‘Ik ga niet ontkennen dat dit politiek geen vrolijke tijden zijn.’ Elisabeth Meuleman stapt op als Groen-parlementslid

Alweer kondigt een Groen-politicus het afscheid uit de nationale politiek aan. Elisabeth Meuleman (47) is de volgende om de overstap naar de lokale politiek te maken, maar eerst heeft ze nog goede raad voor de partij: ‘Er is meer dan de federale regeringsdeelname alleen.’

Haar toekomstige exit uit de nationale politiek is “een positief verhaal”, benadrukt Elisabeth Meuleman. De voorbije vijftien jaar groeide ze uit tot de onderwijsexpert van Groen in het Vlaams Parlement, maar nu wil ze in Oudenaarde de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2024 winnen en wie weet wel burgemeester worden. Toch zal het verrassende nieuws een schok geven in de partij, nadat eerder Björn Rzoska, Barbara Creemers en Brussels Parlementslid Juan Benjumea hebben aangekondigd dat ze gaan stoppen.

MEULEMAN «‘We zijn in Oudenaarde al lang aan het bouwen aan een sterke lokale partij’, vertelt Elisabeth Meuleman. ‘In 2018 zaten we aan zes zetels en bijna 20 procent. Het politieke veld ligt open nu de burgemeester, Marnic De Meulemeester (Open Vld), na 24 jaar stopt. Ik wil burgemeester worden en ik wil daarover eerlijk zijn tegenover de kiezer: ik ga niet op twee lijsten staan en kies voor Oudenaarde. Ik heb er alle vertrouwen in, we zullen opkomen onder een wat andere naam, om te tonen dat we een brede, open, lokale partij zijn.

»Het is ook een keuze van de goesting. Op lokaal niveau kan je dingen echt veranderen. Toen ik samen met Juan Benjumea kandidaat-voorzitter was, hebben we gewezen op die groene plekken van hoop, van Denderleeuw tot Tremelo, waar we meebesturen en verandering brengen. We moeten als partij die lokale successen veel meer in de verf zetten.»

In het parlement zat u al die tijd enkel in de oppositie. Voor uw vroegere fractieleider Björn Rzoska is dat een drijfveer om over te stappen naar het lokale niveau.

MEULEMAN «Ik snap hem. Ook in de oppositie kan je verandering in gang zetten, maar het gaat traag. Ik kijk er ook naar uit om beleid te maken en dingen in beweging te krijgen.»

Het wordt wel een lang rijtje vertrekkers bij Groen. Wat is er aan de hand?

MEULEMAN «Ik ga niet ontkennen dat dit politiek geen vrolijke tijden zijn. Het antipolitieke sentiment is groot, en de politiek draagt daar zelf aan bij. Het gaat bij sommigen enkel nog om het scoren op de kap van een ander.

»Ik geloof nog altijd sterk in de kracht van de politiek. Ook mijn partij draagt een verantwoordelijkheid. Toen ik kandidaat-voorzitter was, presenteerden we de krachtlijnen voor een nieuwe, groene sociale zekerheid, met grotere bijdragen van vervuilers en grote vermogens om gewone mensen te ondersteunen. De klimaattransitie schiet vandaag nog tekort, het blijft te veel een verhaal van de middenklasse met de gesubsidieerde zonnepanelen en de Tesla-bedrijfswagen. Terwijl de factuur terechtkomt bij mensen die het al moeilijk hebben. Dat veranderen moet de fond van ons verhaal zijn. Dat moet er beter uitkomen.»

U verwees naar uw kandidatuur voor het partijleiderschap. Als u nu voorzitter was, hadden we hier niet gezeten.

MEULEMAN «Dat is zo. Maar het is nu anders en ik heb het niet ongelooflijk moeilijk gehad om me daarbij neer te leggen. Ik hoop alleen dat de huidige covoorzitters onze visietekst en onze plannen nog een keertje lezen en er inspiratie in vinden.

»Als ik de partijleiding een raad mag geven, dan zou ik hen adviseren om de ideologische verdieping nog meer aan te zwengelen. Ik vind oprecht dat wij sterke ministers hebben. Zij hebben medewerkers op kabinetten en steun vanuit de fractie. Dan kan je als voorzitter de focus wel op andere prioriteiten leggen. Onze partij is zoveel meer dan de federale regeringsdeelname.»

Mieke Schauvliege is de nieuwe fractieleider voor Groen in het Vlaams Parlement. Dat betekent dat zij wellicht ook de lijst in Oost-Vlaanderen gaat trekken en voor u slechts een strijdplaats overblijft. Speelt dat mee in uw beslissing?

MEULEMAN «Ik ben nooit bang geweest om mij te smijten. De vorige keer was mijn zetel ook bijlange niet zeker (Meuleman stond toen ook derde, BE). Ik ben daar nuchter in. Politiek is concurrentiestrijd en soms zit je grootste concurrent in je eigen partij. Mijn collega Barbara Creemers stopt omdat ze geen olifantenvel wil kweken. Ik kan je wel zeggen: dat heb je nodig in de politiek. Je zit altijd op de stoel waarvan een ander vindt dat die hem of haar toekomt. Mieke is trouwens een uitstekend politica.»

U bent/was vijftien jaar de onderwijswoordvoerder van uw partij. Het discours over onderwijs is in die tijd compleet gekanteld.

MEULEMAN «Gelijke onderwijskansen zijn gewoon van de kaart geveegd. Alles wat met welzijn en armoedebeleid te maken heeft, staat buitenspel. Ik ben het daar fundamenteel mee oneens.

»We zijn met de commissie Onderwijs van het Vlaams Parlement naar Estland op werkbezoek gegaan – het land van de topprestaties op het gebied van leesvaardigheid, wetenschap en wiskunde én van de lage ongelijkheid op school. Daar heeft elke school een schoolpsycholoog, een logopedist, een gedragspedagoog en een sociaal pedagoog die de brug slaat met de gezinnen. In zo’n context kan een leerkracht met een gerust gemoed lesgeven. Dat is een fundamenteel verschil met Vlaanderen. Ook het resultaat verschilt helaas fundamenteel.»

De verantwoordelijkheid voor die zwakke prestaties wordt bij progressieve nieuwlichters gelegd.

MEULEMAN «Bart De Wever (N-VA) staat dat al jaren te roepen aan de zijlijn. Zijn partij heeft ruim de tijd gekregen om het anders en beter te doen, en de onderwijskwaliteit is nog nooit zo gedaald. Ben Weyts (N-VA) zijn aanpak van het lerarentekort grenst aan schuldig verzuim. We zullen even een commissie met wijzen laten nadenken en dan mag de volgende minister het oplossen. Er zijn nu handenvol leerkrachten te kort, er zitten nu massaal scholieren in de studie. Hoe verantwoordelijk voor dalende onderwijskwaliteit wil je zijn?»

(DM)