Herman Brusselmans: ‘Erectiepillen behoren tot de top tien van beste uitvindingen van na de Tweede Wereldoorlog’

Zoals een aantal van m’n trouwe fans weet, heb ik sinds 22 februari 2023 een zoon, Roman, die ik heb geconstrueerd met m’n vriendin Lena, de intelligente, charismatische, op iedereen een diepe indruk nalatende furie uit Amsterdam.

Dat komt omdat wij een keer naar bed gingen met elkaar, en op een bepaald moment, net na het soixante-­neufen, zei Lena: ‘Zou je je flurk niet een keer in m’n doos douwen, baby?’ Dat moet je net tegen mij zeggen. Dus ik m’n zwans in haar mossel geramd, en wippen maar.

Terzijde kan ik opmerken dat erectiepillen behoren tot de top tien van de beste uitvindingen van na de Tweede Wereldoorlog. In die oorlog bestonden die pillen nog niet.

De soldaten met een slappe lul waren niet te tellen, vooral onder de Duitsers, die sowieso al moeilijk een stijve piet kunnen krijgen, behalve als een andere Duitser, vaak Helmut of Reinhard genaamd, met een eendenveer hun ballen kriebelt.

Maar goed, het kon niet uitblijven of Lena en ik hadden tegelijkertijd een kanjer van een orgasme, waarna ik zei: ‘Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb een voorgevoel dat we thans een kind hebben verwekt.’ ‘Moge de Heer dit kind zegenen,’ zei Lena, zij het ironisch, want ze is compleet atheïstisch opgevoed.

Hoe dan ook, twee maanden en twaalf dagen later bleek Lena inderdaad zwanger. Wat waren wij blij! We voerden een rondedansje uit, en sterker nog, we dronken ons een stuk in onze kloten middels anderhalve fles whisky.

Dat laatste is niet waar, dat zei ik maar voor de gein, want ten eerste, een zwangere vrouw mag geen alcohol drinken, en ten tweede, ik drink geen alcohol meer sinds 17 december 1993, een dag om nooit te vergeten, ik geloof dat het een zaterdag was, of nee, een zondag, als het geen woensdag was, wat kan het mij in godsnaam nog schelen.

Na een tijd bleek dat onze vrucht een jongetje was, dat we al met­een de naam Roman gaven, naar Roman Jaremtsjoek, de befaamde voetballer, die echter bij Club Brugge vaak op de bank zit, maar ja, van Club Brugge is bekend dat ze hun zwakste spelers in het elftal posteren, en hun sterkste op die bank laten verkommeren.

Doch op voornoemde 22ste februari kwam Roman ter wereld, en wat waren we alwéér blij. Ik voerde alleen een rondedansje uit, want de gynaecoloog had tegen Lena gezegd dat ze na de bevalling maar beter niet kon dansen, wat Lena jammer vond, mede omdat ze erg dol is op dansen. Ik heb haar ’ns solo zien dansen op ‘Hoop doet leven’ van Will Tura, en dat was zo erotisch dat ik heel m’n onderbroek vol ejaculeerde, wat ons weer doet beseffen hoe bijzonder Will Tura altijd is geweest op muzikaal gebied.

De eerste weken deed Roman niks dan eten, slapen, kakken, spartelen, en huilen, vooral als ik m’n hoofd in de wieg stak om goeiendag tegen ’m te zeggen. Allicht vond hij dat ik een angstaanjagend hoofd had, en hij zou niet de enige zijn.

Ondertussen is Roman ouder geworden, en doet hij dingen die bij z’n leeftijd horen: brabbelen, lachen, kreetjes slaken, en nog steeds eten, slapen, kakken, spartelen, en huilen. Inmiddels is hij redelijk gewend aan m’n hoofd, en hij begint alleen nog te krijsen als ik m’n tong naar ’m uitsteek, waarbij ik zeg: ‘Killemandzjaro in the morning vlammende stekskes godmiljaardedzju à la bonheur de petatfriet.’

Voor de rest is hij een moedig, sterk, slim, uitzonderlijk, en goedgehumeurd baasje, dat erg op z’n moeder lijkt. Geen wonder dat hij graag aan haar tieten lurkt, waardoor hij ook een beet­je op z’n vader lijkt.

We hopen dat Roman in rust en gezondheid opgroeit, ook in de nabije toekomst, als hij naar de crèche moet, naar de kleuterschool, en naar de lagere school. Hoe gaan we hem naar deze plaatsen transporteren? We hebben geen auto, te voet is het te ver, en achteraan op m’n Triumph-motorfiets, dat is bij wet verboden voor kinderen onder de 12 jaar.

We zullen niet anders kunnen dan een bakfiets aan te schaffen, met de bak vooraan, zodat we Roman kunnen zien zitten als we met hem over de Gentse straten flitsen. Het moet een elektrische worden, omdat ik, dankzij het lekkere roken, te weinig adem heb om op een gewone fiets te functioneren.

De pest is dat de doorsnee elektrische bakfiets rond de 7.000 euro kost, zodat ik om dit geld te verdienen moet doorgaan met werken. Ik ben dan ook begonnen aan een nieuwe roman, getiteld ‘Op de bakfiets de wereld rond’, die misschien wel een hit zal worden onder de duizenden en duizenden Vlamingen die ook een bakfiets hebben. Vermoeiend is het allemaal wel.