Herman Brusselmans: ‘Als Roman op een bepaald moment een Marlboro wil opsteken, zal ik hem niet tegen­houden, vooral niet na z’n 10de verjaardag’

Volgens een studie aan de universiteit van Hull, geleid door prof. dr. John Wilson, zal de aarde over zeventien jaar acht en een half miljard bewoners hebben. Daarna komen er minder mensen door oorlogen, klimaatcrisissen, rampen en desinteresse van veel mannen en vrouwen om nog kinderen te krijgen. Bovendien zullen er meer genderfluïde mensen zijn dan mannen en vrouwen, en die kloefkappers willen helemáál geen kinderen. Die hebben wel wat anders aan hun hoofd, bijvoorbeeld: zal ik vandaag een vloeren werkmansbroek met bretellen en bootschoenen dragen, en een afgesabberd shagje tussen m’n lippen, of kies ik voor een doorkijkbloes, een minirok en Manolo Blahniks, gestifte lippen en een banaan in m’n onderbroek?

Professor Wilson vindt dat aan genderfluïditeit, transseksualiteit, travestieterie en gozers met een kunstvagina een halt moet worden toegeroepen. Hij oordeelt dat het de schuld is van die pipo’s dat na 2040 de bevolking zal vergrijzen, met onbetaalbare pensioenen, propvolle ouderentehuizen waar te weinig personeel is en een overvloed aan dementie en parkinson tot gevolg. Er zullen geen jongeren meer zijn om bejaarden op te volgen, in welke functie dan ook. Zo kan het gebeuren dat de premier van pakweg België moet aanblijven omdat niemand jonger dan hij voor de job beschikbaar is, en van politiek nog zoveel kennis heeft als de kleine teen van de intussen op 103-jarige leeftijd overleden Jean-Marie Dedecker. Hij zal pleiten voor de aanstelling van z’n paard als minister van Landbouw, van z’n in coma liggende vrouw als minister van Cultuur en van Hot Marijke als minister van Buitenlandse Zaken. Hot zal helaas moeten weigeren, omdat ze na zeventig jaar anale seks nergens kan verschijnen zonder de vloer vol te schijten.

Met andere woorden, we moeten in 2023 zoveel mogelijk kinderen het levenslicht schenken. Ikzelf heb alvast een kind op de wereld gezet, vooral dankzij de bevalling van m’n vriendin Lena, en zo werd onze zoon Roman geboren, die ondertussen zes weken oud is. Er wordt mij weleens gevraagd: ‘Meneer Brusselmans, wat is Roman voor een kind?’ ‘Nou,’ zeg ik dan, ‘je zou Roman een gouden kind kunnen noemen. Een geschenk van de goden. Een heraut aller heelallen. Hij is mooi, prettig in de omgang en intelligent, want hij kent al het verschil tussen pissen en kakken. Als hij in z’n pamper gepist heeft, trekt hij z’n bovenlip omhoog, en als hij gekakt heeft, trekt hij z’n onderlip omlaag. Als hij zowel gepist als gekakt heeft, trekt hij aldus een heel koddig gezicht. Hij vreet zich te pletter aan de borsten van Lena, en is in z’n leven al vier kilo aangekomen en vijf centimeter gegroeid. Het mutsje dat we hem op de eerste dag van z’n bestaan hebben opgezet, past al lang niet meer. Zodoende hebben we hetzelfde mutsje gekocht, maar dan een paar maten groter. Zo’n schitterend mutsje heb je nog nooit gezien. Ik ben persoonlijk geen mutsenkenner, maar zelfs ik kan merken dat het een uitzonderlijk mutsje is, gebreid door een noeste boerin in China, en afgewerkt en hoog geprijsd door de Italiaanse modefirma Bambino Debilio.

Wat Roman ook goed kan, is krijsen. Hij loopt dan helemaal rood aan, is bij wijze van spreken witheet van woede, en als ik me over de wieg buig om hem te troosten, spuwt hij in m’n gezicht. Toch hebben we een prima vader-zoonrelatie en als Lena even niet kan, doe ik hem een verse pamper aan, met één hand, want met de andere moet ik uiteraard m’n sigaret tussen de vingers houden. Ik hoop niet per se dat Roman net als ik een roker wordt, maar als hij op een bepaald moment een Marlboro wil opsteken, zal ik hem niet tegenhouden, vooral niet na z’n 10de verjaardag. Of ik wil dat hij net als ik een schrijver wordt? Nee, dat hoeft niet. Hij mag worden wat hij wil, al is het paukenist bij een dameskoor uit Waarschoot. Of wat ook kan: grafdelver in het privékerkhof van een excentrieke miljardair. Of gastprofessor aan de universiteit van Hull, waar hij de theorieën van z’n confrater John Wilson van tafel veegt, en zegt dat de piek van de wereldbevolking pas bereikt zal worden in het jaar 2850, mede dank zij het gestaag uit de mode raken van genderfluïditeit.’ Dat antwoord ik dan op straat tegen om het even wie, en daarna haast ik mij als een gek naar vrouw en kind.