‘Heel Iron Maiden verbleef op 1 april 1995 in mijn slaapkamer’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

De voormalige vrachtwagenchauffeur heeft de broederschap van Cara de rug toegekeerd en zweert nu bij Atlas. Een wreed genaamde pils, want elke alcoholist draagt als straf het hemelgewelf op zijn schouders. Maar nu klink ik wel heel moralistisch en hoogdravend.

We zitten op een bankje op de Woensdagmarkt. Een verre neef van de voormalige vrachtwagenchauffeur komt bij ons zitten. Hij heeft korsakov. Hij zegt: 'Ik herinner me enkel nog dat mijn moeder mijn dwergpoedel Peggy met een biografie van Houdini om het leven heeft gebracht en dat ik na een fantastisch concert van Iron Maiden te Deinze op 1 april 1995 werd verkracht door een Bulgaarse laminaatverkoper met een duimprothese. Dat volstaat.'

Ik zeg: 'Je liegt! Alle leden van Iron Maiden verbleven op 1 april 1995 in mijn slaapkamer.'

De verre neef van de voormalige vrachtwagenchauffeur zegt: 'Jazeker, ik lieg! Maar de schizofrene taxidermist die me overmeesterde met een knullig opgezette sabelmarter na een fantastisch concert van Soft Machine te Koekelare op 14 maart 1977, die verzin ik niet.’

Ik neem mijn iPhone en googel 'marters'. Google vraagt: 'Did you mean martyrs?' Ik antwoord irrationeel kwaad: 'Nee, orakel van mijn kloten! Ik bedoel wel degelijk marters, bunzingen, mustelidae, en ander ongedierte!' 'Wat mompel je daar toch allemaal over babyolie en martelaars?' vraagt de voormalige vrachtwagenchauffeur oprecht ongerust.

Ik maak een wegwerpgebaar en boor het onderwerp sm aan. De voormalige vrachtwagenchauffeur wil het geen kans geven. Ik gooi mezelf voor zijn voeten en smeek: 'Please, please, prikkeldraad, klemmen, hondsdolle fretten, Javaanse schaduwpoppen, scherpe insectenencyclopedieën, splinters van carrouselkonijnen, Oost-Europese tandartsinstrumenten, een bittere stierenvechter...' Maar de voormalige vrachtwagenchauffeur is onvermurwbaar. Tederheid, een magnifieke penis, een welriekend scrotum, Kempische galetten en onvermoeibare vingers. Meer heeft hij niet te bieden.

We stappen nors en zwijgzaam naar zijn beschimmelde huurwoning. We kijken naar een televisieprogramma waarin een hikkende antiquair een edwardiaanse blaasbalg aftroggelt van een vereenzaamde messenslijpster met een pretentieuze chowchow aan haar zijde. Ik zeg met mijn mond vol gorgonzola: 'Hijg dan toch, chowch...' Ik inhaleer de brok gorgonzola zoals in die beroemde fabel van de vos en de raaf, en ik dreig te stikken. Gelukkig is de voormalige vrachtwagenchauffeur een krak in het heimlichmanoeuvre. Hij redt mijn leven. Ik bedank hem stug en zeg: 'Chowchows hebben een blauwe tong, maar de chowchow van de messenslijpster weigert te hijgen. Hoe frustrerend!'

'Een hond met een blauwe tong, onzin!' zegt de voormalige vrachtwagenchauffeur luchtig en mild. Hij drinkt zijn 36ste Atlas, en ik ben jaloers. Toen ik nog dronk, stikte ik nooit in brokken gorgonzola en werd ik nooit geestdriftig van chowchows en antieke roadshows.

Ik neem een douche en daarna paradeer ik naakt met een geile plaat van Led Zeppelin en een plastieken merrie die ik gisteren in het lugubere Astridpark heb gevonden. Iemand heeft het woord 'anaal' in haar flank gekrast. Een puber of een deurwaarder.

Ik ram mijn dorstige vagina in de volle goudzoekersbaard van de voormalige vrachtwagenchauffeur. Zijn tong maakt lamlendige cirkelbewegingen. Ik doe alsof ik klaarkom en kook daarna acht eieren.

Zes voor de voormalige vrachtwagenchauffeur en twee voor de ontslagen kraanmachinist die in herberg De Wellustige Miereneter een Armeense landmeter heeft vermoord, omdat hij na het bietenbal met mijn gedichten had gespot. Ik weet nog dat ik wilde zeggen: 'Maar Ronny toch! Mijn gedichten zijn bespottelijk, je moet terugkeren naar De Wellustige Miereneter en de Armeense landmeter doen verrijzen.'

Alsof dat mogelijk was. Ronny is Jezus niet.

Ik breng de twee eieren naar Jezus. Ik bedoel: naar Ronny. Hij bedankt me niet. Hij gedraagt zich hooghartig. Hij is niet opgezet met mijn columns in Humo. Hij vindt dat ik te vaak de vulgaire kant opga en hij mist Rudy Vandendaele.

Ik zeg: 'De beste stuurlui staan aan wal, jij ondankbare, pedante, vadsige, naargeestige zwartvoetbunzing jij!!' En ik gooi de eieren naar het hoofd van een onschuldige Zuid-Koreaanse bobijnster die voorbijkomt met een blauwe teil vol sproeterige buikspreekpoppen met bebloede cimbalen in hun houten knuisten.

Ze roept: 'Halleluja!' Zuid-Koreaans voor 'achterlijke trut'. Vermoedelijk.