‘Ik betrap er mezelf altijd weer op hoe kinderlijk gelukkig ik word van zelfs maar een paar vlokken sneeuw’

Terwijl u deze lijntjes leest, is het wellicht al lang weer smurrie surfen langs de straten en paden en wegels die er de dagen daarvoor nog zo maagdelijk wit bij lagen. Ik betrap er mezelf altijd weer op hoe kinderlijk gelukkig ik word van zelfs maar een paar vlokken sneeuw. Hoe ik al gauw winterse Breugeltaferelen ontcijfer vanop het stukje stadsplein dat ik vanuit het raam van mijn werkkamer kan ontwaren. En zodra ik de eerste dreumes met een slee op het dunne ijs zie verschijnen, hoor ik daar, in voice-over, de stem van mijn moeder bij die uitlegt waarom er in ons gezin geen slee of enige andere luxeobjecten voorhanden waren. ‘Het geld groeit niet op mijn rug!’ zei ze dan (ik ben het nooit gaan controleren), en zodoende wisten wij al dat het noppes zou worden. Ze legde dan bijvoorbeeld ook uit dat één slee voor vier jongens een slecht idee was en vier sleeën voor vier jongens out of the question. Dezelfde theorie hield ze aan door ons chocolade te onthouden, tot wij, van het kinderleger, kwamen aandraven met een reep Victoria, die vanzelf al uit vier blokjes bestond.

Als het sneeuwt, hoor ik daar altijd Salvatore Adamo’s ‘Tombe la neige’ bij, en dat liedje ontroert mij altijd, net zoals het dat deed toen ik het voor het eerst hoorde, geprangd tussen de opkomende Beatles en Stones. Ik scan door mijn geheugen en vraag me af of ik nog andere liedjes over sneeuw ken. Het antwoord klinkt bevestigend, maar we komen dan gauw terecht in de wereld van de verdovende middelen en Kerstmis, plekken waar ik graag wegblijf.

Ik ben, het spijt me, een brave mens.