‘Ik heb moeten vechten tegen de uitsluiting, maar kunst omarmde me’

‘Blijf in uw kot.’ Ik herinner me die uitspraak nog goed. Wel, hier ben ik voor gemaakt, dacht ik bij mezelf. Al van bij de start van het leven waren de kaarten niet gunstig geschud. De wereld bleek al snel bijzonder hard. Vierdewereldland. Ik heb steeds moeten vechten tegen de uitsluiting. Geboren op 1 juli. De eerste dag van de grote vakantie! Hoewel we nauwelijks een reis konden betalen, zag ik er steeds naar uit. Wij gingen niet naar dat verre land. Maar ik kon weg, ver weg van de sociale uitsluiting op de speelplaats. Twee maanden leven in de wijk tussen lotgenoten. Ik zag er naar uit. We kenden elke straatsteen.

Met het schaarse geld dat we hadden, nam vader ons mee naar het museum. Tot mijn grote ergernis toen, maar tot mijn vreugde nu, zette hij ook te pas en te onpas klassieke radiozenders op en konden we niet anders dan op de achtergrond meeluisteren. Mijn oma nam ons mee naar het jeugdtheater. Tussen witte boterhammen met choco en het leven op de straat door kregen we de schoonheid en troost die kunsten kunnen bieden met mondjesmaat binnengelepeld. Wisten wij toen veel dat we er later zoveel aan te danken zouden hebben. Tussen de stinkende trauma’s van het leven zouden we met een open geest, in wijsheid en vertrouwen naar de toekomst leren kijken. Niet dankzij jullie hulp beste overheid. Dankzij de kunsten. Klein of groot.

Zelf sta ik ook graag op een podium en ik heb al vele zalen mogen ontroeren. Een broer is een internationaal kunstschilder. We weten zelf wat het is om mensen te ontroeren. We moeten ervoor vechten, maar doen het graag. Maar dat is een ander verhaal.

Wel, beste beleidsmakers , tussen de negatieve krantenartikelen, het deprimerende nieuws en triestige powerpoints door zorgt kunst voor afleiding, verwarring en warmte. In deze tijden van crisis en rampspoed lees ik graag een boek, plof ik neer voor de televisie en luister ik graag naar muziek. Het zalft de ziel. Zeker na een dag tussen vier muren die stilaan maar zeker als een sluipmoordenaar op mij afkomen. Nu de weg naar de mij zo belangrijke Noordzee is afgesloten, zorgt kunst voor zuurstof in ons huis. Ik heb erop leren terugvallen. Het geeft me een gevoel onderdeel uit te maken van iets wat met het oog onzichtbaar is. Het zalft de ziel. Het schept vreugde en biedt troost.

Mag ik u tot slot nog even herinneren aan de slogan ‘Verbeelding werkt’. Ik snap dat u in deze tijden de nadruk op andere domeinen wil leggen. Maar als u serieus wil genomen worden, dan geeft u deze boodschap ook inhoud. Kunsten doen verbinden en stimuleren de menselijke connectie. De kunsten bieden een houvast, bieden perspectief, bieden schoonheid. Ze geven magie daar waar de wereld zo grijs lijkt. Ik ben ongerust, maar wil positief en hoopvol naar de toekomst kijken. Geef de creatieve geesten zuurstof. We hebben ze nodig. In alle lagen van onze samenleving.

Jonathan Lambrechts, Antwerpen.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: