‘Ik gok liever niet met de levens van mijn dierbaren’

Ik wil graag reageren op de lezersbrief in Humo 4155 van de heer Jan Bosmans. Eerst en vooral moet deze mijn antwoord niet te persoonlijk nemen, want helaas zullen hiervoor meer mensen in aanmerking komen.

Eens te meer is dit weer een persoon die vindt dat de opgelegde regeltjes overdreven zijn en soms zelfs van de pot gerukt. Zoals al is gezegd in verschillende duidingsprogramma’s, kan de overheid niet voor elke situatie apart een eigen regel maken, hoe logisch en weldoordacht die ook zou zijn. Als iedereen zich echt aan al de regels zou hebben gehouden, zouden er nu bijna geen besmettingen meer zijn volgens mij.

Gezien de sector waarin ik werk (supermarkt), kan ik heel goed zien hoe de mensen omgaan met de regels van social distancing. Toegegeven, de meerderheid probeert echt zijn best te doen, maar heel menselijk worden die regeltjes zeer vlug vergeten. Ook ik (zoals ook mensen uit de zorg) erger me ondertussen veel te veel tijdens mijn werk en daarbuiten als ik zie hoe vergeetachtig en soms gewoonweg laks hiermee wordt omgegaan.

Bijvoorbeeld toch een praatje doen met elkaar in de winkel. “Ja maar we houden afstand”, is dan het antwoord. Samen winkelen als koppel, en elk dan met het verplichte winkelkarretje. Dat in beide voorbeelden andere mensen maar wat langer moeten wachten om binnen te komen, dat zijn we vergeten. Social distancing in een supermarkt in zijn geheel is trouwens een lachertje: anderhalve meter? Ik denk niet dat er één klant is die die afstand kan houden tegenover het winkelpersoneel, daarvoor zijn de gangen gewoon niet breed genoeg. Maar dat men daarbij dan nog eens van de ene gang naar de andere moet omdat men nog iets vergeten is en als een volleerd skiër tussen alles en iedereen slalomt? Helaas zijn er ook mensen die alles compleet absurd vinden, en dit duidelijk laten merken. Ik zou me graag aan al de regels houden, maar kan dit helaas niet tijdens mijn werk. En dan mag ik na een werkdag naar huis, waarbij ik het niet aangenaam vind om uit een onveilige omgeving in contact te moeten komen met mijn kinderen.

Gezondheidseconomen mogen dan wel zeggen dat economisch gezien een mensenleven 40.000 euro waard is, en dat de economie niet helemaal stilgelegd mag worden omdat dit ook schadelijk kan zijn. Helemaal akkoord, maar het leven van mijn naasten is onbetaalbaar, en ik gok liever niet met de levens van mijn dierbaren. Wat anderen doen, moeten ze zelf weten, maar daar moeten ze mij niet in betrekken. Ga dan maar in een supermarkt winkelen waar ze niet kijken naar de regeltjes, of beter, verhuis naar Wit-Rusland, het Brazilië van Bolsonaro, of vraag misschien een green card aan bij Trump. Ondertussen zal ik als voltijds alleenstaande papa wel blijven werken, mijn kinderen les geven, speelkameraadje zijn, psycholoog, en opvang zien te regelen. “Gelukkig” val ik onder een noodzakelijk beroep, dus kunnen mijn kinderen “gezellig bij elkaar zitten” in de school, waar al de kinderen van de ouders met risicoberoepen verzameld worden en daarna naar huis gaan. Die risicogroep wil u misschien wel eens opvangen? Of houdt u zich liever aan de regel die dat verbiedt?

Technisch werkloos gaat niet, thuiswerk ook niet, op pensioen ben ik nog niet, een werkloosheidsuitkering heb ik ook niet. Ik laat de economie nog draaien voor de anderen, zodat die binnen kunnen blijven. En ondertussen lopen mijn kinderen achter op school. Nieuwe leerstof, en dan als ouder volgens de planning maar twee uur per week moeten helpen? Laat mij zeggen, vier uur per dag, en dan komen we er nog niet...

Mijnheer Bosmans geeft ook af op experts, als zouden die genieten van de hun toebedeelde macht. Ik heb er toch bijzonder veel moeite mee om Marc Van Ranst in deze rol te zien. Maar mijnheer Bosmans brengt wel experts aan om zijn punt te verdedigen.

De mens denkt volgens mij nogal egocentrisch, en ik zal daarop helaas geen uitzondering zijn. Nu maken wij in het Westen eens een klein beetje mee waar het grootste deel van de wereld dagelijks mee zit. En toch, ondanks het hamsteren, hadden we hier nog véél meer in de winkelrekken staan dan in de rest van de wereld, en moeten we niet nadenken of we morgen eten hebben, en een dak boven ons hoofd. Precies toch liever in België met de van de pot gerukte regeltjes dan bij één van de pot gerukte presidenten die ik eerder vernoemde...

Nu ik het zelf hier eens meemaak en besef, hoop ik oprecht dat het andere nieuws later niet altijd een ver-van-mijn-bedshow blijft voor mij, maar wel dat het ver van mijn bed blijft, en liefst van dat van iedereen.

Naam en adres bekend.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: