‘Hierbij een dringend verzoek aan Magere Hein. Fuck enigszins off!’

Ik had mijn rouwpak net naar de stomerij gebracht. De tranen waren ook helemaal op na de snel op mekaar volgende overlijdens van mijn vriend Pol, mijn buurman Arno, mijn ex-collega Daan en bovenal mijn geliefde grote broer René.

En toen was het tijd voor feest. We kwamen daarom enkele maandagen geleden allemaal tezamen aan de Komedieplaats 18 te 2000 Antwerpen. Niet zomaar, maar om onze hopman te vieren. Die werd 4 x 20 en natuurlijk dansen de wolfjes van de Humo-roedel dan met veel verve en plezier gezamenlijk de boerencharleston.

Het duurde tot diep in de dinsdag eer we weer wakker werden.

En de rest van de week liep goed. De winter was eindelijk voorbij en uit de radio kwam vrijwel niets dan goed nieuws. Tot er slecht nieuws kwam. Uit Den Haag, deze keer. De grote Wim de Bie was heengegaan. En met hem al de wonderlijke personages die hij ooit bedacht voor vertier op onze zalige zondagavonden, die vroeger helemaal de VPRO toebehoorden.

De Bie was een geweldige schrijver, acteur, denker, humorist, taalkundige, partner van Van Kooten, maar in mijn hart was hij ook een groot zanger. Zijn ‘Zoek jezelf’ en, jawel, ‘I Wanna Fuck You’ zijn nooit weggeweest uit mijn eeuwigdurende speellijst.

Wat een stem en wat een verstand!

Die laatste uitroep kan ik meteen opnieuw bovenhalen, denkend aan de schouwspeler Johan Leysen. Ook hij heeft aan het trieste eind van vorige maand de artiestenuitgang voorgoed verlaten. Ik vernam het in een taxi na een tv-uitzending waarin ik de hansworst had uitgehangen samen met mijn zeer beperkte talent.

Hierbij een dringend verzoek aan Magere Hein. Fuck enigszins off!