Herman Brusselmans: ‘Weg met de kleinkinderen!’

Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite.

We weten het al sinds het begin van de crisis: ouderen zijn een risicogroep. Vanaf de leeftijd van ongeveer 65 behoor je tot degenen van wie het coronavirus wel pap lust. Als je boven de 80 bent, is de kans al helemaal groot dat je het haasje bent, zeker als je ook nog 'ns aan obesitas lijdt, en dus bijvoorbeeld 89 jaar bent en 240 kilo weegt. Nou, dan kun je eerlijk gezegd beter 21 jaar zijn en 65 kilo wegen. Als man loop je ook meer risico dan als vrouw. De vrouwen hebben altijd geluk. Ze worden statistisch ouder, zijn een minder gegeerde prooi voor corona, hebben geen last van teelbalkanker, kunnen hun eigen tieten strelen en hebben meer verantwoordelijkheid betreffende onder meer koken, poetsen, de tuin omspitten, prei planten en achter een struik schijten. Weg met de wijven!

Dat bedoel ik als geintje natuurlijk, want wat zouden we zijn zonder de tuttebellen die het leven van hun mannen zo aangenaam maken, die zo lekker ruiken in hun schaamstreek, die de beulingen met appelmoes op tafel pleuren, die naar de Delhaize gaan om van alles in huis te halen en die zich bezighouden met de kinderen. Plus, soms zijn vrouwen ongelooflijk mooi, zoals mijn vriendin Lena: die is mooier dan Angelina Jolie en Goedele Wachters samen. Op de koop toe is ze bijzonder intelligent, kan ze minstens 25 titels van films van Woody Allen opdreunen, heeft de misogynie van Schopenhauer geen geheimen voor haar en schrijft ze prachtige haiku's.

Ik denk er dan ook sterk aan om met haar een kindje te maken, zo'n leuk hummeltje, met van die pretoogjes, poezelige oortjes, tien vingertjes en tien teentjes, want als het er maar acht zouden zijn, of erger nog: zeven, dan is zo'n kind gehandicapt en zal het heel z'n leven gepest en uitgelachen worden. En zelfs als het zou riposteren: 'Ik heb dan slechts acht vingers en zeven tenen, maar mijn vader is toch mooi Herman Brusselmans', dan zal dat niet veel helpen, omdat tegen dat het zover is, niemand nog weet wie ik ben, was en zal zijn. Roem is immers vergankelijk. Wie kent nog de zanger van de schitterende Belgische jaren 90-band Milk the Bishop? Wie kent nog de vicepresident onder George Bush senior? Wie kent nog de rechtsachter in het elftal van Westerlo in het seizoen 2003-2004? Ooit waren ze allen zeer bekend, en nu kwijnen ze weg in eenzaamheid en miserie, en in hun keuken druppelt de kraan tot ze er hoorndol van worden.

Maar goed, Lena en ik zullen ons kind opvoeden tot een vrijheidslievend individu, dat anderen zo weinig mogelijk last zal bezorgen, dat zich zal wijden aan de liefde voor mens en dier en dat niet al te veel drugs zal gebruiken, matig is in naast de pot pissen en voor ongeveer 65 procent vegetarisch is. En terwijl ons kind opgroeit, ouder wordt, en de jaren van verstand bereikt, is het goed mogelijk dat het een leuke partner vindt en met dat sujet zelf ook een kindje maakt. Dan word ik grootvader! Tegen dan zal ik ongeveer à peu près 90 jaar zijn en mogelijk fysiek compleet afgetakeld, alsmede zo dement dat ik het onderscheid niet meer weet tussen een halve kilo zemelen en het witverlies van buurvrouw Frieda, de vorte hoer. Doch veronderstel dat ik ondanks alles tot op zeer hoge leeftijd gezond blijf, dan zal ik een kleinkind hebben, en dat zal ik magnifiek vinden. Ik zal met hem of haar gaan wandelen in het bos, naar de kermis trekken, het huiswerk verbeteren, een balletje slaan op het tennisveld, en vertellen over de bloemetjes en de bijtjes, en hoe je het beste kunt beffen zonder een voos gevoel aan je huig te krijgen.

Hopelijk heerst er tegen die tijd geen virus zoals nu, want het is namelijk zo dat thans grootouders en kleinkinderen door het coronagevaar elkaar maar een kwartiertje mogen knuffelen. Waarom een kwartiertje en niet een halfuurtje? Dat heeft professor Van Ranst beslist, zij het met een stuk in z'n kloten. De professor is door al de heisa die hij heeft veroorzaakt aan de drank geraakt, en met een neut te veel op durft hij weleens een boel onzin de wereld in te sturen, zoals dat knuffelkwartiertje. Rot toch op, Van Ranst! Als grootouders en kleinkinderen elkaar twee uur willen knuffelen, dan is dat toch hun eigen keuze? Aan de andere kant is het uiteraard zo dat er enorm veel eikels van kleinkinderen zijn, wier grootouders bijlange geen zin hebben om al was het maar een halve minuut met hen te knuffelen. Van die verschrikkelijk irritante kleinkinderen, weet je wel, die je het liefste in de plomp zou willen sodemieteren. Weg met de kleinkinderen!