‘Ik heb 24 fans. Vorig jaar had ik er nog 524 , maar dat was vóór mijn opiniestukken waarin ik het opnam voor ontwapenende pedofiele korfbalcoaches’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Meer dan een jaar geleden gingen de voormalige vrachtwagenchauffeur en ik eens op een zaterdag naar de markt om ons te vergapen aan de deerniswekkende gekuifde hoenderen en rare types die zich inbeelden dat het kopen van strijkplankhoezen en klatergouden ankers en farao’s hun bestaan een nieuw elan kan geven. De voormalige vrachtwagenchauffeur kocht een kilo exorbitant geprijsde clementines voor zijn blonde dromerige problematische zoon en ik vond op de grond een gesigneerde foto van Michael Rapaport. Het was een doffe troosteloze uitstap. Maar dwaas en hardleers als we zijn, besluiten we om vandaag toch nog een keer de markt te trotseren.

Deze keer vergezelt de bloedmooie broeierige getroebleerde zoon ons. De vader en de zoon kopen tabak, innigedeelnemingkaarten, kippenbouten en frambozen. Vroeger zag je hysterische sponzenverkopers en wonderlijke charlatans op de markt, nu nog altijd. Een zwarte evangelist probeert mijn huwelijk te redden. ‘Ik ben niet getrouwd,’ vertel ik hem eerlijk. Hij zegt: ‘Die versleten trucker die naast je loopt, is hij je echtgenoot niet?’ Ik zeg waarheidsgetrouw: ‘Hij zweeft ergens tussen muze en seksspeeltje. Maar ik heb veel muzen.’ ‘En veel seksspeeltjes?’ vraagt de zwarte evangelist een tikkeltje brutaal. ‘Nee, alleen deze halfbewuste versleten trucker en een afgebladderd beeld van Sint-Joris en de draak dat ik eens heb meegenomen uit een romaanse kerk in de stad waar Jeanne d’Arc in lichterlaaie werd gezet, soms masturbeer ik met het beeld…’ ‘En dan voel je je schuldig achteraf? ‘Nee, maar wel melancholisch. Ik weet niet waarom ik zo dwangmatig masturbeer, vrolijk word ik er niet van. Ik word alleen vrolijk van okapi’s en raketijsjes. Helaas kom ik zelden of nooit in contact met okapi’s en raketijsjes.’

De voormalige vrachtwagenchauffeur vindt het niet prettig dat ik zo lang converseer met een zwarte evangelist. Omdat de evangelist zwart is? Nee, omdat hij afkomstig is uit de provincie Antwerpen, de voormalige vrachtwagenchauffeur vindt dat iedereen afkomstig moet zijn uit West-Vlaanderen of Alabama.

‘Ik wil naar huis,’ zeg ik amechtig tegen de voormalige vrachtwagenchauffeur. ‘Nu al? Waarom, vieze otter?’ ‘Ik wil naar ‘Hemispheres’ van Rush luisteren, vijf marsepeinen luchtballonvaarders soldaat maken en mijn tanden stukbijten op de column die ik heb beloofd te schrijven voor de Volkskrant.’

Het is waar, ik heb beloofd om in de maand juli vijf columns te schrijven voor de Volkskrant. De columns moeten anders zijn dan mijn columns voor Humo, anders voelen mijn 24 fans zich bekocht. Vorig jaar had ik nog 524 fans, maar dat was vóór mijn opiniestukken waarin ik het opnam voor ontwapenende pedofiele korfbalcoaches die uitsluitend vijftigjarige walmende zwaarlijvige afatische truffelraapsters coachen en werkelijk nooit naar de communiefeesten en zwemwedstrijden gaan van adembenemende zesjarige zadelmakerkinderen, om niet in de verleiding te komen en ja: ik vond het vorig jaar nodig om pluimen uit te delen aan pedofielen die wel fantaseren over de genitaliën van de zadelmakerkinderen maar zich nooit in de buurt wagen van die mythische onbehaarde geslachtsdelen.

24 fans zijn ruimschoots voldoende: 18 hitsige boomchirurgen, 3 flamboyante rattenvangers, 2 mislukte Bosnische berentemmers en een antipathieke necrofiele tegellegger die ik liever kwijt dan rijk ben.

De zoon van de voormalige vrachtwagenchauffeur zegt: ‘Schrijf eens een misdaadroman, dan word je misschien een bestsellerschrijver en dan kunnen mijn vader en ik je elke week meenemen naar de markt, dan heb je kluiten genoeg om ons te trakteren op watermeloenen, krabpalen, braadsleden en badhanddoeken van Fates Warning.’ Ik zeg: ‘Ik ben te lui om cynische verloederde drankzuchtige onorthodoxe detectives die naar Jeff Beck en Van Morrison luisteren uit mijn duim te zuigen.’

Jammer dat ik lui ben, ik ben zo geboren. Toen ik zes was zag ik met lede ogen aan hoe mijn speelkameraadje gedisciplineerd in de weer raakten met majorettestokken, klarinetten, origamipapier, tule, tutu’s, ranzige playbacktoestanden en knullige dictielessen. Ik bleef liever in de tuin van mijn grootouders genieten van de troffels van de perverse tuinman, en van de ongepaste sinistere kannibalistische grappen van mijn grootmoeder. Soms klom ik in een boom en piste ik op de kop van de onderpastoor, die alleen op bezoek kwam om te profiteren van de genereuze whisky’s en olijven mijn grootvader, en om mijn duiveluitdrijving te regelen.

Terug thuis schrijf ik een matte stroeve schabouwelijke column voor de Volkskrant. Ik zend hem naar Tom America. Tom America zegt betuttelend: ‘De column is te kolderiek. Je kan beter, dear.’ Als Tom America ‘dear’ tegen me zegt word ik moordzuchtig. Maar hij zit veilig weggeborgen in zijn knusse rijhuis in de Roggestraat te Tilburg. Ik heb er eens twee weken gelogeerd, Tom America was in zijn nopjes. Hij zei: ‘Eindelijk een Vlaams genie in ons huis.’ Zijn vrouw Willemien verbeterde hem: ‘Een slome onbetrouwbare chagrijnige Belgische lastpak met pyromane neigingen. En waar is onze keukensherry?’