensen met grijs haar in hun persoonlijke canon opnemen, lijkt de doorsneemillennial ook maar een halve reet te interesseren, terwijl mensen die pakweg 60 of nog erger zijn, in wezen trots zijn op het feit dat ze niet weten hoe hun eigen gsm werkt.

Men zegt dat vroeger alles eenvoudig was. Op tv kon je kiezen tussen Brussel Vlaams en Brussel Frans, bij de bakker tussen wit en bruin, qua geslacht was je een m of een v. Het woord ‘keuzestress’ was toen niet eens uitgevonden, laat staan dat je er last van kon hebben. Toch was het leven niet eenvoudiger dan nu. We behielpen ons gewoon met wat we hadden en we wisten wel zeker dat wat wij hadden, al veel meer was dan wat onze ouders ooit hadden durven te verhopen. Wat je niet kent, mis je namelijk niet. Ik herinner me dan ook geenszins dat ik ooit, op zoek naar een telefooncel die voor de verandering niet stuk was, de hemel heb aangeroepen met de kreet: ‘O, Here Jezus, vind toch eens gauw de gsm uit, en als het kan ook het internet!’

In een bekende tv-quiz zag ik jonge deelnemers geeuwend toegeven dat ze niet wisten wie James Joyce of William Shakespeare was. De ‘oldies’ (iedereen boven de 30) waren dan weer niet thuis in de wereld van de jonkies. Geen erg, want wie goed in die zogenaamde kloof kijkt, ziet daar staan: ‘Domheid is van alle tijden.’

Marc Didden