Heleen Debruyne: ‘Elke dag weer ben ik zo dom en hoogmoedig om me onbreekbaar te wanen, maar er is maar één onfortuinlijke stap nodig om me kapot te maken’

‘Zo, en wat is er gebeurd?’ vraagt de ­politieagente. Ze is net verschenen in het hok op de spoedafdeling waar twee norse ambulanciers me hebben gedropt. Haar mannelijke collega heeft duidelijk de opdracht gekregen zich op de achtergrond te houden maar kan het toch niet laten om het pisgele plastic gordijn opzij te schuiven en binnen te kijken. Hij monstert mij, een vrouw in een bloederige pyjama, met een blik die ik niet kan peilen. Minachting? Of gelatenheid, na een lange shift?

‘Waarom ben je zo van je stuk?’ vraagt de agente. Omdat de bovenkant van mijn middelvinger niet meer staat waar hij hoort te staan, wil ik zeggen. Omdat alles pijn doet. De verpleegsters betuttelen me, iedereen hier vindt mijn paniek ergerlijk. Ik vind mijn eigen paniek ook ergerlijk, maar ik kan mijn emoties niet discreet binnenhouden zoals het een goede patiënt betaamt. Dit is een nachtmerrie voor hypochonders met controledwang. Ik ben overgeleverd aan individuen die ik niet ken, die lange diensten draaien in een systeem dat ik niet helemaal begrijp. Ik heb geen zicht op wie wat doet en waarom, ik weet niet hoe het systeem is ontstaan en of het wel optimaal werkt, en niemand vertelt me wat. Verpleegsters en artsen zien wat ik niet zie, kijken elkaar veelbetekenend aan en zwijgen. Ik ben de controle over mijn eigen ­lichaam kwijt.

En het geluid! Het geluid van de val, maar ook van het kraken van mijn vingers, het scheuren van mijn oor, de herinneringen daaraan maken me ook overstuur. Toen ik het hoorde wist ik meteen: het is mis. Ik ben een breekbare zak huid vol botten en vlees. Elke dag weer ben ik zo dom en hoogmoedig om me onbreekbaar te wanen, maar er is geen ontkomen aan: er is maar één onfortuinlijke stap nodig om me kapot te maken. Ik denk aan alle trapjes en dorpels en tegenliggers en tafelranden en scherpe voorwerpen die mijn zoon kapot kunnen maken.

Ook ben ik van mijn stuk omdat de buren mijn geschreeuw hebben gehoord en dat hun reactie niet was om aan te bellen en te vragen of het gaat maar wel om de politie op me af te sturen. Woest ben ik. Die laffe achterbakse kwezels, zodra ik weer op mijn benen kan staan ga ik ze hun vet geven. (Dat ga ik natuurlijk niet doen, ik begrijp het, ze waren waarschijnlijk alleen maar angstig, het zal wel als doodslag geklonken hebben. Maar het voelt even lekker om mijn angst in woede om te zetten.)

Dat zeg ik allemaal niet. ‘Omdat ik van de trap ben gevallen,’ antwoord ik naar waarheid, een beetje beschaamd over mijn eigen onhandigheid. ‘Oké,’ zegt ze, en weg zijn de politieagenten. Het plastic gordijn vergeten ze dicht te schuiven. Had mijn lief me van de trap geduwd of was hij me te lijf gegaan met een harde plank, dan hadden ze het met die ondervragingstechniek nooit uit me gekregen. Maar ze kunnen gerust slapen: het protocol is gevolgd.