‘Ik doe eigenlijk niets liever dan in zo’n denderbak stappen’

Dat gedender beviel me al van kindsbeen af. Zo’n trein die zich een weg baant door de wereld en waarin je op een harde houten bank of in een zachte zetel van Brussel naar Leuven, Antwerpen of Oostende kon zoeven, of later ook naar Londen of Parijs. Daarbij speelde ik altijd graag de rol van passagier, of veeleer: de reiziger. Want dat ben je tenslotte ook, telkens wanneer je ervoor kiest om via de ijzeren weg van punt A naar punt B te sporen.

De trein, dat is toch altijd een beetje feest. Binnen én buiten! De Provence, Baskenland of de hele staat New York doorklieven terwijl je via een breedbeeldvenster naar land- en stadsschappen kijkt, en zo berg en dal tot je neemt terwijl je een koffietje of iets sterkers nuttigt, dát is mijns inziens het ware life of Riley.

Going places zonder je gat op te heffen! Ideaal dus voor iemand als ik, die nooit met plezier ook maar één enkele kilometer met de auto heeft gereden. Al was ik ooit en achtereenvolgens rechtmatig eigenaar van een Vauxhall, een Volvo, een Mercedes, een Peugeot, een Alfa Romeo en een Citroën.

Ik betrap mezelf weleens op het innerlijk zingen van Albert Hammonds ‘I’m a Train’. Omdat ik – ondanks mijn hekel aan hedendaagse stations, hun triestige en onbemande loketten, de steeds maar stijgende prijzen – eigenlijk niets liever doe dan in zo’n denderbak stappen om een uur of twee later in Antwerpen-Centraal, Paris-Nord of St. Pancras te verschijnen.

I’m a train, inderdaad. En uzelf?