Herman Brusselmans: ‘Net als dat van Roald Dahl mag ook het werk van Lize Spit weleens onder de loep worden genomen. Altijd maar schrijven over seks’

Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite. Deze week: ‘Niemand is nog dik, lelijk of stom in Britse heruitgave van Roald Dahl.’

De herschreven versies van de boeken van Roald Dahl zijn aangepast aan de politiek correcte, culturele, verantwoorde, dringende en taalkundige eisen van de huidige tijden. Zo is bijvoorbeeld ‘een aantrekkelijke vrouw’ veranderd in ‘een vriendelijke vrouw van middelbare leeftijd’. Dat is terecht. Kinderen die lezen over een aantrekkelijke vrouw, zouden misschien kunnen denken: zo zo, aantrekkelijk… Met van die dikke tieten en een vochtige flamoes, weet je wel? Kinderen horen zulke dingen niet te denken en kunnen beter denken: zo zo, een vriendelijke vrouw van middelbare leeftijd… Dus zoals m’n grootmoeder Marita, die altijd rokken draagt tot onder haar knieën, zodat we gelukkig niet naar haar vette dijen moeten kijken… In de boeken van Dahl zijn op die manier ongeveer vijfduizend veranderingen aangebracht. De meeste daarvan komen net op tijd, want kinderen zijn tegenwoordig erg gevoelig en mogen niet door één of andere dode schrijver op hun zieltjes worden getrapt. De kwestie is echter dat niet alleen Roald Dahl in z’n carrière continu over de schreef ging. Vele andere auteurs deden dat ook, en dan denk je misschien aan dezulken als Shakespeare, Goethe en Tolstoj, maar je kunt het ook dichter bij huis zoeken, zowel geografisch als wat betreft de periode waarin de betreffende scribent werkzaam is. Met andere woorden, het werk van Vlaamse schrijvers van nu mag ook weleens onder de loep worden gelegd. Zo las ik bij Lize Spit: ‘Langzaam kwam hij op haar toe. O, wat was ze bang! Maar daar trok hij zich geen reet van aan, en hij scheurde haar bloes open, waaruit haar vette memmen kwamen gevallen als twee vroegrijpe meloenen.’ Dat is toch een zin die de lezer van de wijs brengt, en die hem op onzedige overpeinzingen zou kunnen brengen? Lize Spit is sowieso een vuilspuiter. Altijd maar schrijven over seks. En mocht het op een manier zijn die verraadt dat Spit zelf verstand heeft van seks, dan zou je nog kunnen redeneren: seks is nu eenmaal een onderdeel van het bestaan en zodoende ook van de literatuur, maar Spit weet zelf van seks zoveel af als een weekdier op sterk water. Zo schreef ze in haar geflopte roman ‘Ik ben er niet’ dat haar vriend een lul heeft met een eikel die lijkt op een douchekop. Nou, mocht ik zo’n lul hebben, ik zou als de wiedeweerga naar de uroloog rennen en schreeuwen: ‘Doktoor, m’n lul zit vol gaatjes!’ Even erg, zoniet erger, is het gesteld met het oeuvre van Saskia De Coster. Dat wemelt van de man­onvriendelijke uitspraken. Over een bepaalde kerel, bijgenaamd Juul de Kabouter, schrijft ze: ‘Hij was zo klein dat 94 procent van de vrouwen groter was dan hij.’ Dat is toch lachen met dwerggroei bij mannen? Dat heeft die arme Juul toch niet verdiend, hoewel hij, als pedofiel, nu ook weer niet te veel steun van ons moet verwachten. Wat opvalt is dat hij alleen jonge meisjes lastigvalt, zodat De Coster jonge jongetjes hier duidelijk discrimineert. In een ander boek van haar heeft ze het over een gozer met een hazenlip die in z’n omgeving wordt geridiculiseerd omdat hij geen trombone kan spelen zonder dat er slijm uit z’n mondhoeken glijdt. Waarom moet deze anders­valide persoon een man zijn en niet een vrouw? Overigens is het heel kwalijk dat De Coster op de koop toe mensen met een hazenlip door de mangel haalt, alsmede trombonisten, van wie de meeste helemáál geen hazenlip hebben. Qua stuitende passages moeten Spit en De Coster het echter afleggen tegen Jeroen Olyslaegers. De rij schandalige zinnen die tegen de moraal van onze tijden aanschoppen, is in z’n waardeloos gekrabbel eindeloos. In z’n roman ‘Wil’, die vreemd genoeg een soort van bestseller werd, heeft hij het over een Duitse Feldwebel die achter een struik schijt en vervolgens aan een passerende Jood vraagt om z’n kont schoon te likken. Als die weigert, belt de Feldwebel vanuit een telefooncel naar Himmler, die de Jood laat oppakken en naar Dachau vervoeren. Moeten we deze morbide onzin over avonturen van Feldwebels in de Tweede Wereldoorlog nog langer aanhoren? Wordt het niet eens tijd dat de rotboeken van Olyslaegers, net als die van Spit en De Coster, gezuiverd worden van ontelbare onregelmatigheden? Zelf heb ik in m’n veertigjarige loopbaan maar één flater begaan, namelijk door één van m’n 87 boeken ‘Guggenheimer koopt een neger’ te noemen. In een komende herdruk van deze klassieker zal de titel vervangen worden door ‘Guggenheimer koopt zomaar een individu zoals wij allen zijn’. Ik ga derhalve ten minste mee met m’n tijd.