‘Het eerlijker verdelen van de koek wordt het grootste probleem in België’

In Humo 4163 wordt gevraagd of economen nu door de politiek even ernstig genomen worden als virologen. Als het over (ex-)hoofdeconomen van grote privébanken gaat, zoals Peter De Keyzer, hoop ik dat dat niet het geval is. Het waren de raadgevingen van die economen aan hun banken die onze economie in 2008 aan de rand van de afgrond brachten. Ondanks het feit dat Ive Marx vanuit zijn job ook wel sociale accenten legt, zijn de drie economen die aan het woord komen, in wezen drie neoliberalen die, bewust of onbewust, de belangen van het kapitaal verdedigen. Dit blijkt o.a. uit hun ‘argumenten’ tegen hogere belastingen voor de allerrijksten of voor een hogere pensioenleeftijd. Hun argumentatie werd al meermaals grondig weerlegd. Lees wat de pensioenen betreft bijvoorbeeld het boek ‘De grote pensioenroof’ van Kim De Witte, pensioenspecialist en docent aan de KUL, of het boek ‘Lang leve de vergrijzing’ van demograaf Patrick Deboosere.

De e-commerce, met zijn slechte werkomstandigheden, beschouwen deze drie economen blijkbaar ook als economische vooruitgang, maar over de sociale achteruitgang waarmee die gepaard gaat zwijgen zij zedig. Economische groei is voor hen nodig om alles te kunnen blijven betalen. Maar om de woorden van Kenneth Boulding, nochtans zelf een econoom, te citeren: ‘Iedereen die gelooft dat de exponentiële groei eindeloos kan blijven doorgaan in een eindige wereld, is ofwel een waanzinnige of een econoom.’

In rijke landen als België is niet zozeer het groter worden van de koek maar wel het eerlijker verdelen van de koek meer en meer het hoofdprobleem aan het worden. Of we meer geld willen geven aan de zorg, of aan sociale en publieke voorzieningen, en daarvoor de middelen te zoeken, is niet zozeer een kwestie van geld, maar wel van politieke keuzes. Dat Peter De Keyzer beweert dat iedereen, dus ook de mensen die de laatste maanden voor een bescheiden loon onze maatschappij overeind gehouden hebben, de crisis mee moet uitzweten, toont alvast aan welke keuze hij gemaakt heeft.

De drie economen spreken wel over ‘onszelf heruitvinden’ en over radicale hervormingen, maar de discussie is natuurlijk: radicale hervormingen om het kapitaal nog machtiger te maken en nog meer vrij spel te geven ten koste van de factor arbeid en onze sociale verworvenheden, zoals zij willen, of hervormingen waarbij de parameters van het kapitalisme ter discussie worden gesteld en we een duurzame economie opbouwen in dienst van de werkende bevolking. De verwijzingen naar de alternatieven van de 20ste eeuw worden dikwijls gebruikt als dooddoener om elke discussie over een toekomstig alternatief voor het kapitalisme in de kiem te smoren. Ondanks ook een aantal goede zaken, zoals sociale voorzieningen, onderwijs enzovoort, waren die vroegere alternatieven inderdaad niet echt succesvol, maar dat een klein land als Cuba medisch personeel naar landen als Spanje en Italië moest sturen om daar mee de coronacrisis te bestrijden, spreekt toch ook boekdelen.

Roger Liekens, Kessel-Lo.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: