‘Ineens was ik de gebeten hond nadat was ontdekt dat ik een seksuele relatie had met de minnares van de trainer’

Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite

Vele eenvoudige Vlaamse jongens - boerenzonen, fabrieksarbeiders, postbodes, dakdekkers, werkloze pijpfitters, lagere bedienden, heftruckchauffeurs - en vele eenvoudige Vlaamse meisjes - lesbo's - kunnen hun hobby niet meer uitvoeren, omdat te wijten aan het virus het amateurvoetbal tijdelijk de keel is overgesneden. Ze mogen geen wedstrijden meer spelen tegen andere elftallen vol sukkels, dompelaars, en levensmoede armoedzaaiers met bruine tanden en te zelden geknipte teennagels. Hun wedstrijdje op zaterdagmiddag of zondagmorgen, ongeveer het enige lichtpunt in hun bibberende bestaan, is hun ontnomen. We kunnen niet anders dan besluiten dat dit helaas terecht is. De spelers hebben te veel contact met elkaar op het veld, na een doelpunt bedelven ze elkaar, en in de kleedkamers staan ze zichzelf of elkaar met slechts vijf centimeter afstand in te zepen, en in het geval van de vrouwelijke amateurs, elkaars foef te bepotelen, want de potjes zijn hitsige diertjes, hoor!

Het amateurvoetbal kan lamgeslagen worden omdat er, in tegenstelling tot het profvoetbal, weinig of geen geld in omgaat. De plaatselijke slager, bakker of fabrikant van zure beertjes geeft de club 10.000 euro en daar moet die club haar plan maar mede trekken, en van dat aalmoes het terrein en de gebouwen huren en onderhouden, de spelers betalen, en een etentje voor de clubleden met Kerstmis financieren, zodat er niet veel meer op tafel komt dan een met tweedehandse bliktonijn gevuld gekookt ei (voorgerecht), een halve beuling met appelspijs (hoofdgerecht) en het overschot van de appels in stukjes gesneden met daarover een geut van de goedkoopste slagroom (dessert). Qua drank is er een glas water, betrokken uit de sloot die het voetbalveld scheidt van de weide van boer Teunis.

Ik weet waarover ik spreek, want ik heb zelf een paar jaar bij een amateurvoetbalclub gespeeld. Eerst zag het ernaar uit dat ik het zou maken als prof, zeker toen ik een seizoen bij eersteklasser Sporting Lokeren actief was, maar daar was ik ineens de gebeten hond nadat was ontdekt dat ik een seksuele relatie had met de minnares van de toenmalige trainer, een Russische temeier van 43 jaar die weleens een groen blaadje lustte. Ik herinner me weinig van die troela, behalve haar naam (Ivanovna) en dat ze bij het klaarkomen zo keihard en langdurig in m'n testikels kneep dat ik krijsend God de Vader, Jezus Christus en de Heilige Petrus om verlossing smeekte. Enfin, ik werd eruit gebonjourd door Lokeren en ging weer voetballen bij m'n oorspronkelijke club, Vigor Wuitens Hamme. Daar bakte ik er nog weinig van, mede omdat ik ondertussen twee pakjes Belga per dag rookte, en minstens vijftien pinten Jupiler, eveneens per dag, door m'n keelgat joeg. Fysiek was ik op 20-jarige leeftijd een half wrak en bij het semiprofessionele VW Hamme zeiden ze: ‘Ga jij maar bij de amateurs voetballen, bezopen klojo.’ Voor ik definitief afscheid nam van de club naaide ik eerst nog wel de dochter van de voorzitter achterwaarts in de poes, en bij het klaarkomen beet die dan weer zo keihard en langdurig in m'n neus dat ik drie dagen bloed heb geniesd.

Hoe dan ook, ik verkaste binnen hetzelfde dorp naar SV Hardy Sint-Anna Hamme, een pure amateurclub die aantrad in de competitie van het Katholiek Sportverbond, afdeling 4D, niet meteen de hoogste afdeling, wat onder meer te merken was aan het veld, dat bergaf liep; aan de kleedkamers, waarvan de muren vol schimmel zaten en waar uit de douche één straaltje koud water kwam; aan de coach, een net uit de gevangenis van Dendermonde ontslagen agressieve zot met maar zeven vingers; en aan de spelers, die zoveel verstand hadden van tegen een bal schoppen als een struisvogel van geblinddoekt pingpongen. Toch stonden we na de winterstop op de eerste plaats, die we moesten verdedigen tegen de hete adem in onze nek van de tweede in de stand, FC De Tietenlikkers Elversele. Het was helaas voor de zes toeschouwers een makke partij, waarin zo rond de 75ste minuut verandering kwam toen de gespierde, oersterke ausputzer van De Tietenlikkers, Achmed El Bazazoui, de scheidsrechter bij z'n schobbejak greep en de arme man in de sloot keilde die het terrein van Elversele scheidde van de weide van boerin Antoinette. Wij wonnen aldus de match met forfaitcijfers, en werden kampioen, en Achmed El Bazazoui werd levenslang geschorst. Het jaar nadien stopte ik met shotten, werd ik schrijver, en dacht ik vaak terug aan m'n zeer plijzante tijd als amateurvoetballer.