Herman Brusselmans: ‘Ik begrijp dat vrouwen na de geboorte van het kind een jaar of twee willen wachten voor ze weer van bil gaan’

Ik wil gerust werken tot mijn 67ste. Sterker nog, ik wil, als het te pas komt, werken tot mijn 87ste of 97ste. Dan moet ik die belachelijk hoge leeftijd natuurlijk eerst bereiken, maar dat zit er dik in. Ik leef namelijk erg gezond. Ik eet alleen ­yoghurt, zemelen, broccoli, riviervis en af en toe een lepel groene arduinsaus. Die helpt tegen ischias, bloedverdunning, snot in de oren, maagcirrose en laaghangende ballen. Je zou m’n ballen moeten zien. Die hangen zo hoog dat m’n penis er last van heeft. Als hij kon praten, zou hij zeggen: ‘Doe die ballen weg.’ Of: ‘Moet je nu weer pissen?’ En mogelijk ook: ‘Wanneer ga ik nog eens seks hebben?’

M’n vriendin Lena is vijf weken geleden bevallen, en zoals bekend willen vrouwen na de geboorte van het kind een jaar of twee wachten voor ze weer van bil gaan. Dat kan ik heel goed begrijpen, mede omdat ik zelf een postnatale depressie heb. Die uit zich in zweten, nervositeit, depressie, angsten, psychische instabiliteit en omlaagkruipende ballen. Let op, m’n zoontje Roman is fantastisch en het leukste ventje dat ik ooit gekend heb, maar z’n komst heeft wel m’n leven op zijn kop gezet en dat moet ik nog een tijdje verwerken, tot ik weer de geestelijk stabiele kerel van vroeger ben. In m’n nest liggen tot ’s middags is er niet meer bij, evenmin als de nacht wakend doorbrengen tot halfvijf ’s ochtends. Niet dat ik moet opstaan om borstvoeding te geven, want daar staat Lena begrijpelijkerwijze voor op, maar ik wil wel samen met m’n kind de zon zien opgaan en nederzakken.

Kortom, ik leid nu een veel geregelder bestaan dan vroeger, en dat breekt me voorlopig zuur op. Toch probeer ik binnen de beoogde normaliteit van m’n leven voort te werken aan waar ik al veertig jaar aan werk, m’n literaire oeuvre. À propos, wat ook helpt om zo oud te worden, is minder roken. Ik inhaleer nauwelijks en ik gooi m’n sigaretten half opgerookt weg. En vaak zuig ik, in plaats van aan een sigaret te trekken, op een Strepsil, de onevenaarbare keelpastille, die nog lekker is ook. En ik doe niet aan sport of overdreven wandelen of ademhalingsoefeningen, wat ook helpt. Maar ik had het over de letterkunde, en dat ik die Deo volente nog minstens dertig jaar zal bedrijven. Een horde kort op elkaar volgende romans staat eraan te komen, en ik ga over anderhalf jaar m’n bundel met honderd gedichten getiteld ‘Tweehonderd gedichten’ uitbrengen. Ik vind dat die titel beter bekt dan ‘Honderd gedichten’, vandaar. Je zult zeggen: laat die bundel dan tweehonderd gedichten bevatten, maar zo gek ben ik nu ook weer niet op poëzie schrijven.

Nee, geef mij dan maar tv-scenario’s. Woestijnvis heeft me gevraagd om een fictieserie van twaalf afleveringen te concipiëren over het fenomeen woke, en als er één is die daarover met verstand van zaken z’n licht kan laten schijnen, dan ben ik het wel. Ik was al in de jaren 80 bezig met inclusie, gendergelijkheid, doorgedreven feminisme, antiracisme en mannen met een rok aan. Ik heb m’n grootvader nooit veroordeeld toen hij kort na z’n 80ste verjaardag in een mini-jurk op straat liep in Hamme. Veel mensen bekeken hem scheef, maar ik zei tegen hen: ‘M’n grootvader is seksueel fluïde, laat die man met rust.’ Toevallig was m’n grootmoeder ook seksueel ­fluïde, en op een keer liep ze helemaal naakt op straat, op een zelf gefabriceerde voorbinddildo na.

Wat ik ook nog ga doen, naast proza, poëzie en tv-werk produceren, is belangrijke personen interviewen. Ik heb al één interview achter de rug, met de onvolprezen literaire ster Delphine Lecompte, de enige vrouw in België die weet te bewijzen dat vrouwen ook gevoel voor humor hebben. Dat viel me heel goed mee, en ik heb een voorlopig lijstje opgesteld met namen van opvallende of aantrekkelijke personen die ik ook wil interviewen. Op dat lijstje staan Sam Gooris, die dikke uit ‘Thuis’ met die grote puist op haar gezicht, Nina Derwael, Rafke van de Paranoiacs, prinses Elisabeth, Maggie De Block, Noa Lang, Frank Deboosere en enige leden van het meisjeskoor Scala. Die moeten wel naar Gent komen, want in wezen ben ik een lamzak, die zich voor een interview liever niet verplaatst en het bij voorkeur afneemt in z’n eigen woonkamer. Hoe dan ook heb ik nog veel plannen, en de zeven op de tien die niet willen werken tot hun 67ste, zijn complete losers.