Heleen Debruyne: ‘Ik kijk stiekem een beetje neer op vrouwen die een sterke man willen’

Onze kattin is krols. Het begon subtiel, ze kwam wat meer affectie halen, duwde haar kont hoger dan gewoonlijk in de lucht wanneer we haar rug streelden. Ik moest mijn zoon leren dat hij met zijn mollige wijsvinger niet richting dat roze kontgaatje mocht. ‘Niet aan het aarsje komen!’ roept hij nu op waarschuwende toon wanneer we buiten een hond met een prominent poepgaatje passeren. Hondeneigenaren worden niet graag gewezen op het bestaan van het achtereind van hun huisdier, net zoals mensen over het algemeen niet graag over hun genitalia praten – weer wat bijgeleerd.

Nu is het niet subtiel meer. Klaaglijk miauwend loopt de poes door het huis. Haar gecastreerde, nutteloze broer krijgt meer meppen dan anders. Tot onze verbazing gaat ze plat op de grond liggen, kont omhoog, onderdanig grommend, wanneer ze de stem van de puberende oudste zoon van mijn lief hoort. Met toegeknepen ogen miauwt ze de puber toe, kermend bijna. Hij zwijgt, ze richt zich op en loopt naar het bakje kattenvoer. Hij vraagt waar de boter ligt. Ze houdt halt, steekt het kontje in de lucht en miauwt kermend. Enzovoorts. Wanneer ze uiteindelijk het kattenvoer bereikt, heeft haar broer de bak leeggevreten.

‘Poes poes!’ roep ik. Geen miauwen, kermen, geen kontje omhoog. Ik ben lucht voor haar. ‘Je stem is te vrouwelijk!’ zegt mijn lief. ‘Kijk maar!’ En inderdaad, bij zijn ‘Poes poes!’ gaat de kont wel prompt de lucht in. Hilarisch, vinden de mannen, dat hun stemgeluid zo’n effect heeft op onze geile kattin – is het niet wonderlijk, hoe de natuur werkt? Ik vind het niet grappig en snauw tegen de poes: ‘Laat je toch niet zo pakken!’ Het ergert me, hoe ze zo verblind is door dat testosteron. Niet eerlijk, ik weet het, de kat kan het niet helpen. Maar ze herinnert me eraan dat ook wij zoogdieren zijn, gedetermineerd door allerlei biologische processen. Terwijl ik er in mijn dagelijkse mensenleven juist alles aan doe om die biologie te overstijgen. We zijn bij uitstek sociale dieren, ons gedrag wordt meebepaald door cultuur, door verhalen, door normen en verwachtingen, roep ik graag, gevraagd of ongevraagd. En het mooie daarvan is dat je die kunt veranderen! Ik kijk stiekem een beetje neer op vrouwen die een sterke man willen, op mannen die keer op keer vallen op lieve, kleine, kwetsbare vrouwtjes. Ze laten zich zo leiden door clichéverhalen, zetten zichzelf vast in een rol omdat ze denken dat dat nu eenmaal hun natuur is. Ze weten niet hoe veel vrijer ze zouden kunnen zijn!

Maar mijn geloof in de maakbaarheid is wankeler dan ik zou willen. Waar ligt de grens? Wat is kneedbaar, wat is onherroepelijk gedetermineerd? Waarom vind ik de partners die ik had toen ik nog een hormonale anticonceptiepil slikte onaantrekkelijk nu ik een natuurlijke cyclus heb? Eén krolse poes en ik ga aan het wiebelen.

Ik ben alleen met de kattin. ‘Poezepoes poes poes,’ zeg ik, ik maak mijn stem zo laag mogelijk. Ze draait haar kop en kijkt me ontspannen aan.