Heleen Debruyne: ‘Geef me een halfuur met Andrew Tate en er blijft weinig overeind van zijn opvattingen’

Er is een nieuwe vrouwenhater in mijn vizier verschenen. (Door mijn nogal sporadische activiteit op sociale media duurt het altijd wat langer voor ik die types in de gaten krijg, mijn gemoedsrust vaart er wel bij.) Andrew Tate is een ex-kickbokser, werd rijk met een schimmige webcamwebsite en spuit graag zijn gal op zijn socialmediakanalen. Tot groot jolijt van zijn miljoenenpubliek van vooral jonge mannen. Zijn uitspraken zijn zo ongenuanceerd dat Twitter, Facebook, Instagram en TikTok de man van hun platforms gooiden – hij durft al eens op te roepen tot het tuchtigen van ongehoorzame vrouwen.

Dat maakte me nieuwsgierig genoeg om mezelf te onderwerpen aan een paar uur van het ongetemde machismo dat Andrew Tate in zijn podcasts etaleert. De man is een opgewonden standje met een onverdiend maar grenzeloos zelfvertrouwen. Vrouwen die meerdere partners hebben zijn hoeren, mannen die hetzelfde doen zijn helden. Vrouwen zijn emotioneler en dus eigenlijk dommer dan mannen. Slachtoffers van verkrachting hadden beter moeten weten – mannen zijn nu eenmaal geil en gevaarlijk, vrouwen kunnen dus maar beter binnenblijven en zeker geen provocerende kledij dragen. Vrouwen horen niet alleen aan de haard, ze zijn hun mannen, hun meerderen, gehoorzaamheid verschuldigd.

Zijn versleten opvattingen vervelen me. Van de grote wereldgodsdiensten, over de heksenjagers, voorlichtingsboekjes uit de jaren 50 tot Dries Van Langenhove: de kern van de boodschap is al millennia onveranderd. Tate is niet meer dan een opportunistische eikel die zich in een lange, onprettige traditie plaatst omdat daar aandacht en dus geld mee te winnen valt. ‘Het is maar om te lachen,’ zegt Tate nu hij onder vuur komt. Ook een versleten manoeuvre, waar onder anderen Van Langenhove zich al jaren van bedient.

Tate is als individu al even oninteressant als zijn boodschap. Als zijn faam bij gebrek aan platforms verdwijnt, verschijnt er gauw weer een volgende Tate-achtige die van belegen misogynie zijn handelsmerk maakt. Geef me een eerlijk debat van een halfuur en er blijft weinig overeind van dergelijke opvattingen. Maar daar zit nu net het probleem: op de kanalen waarop Tate en consorten actief zijn, is een eerlijk debat niet aan de orde. Dat is ook niet de bedoeling – de techbedrijven willen vooral geld binnenharken. Het angstaanjagende is dat ze en passant onze geesten vormen. ‘Onze ideologie is onze technologie, onze technologie is onze cultuur en uit onze cultuur komt onze politiek voort,’ schrijft Sean Illing, journalist en politiek filosoof. The medium is the message: het is een boutade die we volgens Illing niet genoeg ter harte nemen. De aard van ons publieke debat en dus ook van onze politiek wordt gevormd door onze media. En de boodschappen die het op sociale media het beste doen, blinken nooit uit in evenwichtigheid – zie de miljoenen volgers van Tate.

De techbedrijven kunnen voor de bühne wel correct doen en Andrew Tate verbannen wanneer hij het echt te gortig maakt, maar zolang ze geld verdienen belangrijker vinden dan een waardig maatschappelijk debat, blijven ze een broedplaats voor nare, oppervlakkige en erg besmettelijke meningen.