Herman Brusselmans: ‘Mijn vader en ik beledigden elkaar voortdurend, en daar kwam soms fysiek geweld van’

Mijn vader, Gust Brusselmans, de veehandelaar die met één vuistslag een os kon vellen, maar dat niet deed, omdat hij ossen lieve dieren vond, luisterde graag naar muziek. Z’n favoriete genre was operette, met name op Franz Lehár was hij erg dol. Hij probeerde de liefde voor deze ­jeanolle over te dragen op z’n kinderen, maar m’n oudere broer Joseph zei: ‘Steek Franz Lehár in je reet.’ M’n jongere zusje zei: ‘Ik niet graag Fons De Haar horen.’ En ik zei: ‘Luister liever eerst naar The Beatles voor je Franz Lehár een bos pluimen in z’n hol steekt, stomme klootzak.’

Enkele van m’n tienduizenden fans zullen gechoqueerd zijn, omdat ik m’n bloedeigen vader ‘stomme klootzak’ durfde te noemen, maar hij noemde me ook zo, dus wat is het probleem? We beledigden elkaar voortdurend, en daar kwam soms fysiek geweld van. Op een keer zei ik tegen m’n vader: ‘Je ruikt naar de bruine streep in je onderbroek, vieze ­flikker,’ en toen gaf hij mij een muilpeer. Toen ik in 1978 een afspraak had met een zwart meisje, zei hij: ‘Verdomde niggerlover,’ en toen gaf ik hém een muilpeer. Overigens was dat meisje, Marie-Ange, een prachtige verschijning, en ik was smoorverliefd op haar. Doch, haar vader wilde niet dat z’n dochter met een witte jongen verkeerde. Ik vroeg hem: ‘Ben je een racist, Jean-­Suite?’ en hij antwoordde: ‘Jazeker, Herman, en à propos, alle blanken stinken. Als je m’n dochter niet met rust laat, stuur ik de medicijnman op je af.’ Dat was een geintje van Jean-Suite, want in Hamme was helemaal geen medicijnman, laat staan een zwarte. Er waren maar drie zwarte mensen in ­Hamme: Jean-Suite, z’n vrouw Balou, en hun dochter Marie-Ange. Later zou er een vierde bijkomen: Kali Adalou, die uit Congo naar België was overgevlogen, met de ambitie om hier eerste minister te worden, wat mislukte. Adalou is z’n hele leven schoenlapper gebleven, en niet zo’n al te goeie. Op een keer bracht ik m’n cowboyboots naar hem om nieuwe zolen te laten leggen, en toen hij klaar was, leken ze op de afgetrapte pantoffels van tante ­Sonja. Zelden zo’n beroerde schoenlapper meegemaakt, maar dat mag je tegenwoordig niet zeggen, of men beschuldigt je van minachting ten opzichte van de donkere medemens, terwijl ikzelf toch verschillende getaande vrienden heb, onder wie Jean-Bosco Safari, Ronny Mosuse, en de Brusselse hiphopper Square Pants, die Nederlands geleerd heeft door m’n boeken te lezen.

Hoe dan ook, m’n vader vertikte het om naar The Beatles te luisteren, maar ik deed bijna niks anders. John, Paul, George en Ringo waren m’n halfgoden. Als ze een nieuwe single uitbrachten, was ik de eerste om naar platenzaak Elka in Hamme te hollen. Elka was, zeker naar Hamse begrippen, een bijzondere nering. Je kon er niet alleen platen kopen, maar ook instrumenten, zodat ik een drumstel kocht, een Zuid-Koreaans modelletje met de merknaam Quack, een woord dat in het Koreaans niet bestaat, maar merkwaardig genoeg wel in het Baleaars, waar het ‘vloerkleed’ betekent. Vreemd. Maar ja, er gebeuren wel meer vreemde dingen.

Zo werd m’n broer een grote fan van Franz Lehár. ‘Wat is er met jou aan de hand,’ zei ik, ‘je was net als ik zo zot van The ­Beatles. Welke paddenstoelen heb jij gesnoven?’ ‘Ach weet je,’ zei m’n broer, ‘die Beatles schrijven van die suffe liedjes, terwijl Franz Lehár met ‘De lustige weduwe’ een waar meesterwerk heeft gemaakt, waar rommel als ‘Come Together’ een puntje aan kan zuigen.’ M’n vader was niet blij met de bekering van m’n broer, want zelf had hij intussen Frans Lehár afgezworen, en luisterde hij nu praktisch alleen nog naar Chuck Berry. ‘The ­Beatles komen nog niet tot aan de enkels van Chuck,’ zei hij. ‘Voor jou is het meneer Berry, ouwe zak,’ zei ik, waarop hij mij een muilpeer gaf, zonder dat ik daar een oedipuscomplex aan overhield. Op de Quack probeerde ik mij de drumtechniek van ­Ringo Starr eigen te maken. Volgens mij werd ik zelfs een veel betere drummer dan Ringo Starr. Maar ik bleef bescheiden, en riep bijvoorbeeld nooit op het kerkplein: ‘Ik ben een veel betere drummer dan Ringo Starr!’ Wel riep m’n vader op het kerkplein: ‘Meneer Berry is het genie van deze tijden!’ met als gevolg dat in Hamme het gerucht ging dat Gust Brusselmans kierewiet was geworden.

We zijn inmiddels vele decennia verder, en er is een unieke opname van The Beatles opgedoken. Ik ga er niet naar luisteren, ik beperk me tegenwoordig tot het veel te luid meezingen met de creaties van Franz Lehár. In Gent gaat het gerucht dat ik kierewiet ben geworden.