‘Ik vind mensen die zich volvreten afstotelijk. Een normaal mens weegt 67 kilo, en verder geen gezeik’

Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite.

Altijd is er op verschillende plaatsen in de wereld hongersnood. Om de zoveel jaar probeert men daar in het Westen wat aan te doen, en haalt men via tv-­benefieten een paar miljoen op voor de sukkelaars in Biafra, Ethiopië en Soedan. Maar ten eerste, een paar miljoen is veel te weinig, en ten tweede, er wordt nooit aangetoond dat het geld werkelijk belandt bij degenen die het nodig hebben. De tv-shows zijn belangrijker dan het stuk brood voor een uitgemergeld kind. En nu weer is Oekraïne, waar het wuivende graan groeit, het slachtoffer van een dictator die alles wat leeft kapotmaakt, inclusief de oneindig lijkende graanvelden. Dat heeft uiteraard z’n invloed op de voedselproductie, en wie zijn voor de zoveelste keer de eerste slachtoffers? Zij die toch al op de rand van de hongerdood stonden, en niet eens een houtje hebben om op te bijten. In Afrika ligt men zoals gewoonlijk collectief te creperen, en in het Westen deelt men Michelinsterren uit.

Maar ja, wat moet je doen? Uit compassie met de hongerlijders ook niet meer eten? Dat ligt voor de meesten van ons nogal moeilijk. Zonder drie maaltijden per dag redt het gros van de westerlingen het niet. Zelf eet ik bijna niks. Ontbijten doe ik met een kop koffie en een sigaret, de lunch sla ik over, en ’s avonds eet ik een halve bloemkool met currysaus. Ik vind mensen die zich volvreten afstotelijk. En in onze contreien zijn ze niet te tellen. Drie op de vijf West- en Noord-­Europeanen zijn te dik, en dan zwijg ik nog over het malafide Amerika, waar ongeveer iederéén te dik is. Daar moeten natuurlijk tv-shows over gemaakt worden, waarin vedetten als Lotte Vanwezemael tegen vetzakken die te veel chips eten, zegt: ‘Ik eet ook graag chips,’ waarbij ze zich er niet voor schaamt dat ze de laatste tijd ook heel wat kilo’s heeft bijgewonnen, om vervolgens op Twitter te kakelen dat ze gebodyshamed wordt. Een normaal mens van ongeveer 1 meter 80 weegt 67 à 69 kilo en verder geen gezeik. Als je meer dan pakweg 85 kilo weegt, eet je te veel en daarmee basta.

Let op, ongeveer één keer per jaar laat ik me ook ’ns gaan, en dan bezoek ik een restaurant, bij voorkeur één waar je weinig op je bord krijgt en waar het nog goedkoop is ook. Ik zondig door een dessert te nemen, meestal een sabayon, waarvan ik de helft aan m’n hond voer, want m’n hond Aquí mag altijd mee met mij en m’n verloofde Lena. En ongeveer één keer per drie jaar laat ik domweg alle remmen los, en bezoeken we een sterrenrestaurant, bij voorkeur op kosten van iemand anders, zoals m’n uitgever, de producent van m’n toneelstukken, een steenrijke bewonderaar van m’n oeuvre, of een bevriende collega met veel poen, zoals Jeroen Olyslaegers, die me, na het succes van z’n roman ‘Wil’, eens getrakteerd heeft in het Hof van Cleve. We waren met z’n vieren, Jeroen en z’n naaidoos en ik met m’n vriendin, en het kostte Jeroen 1.800 euro, mede omdat hijzelve het nodig had geacht om drie flessen zo goed als onbetaalbare wijn ledig te zuipen.

Het is wel al gebeurd dat ik zelf betaal. Dat was een paar weken geleden het geval, toen ik Lena uitnodigde om ons te voeden bij het befaamde Brusselse restaurant Comme Chez Soi, dat ooit drie Michelinsterren had, daarna twee, en thans slechts één meer. Ik had gevraagd per telefoon of Aquí medemocht, maar, zoals men mij zei: ‘Liever niet, want veronderstel dat je hond onder tafel schijt, dan is dat niet leuk voor de andere klanten.’ Enfin, we regelden een oppas voor Aquí, en helaas zonder hem gingen we met de trein naar Brussel en te voet naar Comme Chez Soi, waar ik zei: ‘Hebben jullie een halve bloemkool met curry­saus?’ Nee, dat hadden ze niet. Dus aten we iets anders. Dat was voor Lena de vleugel van een kip die de dag ervoor nog leefde en had rondgelopen op het erf van boer Teunis, en bijgevolg een heel gezonde kip. Ik koos voor de biefstuk, afkomstig van een rund dat de dag ervoor nog in de weide van boer Krelis had gehuppeld, en bijgevolg een heel gezond rund. ‘Zal ik voor de grap eens onder tafel schijten?’ vroeg ik aan Lena na de maaltijd, en ze zei: ‘Dan zal ik achter die potplant in de hoek schijten.’ We besloten van lieverlede om met schijten te wachten tot we thuis waren. Hoe dan ook is het, ondanks de ongelijkheid in de wereld, tegen beter weten in wel ’ns leuk om een keet te bezoeken waar ze bij Michelin wel of niet over te spreken zijn.