Het Nieuw-Zeelandse quarantainedagboek van Sabine De Vos: ‘Zes biertjes per dag. Dat moet volstaan. Hoop ik’

Tot twee keer toe sloeg Nieuw-Zeeland het coronavirus al plat. De ‘go hard, go early’-strategie – grenzen dicht en strenge, snelle lockdowns – heeft van het eiland een groot succes gemaakt in de strijd tegen de pandemie. Momenteel telt het land amper 37 gevallen. Die zaten stuk voor stuk in één van de 32 quarantainehotels waar iedereen die het land binnenkomt in strikte isolatie moet gedurende 14 dagen. Voormalig omroepster Sabine De Vos, die met haar partner met de dubbele nationaliteit naar Nieuw-Zeeland reisde, houdt voor ons een dagboek bij vanuit haar quarantainekamer.

Vrijheid is het hoogste goed, leerde de Verlichting ons. Hoe het voelt om die vrijheid kwijt te zijn, leerde ik al een heel klein beetje tijdens het schrijven van mijn boek ‘Traliemama’s’, en ervaar ik de laatste dagen aan den lijve. Dit verhaal zal twee weken duren.

Ik ben ondertussen opnieuw in Nieuw-Zeeland, waar ik vorige lente ternauwernood wegraakte toen het virus net wereldwijd begon toe te slaan, uur per uur vluchten wegvielen en regeringen te laat beslissingen namen, of net overhaast. Het was chaos, en het is nog steeds chaos.

Elk land legde zijn eigen regels op. In België gingen die alle kanten op, in Nieuw-Zeeland waren die vanaf het begin bijzonder duidelijk: we sluiten het archipel hermetisch af. Niemand komt er nog af, en al zeker niet op. Sinds maart is er geen enkele toerist meer binnen geraakt, met alle nefaste economische gevolgen van dien, want het toerisme is hier inkomstenbron nummer één. Ik raakte uiteindelijk net op tijd met één van de laatste vluchten terug naar België. Mijn partner, die de dubbele Nieuw-Zeelands-Belgische nationaliteit heeft, volgde pas zes weken later. Maar omdat ons leven zich in Nieuw-Zeeland daar afspeelt, wilden/moesten we op een bepaald moment terug. Dát bleek een andere paar mouwen, want niemand mag het land nog in, enkel als inwoner of permanent resident, of zoals ik, met een uitzonderlijk partnervisum. Ik moest uitvoerig bewijzen dat we een koppel zijn, met foto’s tot en bankuittreksels (privacy?), om zo’n Golden Visa te krijgen. Dat is mij hoogst uitzonderlijk toegestaan, als we maar met dezelfde vlucht kwamen en landden. Ik mocht dus niet eens alleen reizen.

Van in het begin installeerde Nieuw- Zeeland het systeem van MIQ, managed isolation and quarantine, net als Australië en nog een paar landen. Dat betekent dat ze je twee weken opsluiten in een speciaal daarvoor voorzien hotel, en dat je er pas uit mag als je twee keer negatief test en dus ‘geen gevaar meer vormt voor de bevolking’. Die draconische aanpak heeft ervoor gezorgd dat de weinige coronagevallen vorige lente meteen geïsoleerd werden en het land in een totale lockdown ging die door de Angelsaksisch gepokte en gemazelde inwoners strikt opgevolgd werd. Gelukkig maar, want het land heeft niet zo’n uitgebreide zorgverlening als België en had een epidemie zoals bij ons nooit aangekund wegens véél te weinig beademingsmachines en te weinig personeel om ze te bedienen. Het gevolg was dat het land vrij snel coronavrij was. Momenteel zijn er amper 70 gevallen, en dat zijn allemaal buitenlanders die in MIQ zitten en dan meteen overgebracht worden naar een speciaal quarantainehotel, hier intussen Alcatraz genoemd.

