‘Ik huil nog elke dag om de sluiting van Makro’

Ik heb 42 jaar voor Makro gewerkt en nu ben ik bij het vuil op straat gezet. Ik weet het wel, er vliegen geen bommen en granaten rond mijn oren, en er is weinig kans dat de Russen mijn huis zullen binnenvallen. Maar ook mijn leven is ingrijpend veranderd. Plots moet ik de dagen leren invullen. Van de maandenlange stress heb ik gewrichts- en spierpijnen.

Door de Belgische wetgeving is de werknemer beschermd, maar toch hebben de bazen in Duitsland een achterpoort gevonden om me zonder compensatie op straat te gooien. Jarenlang heb ik een huis afbetaald in een wijk waar ik niet eens graag woon. En de auto voor de deur is veertien jaar oud.

De VDAB valt me op mijn 60ste onmiddellijk lastig, terwijl het trauma van mijn jobverlies nog vers is. Ik voel me een halve misdadiger omdat ik nu een werkloosheidsvergoeding zal krijgen — dat is de ethiek van een werker.

Ik huil nog elke dag om de sluiting van Makro. Wat ik nog maar eens heb geleerd, is dat je niks kunt veranderen aan het onrecht, hoe groot of hoe klein het ook is, zelfs niet als je roept of brult.

Patricia Hens, Wijnegem.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: