‘In de jaren 50 kon het gebeuren dat je het laatste kwartier van de Cup Final met een gebroken nek moest spelen’

Pep Guardiola klaagde. Na intern beraad met collega Jürgen Klopp van Liverpool besloot de trainer van Manchester City er nog een schepje bovenop te doen en de publiciteit te zoeken, opdat het klagen tot in alle hoeken van de wereld, bij voorkeur in de kantoren van de Engelse voetbalbond, zou doordringen en de bestuurders op verstandige gedachten zou brengen.

De pijn van de twee topcoaches? Het aantal vervangingen. De Premier League houdt het op drie, terwijl er overal in Europa vijf zijn toegestaan. Guardiola in The Daily Mail: ‘De FA denkt dat op dit eiland een bijzondere soort voetballers groeit.’ Het woord disaster viel. Pep: ‘Als we het reglement niet veranderen, kunnen de clubs de ondraaglijke last binnenkort niet meer aan.’ Klopp: ‘Het is een voortdurend gegoochel tussen fitte spelers en hoeveel wedstrijden ze kunnen spelen.’

Klopp had zojuist de jonge Alexander-Arnold met een spierblessure van het veld zien strompelen en haalde nog eens moedeloos de schouders op. Vechten tegen de harde koppen van de bond doet Jürgen niet meer, het is toch zinloos. Maar Guardiola gaat door, voor de gezondheid van zijn jongens.

‘Bore off, Pep’, hoonde Twitter en The Daily Mail deed meteen een onderzoek naar de hoeveelheid wissels die hij dit seizoen had gepleegd: gemiddeld 1,7 spelers per wedstrijd, aanzienlijk minder dus dan de vijf waar hij zo smartelijk om vraagt. De repliek van Guardiola: ‘Het reglement is belangrijk, niet mijn omgang ermee.’ Nog niet zo lang geleden mocht er pas een bankzitter in het veld worden gebracht wanneer iemand een scheenbeen had gebroken.

In de jaren 50 was zelfs dát niet toegestaan en moest je met tien tegen elf verder als een basisspeler wegens een gemene tackle niet meer op zijn benen kon staan of met een hoofdwond naar het ziekenhuis was afgevoerd. In 1956 kon het zelfs gebeuren dat doelman Bert Trautmann van Manchester City na een wilde charge van de Birmingham-midvoor het laatste kwartier van de Cup Final met een gebroken nek speelde. Het was de tijd van stoere mannen die nooit opgaven, die in hun leven nimmer een clubarts zouden zien omdat de functie nog niet bestond, die keepten en scoorden voor 100 pond per maand.

Guardiola, Klopp en hun fysiek en mentaal zo zwaar belaste voetballers, krijgen voor hun aandeel in het volksentertainment jaarlijks plusminus 10 miljoen pond op hun rekening bijgeschreven. Pep 25. Manchester City en Liverpool hebben zoveel financiële middelen ter beschikking dat ze er een kern van veertig topspelers, die vanuit de hele wereld op het luilekkerland van de Premier League afkomen, op na houden. Southampton en Sheffield kunnen dat niet, maar Pep en Jürgen willen alsmaar machtiger worden en interesseren zich niet voor de minder kapitaalkrachtigen.

In het kader van een waarlijk evenwichtige competitie zou ik de stelling van Pep en Klopp gedeeltelijk willen aanpassen: twee derde van alle Engelse clubs mag vijf spelers vervangen, een derde (de afdeling buitensporig rijk) niet één. In een andere sport gebeurt ook iets in die trant, namelijk bij de paardenrace te Ascot waar de snelste dieren extra gewicht onder het zadel krijgen om de zwakkere tegenstanders te compenseren en de wedstrijd een kans te geven.

Voetbalvoorbeeld: Manchester City - Brighton & Hove Albion in het nieuwe normaal. Halverwege de tweede helft heeft Pep nog zes redelijk bewegende voetballers op het veld, onder wie de keeper, en vijf kreupelen die nauwelijks op de been kunnen blijven met hun doorgesleten liezen e.d. Tegenover dat gehavende groepje duurbetaalde sterren draaft Brighton door de wei met elf modale maar fitte knapen. Smekend om vervangingen ijsbeert Pep door zijn territorium. Hij wordt niet gehoord. Dat lijkt me juist: mijn nieuwe reglement is rechtvaardig, niet zijn budget.