Buiten deze 31 hotels gaat het leven z’n gangetje. Men leeft, werkt, geniet, sport en doet aan kunst en cultuur zoals voorheen, zonder mondmasker of social distancing, en met evenveel geknuffel als altijd. Of hun drastische aanpak de juiste is, of eerder de Zweedse laat-maar-gaan-aanpak, daar spreek ik me niet over uit. Maar inwoner of niet, iedereen moet eerst twee weken in managed isolation. Als je erin raakt tenminste. Dat ging niet zonder slag of stoot.

We werden namelijk ziek – corona, o, ironie – en moesten onze reis afgelasten tot we negatief testten, wat wel even duurde. Na een vreugdedansje om een eindelijk negatieve test, boekten we onmiddellijk nieuwe vluchten. Maar plots was er in 24 uur tijd geen plaats meer in MIQ, en zonder een op voorhand geboekte voucher laten ze je niet in het vliegtuig. Weer alles annuleren.

Derde keer, goeie keer. Vluchten: check. MIQ-voucher: check. Tgv naar Parijs: check. Al werd die de dag erna al afgelast ‘om sanitaire redenen’ (?). Maar waar een wil is, is een weg naar Parijs, waar het in Charles de Gaulle onaangenaam volliep met zwaarbewapende soldaten met kogelvrije vesten vanwege de recente aanslagen. Na 26 uur vliegen met mondmasker en zelfs met een verplicht en erg vervelend faceshield dat met geen mogelijkheid op mijn hoofd wilde blijven staan, landden we na twee tussenstops en twee uur later dan voorzien eindelijk in Auckland, waar het zoals in alle luchthavens akelig leeg en stil was. Overal politie. Je voelt je als een chain gang die naar de gevangenis wordt begeleid.

Zwijgzaam en warrig van de jetlag aanschuiven om je temperatuur te laten meten, douane, drugshonden, bagage van de band halen en dan, eindelijk, het moment dat mij al weken nerveus maakte: naar welk hotel zullen ze je brengen? Want er zijn er veel met ramen die niet opengaan, en daar heb ik het heel moeilijk mee. Je komt dat echter onmogelijk op voorhand te weten, zelfs niet met smeekbeden en wanhopige pogingen tot omkoping, en die onzekerheid woog zwaarder dan ik ooit had gedacht. Ik hou van avontuur, maar niet van dit soort. Zou er buitenruimte zijn? Zouden we mogen sporten? Toen aan de laatste controlebalie eindelijk de naam ‘Holiday Inn Airport’ viel, wist mijn partner meteen dat het slechter had gekund, omdat er daar een binnentuin is en elke kamer een terrasje heeft. Een kilo bezwaard gemoed viel van me af en opgelucht stapte ik op de speciale bus die ons naar het hotel zou brengen.

Iedereen in de bus was stil. Een vakantiegevoel was ver te zoeken. Velen zijn alleen. Sommigen hebben kinderen bij. Aangekomen aan het hotel, stapte marinier Harry op de bus om ons alvast wat uitleg te geven terwijl de vorige bus werd ingecheckt, koppel per koppel, met twee meter afstand. Overal stonden politie- en bewakingsagenten, het ganse hotel was afgezet met hekken. Alles was tot in de puntjes geregeld, tot en met stickers op het tapijt waar we moesten staan. In een ruimte die normaliter dient als conferentiezaal stonden drie tafels met glazen schermen, met telkens iemand van het hotel, een agent en iemand van het ministerie om je info en je kamersleutel te geven. Naadloos werd je naar de ruimte ernaast gebracht, waar al alle valiezen klaarstonden. Nadat je de jouwe uit de verte had aangewezen, werden die door een als een marsmannetje ingepakte Pakistaanse kruier naar onze kamer gebracht. Een geoliede machine. Prijzen voor design en originele inrichting zal dit hotel niet winnen, praktisch is het wel. En tot mijn grote vreugde zijn er muurbrede tuindeuren die openen op een terrasje, en zelfs een minuscuul grasveldje waar we de hele dag zon hebben. Pas toen wist ik dat ik dit sociaal experiment zou aankunnen. Yoko Ono en John Lennon, here we come!

We installeerden ons en leerden dat we zoveel we wilden de erg mooi beplante binnentuin in mochten, maar het zwembad mochten we niet gebruiken, en de fitness ook niet. We konden ons wel inschrijven voor een wandeling van 45 minuten op een straat rond het hotel die nu speciaal hiervoor met hekken is afgezet, onder begeleiding natuurlijk. Vanaf nu gaan of staan we nergens meer waar en wanneer we willen. Er zijn drie mariniers in het hotel, politie en 24 op 24 bewakingsagenten. Overal waar je naartoe wil, moet je je kamernummer en naam opgeven. Na zeven uur ’s avonds is het hotel dood. Hopelijk werkt de Chromecast, en lang leve de e-reader. Jammer dat ik net het absoluut aan te raden ‘Grand Hotel Europa’ van Ilja Leonard Pfeiffer uit heb of ik viel de dikke literaire kluif onmiddellijk aan om me te verliezen in zijn virtuoos, poëtisch universum van te veel woorden – maar wel om je duimen en vingers af te likken. De thema’s zijn toepasselijk vrijheid en toerisme. En de liefde natuurlijk. Ik ben erg fan.

Het eten wordt hier in kartonnen tassen drie keer per dag voor de deur gezet met een discreet klopje, je ziet nooit iemand, poetsen en afwassen moet je zelf doen. Je wordt twee keer getest op corona, op dag drie en dag twaalf. Als je ziek blijkt, vlieg je stante pede naar Alcatraz en wordt je verblijf met veertien dagen verlengd. Elke dag belt de verpleging of komen ze langs om te controleren of je toch niet niest of hoest. Gelukkig kun je in het hotel alcohol bestellen, zes biertjes per dag per persoon of één fles wijn. Dat moet volstaan. Hoop ik. Omdat het bureau te klein is voor onze beide computers, had ik van de strijkplank een tweede bureau gemaakt met zicht op de ‘wandelaars’ en de jaloersmakend vrije vogels in de boom voor ons raam, maar de manager was zo lief een extra tafeltje te brengen. Zodra we zeiden dat die typisch Angelsaksisch zoete dessertjes echt niet hoeven, kregen we fruit. Toen ik zei dat ik geen koemelk verteer, kreeg ik onmiddellijk amandelmelk. Het personeel doet echt wat het kan om je deze veertien dagen zo aangenaam mogelijk te maken.

Toch zou ik de kersvers herverkozen premier Jacinda Ardern beleefd maar uitdrukkelijk willen vragen dit MIQ-systeem te herbekijken. Want of ik het kan opbrengen om dit in februari nogmaals te ondergaan? De liefde is groot, maar we moeten nu ook weer niet overdrijven. Ook in de media zijn er schrijnende verhalen en protest. Verhalen van kersverse papa’s die hun pasgeborene voor het laatst hebben gezien… in januari. Het kind kan ondertussen lopen. Maar een jonge vader had geen plaats gevonden in MIQ en mocht dus het land niet binnen. Met Nieuw-Zeelanders valt niet te onderhandelen. Regels zijn regels. Duizenden Nieuw-Zeelanders raken daardoor niet terug thuis voor kerst. Een Nieuw-Zeelandse matroos die zijn arm er bijna af had na een ernstig overzees ongeval en dringend naar huis moest voor medische zorgen evenmin. Geen idee hoe het de man vergaat. Of vrienden met twee pubers die elkaar op 12 december gaan terugzien… na een jaar, omdat de man niet genoeg verlof kon krijgen op zijn buitenlandse werk om twee weken in isolatie te kunnen. Onmenselijke verhalen.

Vandaag is dag twee. Nog twaalf te gaan. Je moet hier exact 336 uren blijven, te beginnen vanaf het moment dat je vliegtuig de tarmac raakt. Dat was om 6.30 uur. Het wordt allemaal minutieus bijgehouden. Onze vlucht op 26 november om 7.45 uur naar Dunedin hebben we net geboekt. We hebben dus 1.15 uur om ze te halen. Dat wordt nog spannend.