‘Hopelijk begint het eindelijk te dagen dat iedereen zijn steentje moet bijdragen om terug een normaler leven te kunnen leiden’

Heel het weekend wordt overheerst door de nakende sluiting van de horeca. Iedereen heeft er een mening over op sociale media, in de krant, en op tv. En ja, ook ik.

Ik heb de indruk dat veel opflakkeringen toe te schrijven zijn aan excessief alcohol- en drugsgebruik zowel in binnen- als buitenland (op vakantie). Getuige de kotfeestjes, de mensen die desondanks in persoon naar de Ronde van Vlaanderen gaan om samen pintjes te pakken, idem dito voor het voetbal, de raveparty’s…

Ik wil het hier in het bijzonder opnemen voor de minderjarigen. En ik ben het niet eens met Michel Schoep uit Aalst, die een reactie postte op de site van Humo. Zijn vader zou maar tot zijn twaalfde naar school zijn gegaan, bulkte van wijsheid en bouwde mee aan onze welzijnsstaat. Mijnheer Schoep concludeert daaruit dat een periode zonder klassiek onderwijs nu weinig schade zou aanrichten bij kinderen.

Welnu, mijn vader, oudste van zes, is zelf ook niet erg lang naar school kunnen gaan en was metaalbewerker. Hij was eveneens een wijze man. Hij verslond ettelijke non-fictieboeken. Zo ontwikkelde hij zichzelf. Toch denk ik dat zijn leven anders zou verlopen zijn mocht hij hebben kunnen studeren.

Onze twee kinderen hebben een universitair diploma behaald. Dat vergde op zijn beurt een inspanning van ons, mijn man is gestopt in het laatste jaar van het secundair onderwijs zonder dat schooljaar af te maken. Ikzelf had een bachelor-diploma. We verdienden ons brood maar we hadden ook geen kaderfuncties.

Omwille van de huur van koten, inschrijvingsgeld… zijn we tijdens de volledige universitaire studies van onze kinderen niet met vakantie kunnen gaan omdat wij daarbovenop de hypotheek op ons huis moesten aflossen. Onze kinderen begrepen dat bij ons de centen niet aan de bomen groeiden en ze hebben geen enkel studiejaar moeten overdoen. Wat momenteel kennelijk eerder zeldzaam geworden is. Met wat we nu dagelijks op Televisie zien, krijg ik de indruk dat studeren voor velen een bezigheid in de marge geworden is en het vooral draait om feestjes.

Persoonlijk vind ik het plezier om op café te kunnen gaan, sportevenementen bij te wonen enz., ondergeschikt aan het welzijn van de kinderen. Zij zullen niet enkel lessen missen als de besmettingen exponentieel blijven toenemen maar ze zijn ook bezorgd. Af en toe uiten ze dat, zoals één van mijn kleinkinderen een paar dagen terug toen zij hoorde dat een kindje van vier op intensieve zorgen lag.

Het is een vreemde tijd voor iedereen en het is dan ook betreurenswaardig dat veel volwassenen in reacties hun eigen plezier hoger schatten dan het welzijn van de kinderen.

Ook het stigmatiseren van streken die harder getroffen zijn dan andere houdt geen steek. Het virus reist rond en heeft sinds de eerste opflakkering al heel ons grondgebied getroffen.

Wat de horeca betreft, getuigt het niet van veel burgerzin om klacht in te dienen tegen de overheid bij de Raad van State, gezien de kost van de niet geringe steunmaatregelen van de verschillende overheden ook ten laste valt van de gemeenschap. Zeker nu er eveneens sprake van is dat het inkomensverlies niet zou moeten aangetoond worden.

Ik vind de restricties die onze federale regering opgelegd heeft terecht. Vooral omdat die in de eerste plaats voortvloeien uit de bekommernis om het onderwijs, de gezondheidszorg en de kwetsbaren te sparen.

Vooraleer men restaurants opnieuw heropent zou men duidelijk moeten omschrijven wat hun activiteiten zijn. Dat is nu allemaal veel te vaag. Is een café dat in de marge sandwiches aanbiedt een eetgelegenheid, met het risico dat men zich daar dan laveloos kan drinken? Is een koffiebar die geen alcohol verkoopt een groter gevaar dan een restaurant? Mag een broodjeszaak in coronatijden alcohol serveren? Kunnen opgelegde sluitingsuren niet beter veralgemeend worden voor heel de horeca?

De avondklok is perfect te verdedigen net als de vervroegde sluitingstijd voor nachtwinkels. Verbeteringen komen er nu eenmaal niet vanzelf, zeker als een deel van de bevolking zich niet aangesproken voelt om mee te werken om de besmettingen te doen verminderen.

Hopelijk begint het eindelijk te dagen dat iedereen zijn steentje moet bijdragen om terug een normaler leven te kunnen leiden.

Marlene De Smedt, Londerzeel.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: