‘Hebben wij wel zes regeringen en zes parlementen nodig?’

Is de huidige Belgische staatsstructuur er nu voor de politici of voor het welzijn van de burger? Die vraag kwam spontaan bij me op toen ik volgende gegevens onder ogen kreeg. België telt zes regeringen. In de federale regering zetelen vijftien ministers en vijf staatssecretarissen. De Waalse gewestregering en de Franstalige gemeenschapsregering hebben respectievelijk acht en vijf ministers, dus dertien in totaal. De Vlaamse regering (gewest en gemeenschap samen) telt negen ministers, de Brusselse gewestregering vijf ministers en drie staatssecretarissen. De Duitstalige gemeenschapsregering telt vier ministers. Alles samen 54 excellenties.

Tel daarbij ook nog de uitgebreide volksvertegenwoordiging in de zes parlementen. Het federaal parlement bestaande uit de Kamer van Volksvertegenwoordigers (150 zitjes) en de Senaat (60 zitjes), het Vlaams parlement (124 zitjes), het Waals parlement (75 zitjes), het Brussels hoofdstedelijk parlement (89 zitjes), het parlement van de Franstalige gemeenschap (94 leden, zijnde de 75 uit het Waals parlement en 19 Franstalige verkozenen uit het Brusselse parlement) en het parlement van de Duitstalige gemeenschap (25 zitjes). Of een totaal van 617 of 523 leden, al naargelang de 94 zitjes in het parlement van de Franstalige gemeenschap als een aparte entiteit worden meegeteld of niet.

Maar daarmee is wat de volksvertegenwoordiging in ons landje betreft nog lang niet alles gezegd. Zo functioneren er in België op provinciaal niveau nog tien provincieraden met in totaal 398 leden. Op lokaal vlak zijn er 581 steden en gemeenten, waarvan 300 in Vlaanderen, 262 in Wallonië en 19 in Brussel. Die hebben allemaal hun eigen gemeenteraad en hun eigen college van burgemeester en schepenen.

Beweren dat er aldus in onze Belgische politieke structuur kwantitatief niet kan worden gesnoeid, is de waarheid bewust geweld aandoen. Bovendien leert de coronacrisis ons nogmaals dat de huidige versnippering en overlap van bevoegdheden ook kwalitatief het niveau van de beslissingen beïnvloedt. Schrappen in onze huidige politieke vertegenwoordiging blijkt dan ook onvermijdelijk.

De vraag is alleen op welke manier dat het meest efficiënt en kostenbesparend gebeurt. Want tussen de (partij)politieke kakofonie en warboel van vandaag én de voor velen te drastische terugkeer naar een nieuw unitair België 2.0 (met slechts één federale regering, één parlement zonder senaat, één minister-president, één minister voor elk beleidsdomein, één minister voor respectievelijk de Vlaamse, Waalse, Brusselse en Duitstalige aangelegenheden) ligt er immers een wereld van verschil.

Maar hebben wij nog wel zes regeringen én zes parlementen nodig? Heeft de Senaat met zijn al te geringe bevoegdheden nog wel bestaansrecht? En zijn de provincieraden niet overbodig? Zeker wanneer het aantal autonome gemeenten verder wordt verminderd en samengebracht in een aantal grotere bestuurlijke entiteiten.

En dan heb ik het nog niet gehad over het teveel aan commissies, adviesraden en werkgroepen. Noch over de riante verloning, het pensioen, de vertrekregeling en andere prerogatieven die vele politici tot op de dag van vandaag nog altijd genieten.

In al deze dingen effectief en verantwoord snoeien zou voor onze schatkist alvast een flinke stuiver opleveren. Maar rekening houdend met de huidige politieke constellatie zal deze verzuchting wel altijd een utopie blijven.

Michel Van Uytfanghe, Wetteren.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: