‘Ik moest in ‘De tafel van vier’ een pleidooi voor de poëzie houden, maar dat lukte me niet: ik heb namelijk een hekel aan poëzie’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

De voormalige vrachtwagenchauffeur kijkt naar een langdradige rampenfilm met Naomi Watts. Ik zeg: ‘Je zou beter…’ De versleten ex-trucker onderbreekt me streng: ‘Zeg niet: ‘Je zou beter mijn vagina likken.’’ Dat ging ik inderdaad zeggen. Ik zeg gespeeld gekwetst: ‘Voor wie neem je mij eigenlijk?! Je hebt deze ochtend al twee keer mijn vagina gelikt, weliswaar stuntelig en zonder geestdrift, maar zoals het spreekwoord luidt: twee keer stuntelig en zonder geestdrift gebeft worden is beter dan tien paradijsvogels in de lucht. Nee, ik ging zeggen: ‘Je zou beter samen met mij naar ‘Metal Machine Music’ luisteren.’’

We luisteren samen naar ‘Metal Machine Music’. Een verschrikkelijke luisterervaring. Ik hoop ooit even antipathiek en eigenzinnig als Lou Reed te zijn. De voormalige vrachtwagenchauffeur zegt klagerig: ‘Ik zou liever naar The Black Crowes luisteren.’ ‘En ook nog gepijpt worden zeker, seksistisch zwijn?’ ‘Nee, gewoon naar The Black Crowes luisteren en rozijnencakejes van Amiri soldaat maken.’ Amiri is de nieuwe nachtwinkel die onze buurt rijk is, ongelukkig gepraamd tussen een modderige bulldozer en een zieltogende carnavalswinkel van een afatisch dwergvrouwtje dat een vuile stola en een pet van Hanoi Rocks draagt. De voormalige vrachtwagenchauffeur is de enige klant van nachtwinkel Amiri. Mijn moeder is de enige klant van de zieltogende carnavalswinkel, ze koopt er voornamelijk fopartikelen. Mijn moeder is een onverbeterlijke poetsenbakker.

Ik vraag me af of ik mezelf nog dichteres mag noemen. Ze vroegen me tijdens de Poëzieweek om in het verguisde tv-programma ‘De tafel van vier’ een pleidooi voor de poëzie te houden, en ik zei: ‘Het zal niet lukken, ik heb namelijk een hekel aan het literaire genre poëzie. De enige levende dichters die ik waardeer, zijn die gozer van ‘De ebbenhout blues’ en Josh Homme. Mogen we het woord ‘ebbenhout’ nog gebruiken?’ De ‘Tafel van vier’-stagiair zei bedremmeld: ‘‘Ebbenhout’ kan niet meer door de beugel.’

Ik ben nog altijd bezig aan mijn supermarktroman, misschien wordt het toch iets. In het eerste hoofdstuk word ik gemolesteerd door Jeremy van de geheugenkaarten en de USB-sticks. In het tweede hoofdstuk word ik aangerand door Gianni van de streekbieren en fluwelen kattenhalsbandjes met een belletje. In het derde hoofdstuk word ik met een diepgevroren kangoeroesteak gepenetreerd door Kyrill van de diepgevroren kangoeroesteaks. In het vierde hoofdstuk stuur ik mijn kat naar de supermarkt.

In het vijfde hoofdstuk vraagt Linda van de theebuiltjes en de ontgoochelende flinterdunne Zweedse beschuiten: ‘Leeft Jacques Derrida eigenlijk nog?’ (De roman speelt zich af in 2002, dus ja: toen leefde hij nog.) In het zesde hoofdstuk word ik hartstochtelijk verliefd op Chafik van de afgeprijsde roggenvleugels. In het zevende hoofdstuk val ik Annie van de pilchards in tomatensaus aan met een gebroken yoghurtdressingfles omdat ze zich neerbuigend over Dan Aykroyd heeft uitgelaten. In het achtste hoofdstuk vraagt Jacques van de schorsenerenbokalen of ik zin heb om mee te gaan naar een concert van Celtic Frost.

In het negende hoofdstuk vraagt Robert Plant waar de courgettes zich bevinden, en ook al is hij ondertussen erg pafferig en gegroefd geworden en treedt hij enkel nog op in Toearegtentenkampen, toch ben ik van mijn melk en schreeuw ik hysterisch en puberaal: ‘Oh my God, you’re Robert Plant! You’re a fucking legend!! Please let me fondle your despicable rodent-like genitals.’ Helaas blijkt Robert Plant slechts een vadsige boomchirurg uit Sijsele te zijn. Niettemin ga ik met hem mee, we kijken samen naar een wervelende documentaire over poema’s in gevangenschap en daarna propt de sinistere boomchirurg een courgette in mijn aars.

In het tiende en voorlopig laatste hoofdstuk tik ik een tweedehandse VHS-cassette van ‘Honey, I Shrunk the Kids’ op de kop en googel ik: ‘Wat is het sterrenbeeld van Jacques Derrida?’

Mijn nieuwe mollige ontwapenende totaal niet perverse tomeloze uitbundige uitgever Sam De Graeve zegt via Zoom: ‘Alles wat je schrijft, is geniaal. Doe zo voort!’ Moest ik daarvoor Zoom installeren? Maar hij zegt nog iets: ‘Alles wat je schrijft, is aangrijpend. Proficiat!’ ‘Daarnet zei je geniaal, volslanke sufferd!’ ‘Geniaal was een tikkeltje overdreven.’ Ik verlaat de Zoomvergadering en masturbeer apathisch met een fopsigaar.