‘Hey Paula, bedankt dat je Paula was’

Een vreemdeling sprak me aan terwijl ik in een bushokje op lijn 86 van de MIVB zat te peinzen waarover ik deze week weer eens een stukje zou schrijven. Ik doe dat in regel graag alleen, op mijn zolder, maar wanneer ik die denkoefening in de publieke ruimte maak, komt daar vaak een vreemdeling bij te pas. Deze deed eerst of hij mij niet kende, een oude Vlaamse gewoonte die vaak voor een ongezellige stilte zorgt. Toen klonk volgende zin: ‘Muziek, daar ken ik u van. Ik zie u soms dingen uitleggen op ‘Belpop’ en dan denk ik: hoe weet die dat toch allemaal?’ Ik zeg dan, ook een oude Vlaamse gewoonte, dat ik toch niet zo veel weet over muziek. Beetje rock-’n-roll, ja dat wel. En een beetje jazz, beetje folk, beetje chanson ook. Maar verder ben ik erger dan een leek. Opera, gregoriaanse zang, acid house, breakcore, trance, Franse rap, het zijn dingen die zich bevinden in gebieden waar ik zelden kom.

Tijdens de lunch verneem ik dat Paula Sémer verdwenen is in de eeuwigheid die ze al jaren als ervaringsdeskundige kende. Ik ga over haar een stukje schrijven, denk ik, en om in de sfeer te raken, zet ik de slijmerige vroege sixtiesballade ‘Hey, Paula’ van Paul and Paula op. En besef dan dat ik elf jaar geleden al zo’n hulde schreef. Het voorwerp van mijn bewondering stond toen nog in het volle leven. Ik noemde haar de eerste zonneschijn in talrijke Vlaamse huiskamers, na die donkere oorlogsjaren. Maar vooral ook een vrouw die besloten had te spreken in een tijd toen hard zwijgen erg in de mode was.

Hey Paula, bedankt dat je Paula was.