‘Ervaring in het ziekenhuis wordt niet beloond’

Als verpleegkundige met 21 jaar dienst ben ik ontgoocheld in wat het Instituut voor Functieclassificatie (IFIC) mij te bieden heeft. Nu instappen betekent in mijn situatie eerst jaren inleveren om het dan met mondjesmaat terug te krijgen. Daarvoor rekent men natuurlijk wel op een loopbaan van 45 jaar. Haha, toch geen zwaar beroep? Het wordt dus een nuloperatie, maar in de ogen van IFIC ben ik een winnaar met 0,21 procent opslag. Bruto.

Ervaring wordt totaal niet beloond. Niet nodig waarschijnlijk, verpleegkundigen zijn hondstrouwe medewerkers. Anciënniteit, wat een vies woord is dat geworden. Een startende verpleegkundige wordt tijdens de eerste vijftien jaar verleid met loonsverhogingen tot wel 18 procent. Aantrekkelijk. Zo heeft iedere generatie zijn voor- en nadelen, je leert er mee leven. Een A2-diploma wordt nu gelijkgesteld aan dat van een A1 want vaak doen ze hetzelfde werk. Terug een groep tevreden.

Kijk, op zijn minst hadden onze negatieve jaren weggewerkt mogen worden als blijk van appreciatie. Nu wordt ons iets opgedrongen. En ja, we mogen onze oude loonbarema’s behouden, maar met de mededeling: ‘Dit is je laatste kans, maar kom achteraf niet klagen.’

Wat nu voorligt, is historisch volgens de vakbond. Akkoord. Maar schrijnend is dat de ervaring waar een ziekenhuis toch op steunt, gemakshalve over het hoofd wordt gezien. Pijnlijk en demotiverend. De witte lakens liggen intussen al een tijdje gestreken in de kast. Vriendelijk, maar dat hoefde niet.

Ik doe mijn job graag, hoef daarvoor geen applaus. Was geld mijn drijfveer geweest, dan had ik maar een andere studie moeten kiezen. Vooral de totale negatie treft me, en dat net na een annus horribilis. Van de Witte Woede zijn weinigen bang.

Peter Vandendriessche, Avelgem.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: